“ยืนร่ำลาล่ำลาครั้งสุดท้าย”

   ๐ ยืนร่ำไห้ร่ำลาสั่นสะอื้น
สุดกล้ำกลืนหยดน้ำตารินไหล
สายใยรักตัดเยื่อไม่เหลือใย
รักผูกพันทางใจถูกบั่นทอน

   ๐ รังรักเก่าเหงากายเคยก่ายกอด
รักพร่ำพรอดคลำคิงหัวพิงหมอน
สบตาจ้องมองตาแม่งามงอน
รักรุ่มร้อนทรวงกายคราชายชม

   ๐ รถคันเดิมเบาะซ้ายกลับหายว่าง
ไร้เงานางข้างกายประคบประหงม
เที่ยวล่องไพรทะเลใสรับลม
เหลือเส้นผมไว้ดูต่างหน้าเธอ

   ๐ ภาพเก่ากุมมือสร้างกำลังใจ
เลือนหายไปชั่วพริบตาพลั้งเผลอ
ซีดจืดจางหมองหม่นจนพร่าเบลอ
แต่จำได้เสมอทุกเหตุการณ์

   ๐ ยืนสะอื้นล่ำลาครั้งสุดท้าย
ลูกผู้ชายชาตินักสู้อาจหาญ
สมรภูมิรักพ่ายแพ้แหลกลาญ
สายลำธารน้ำตาบ่าท่วมทรวง

ขอน้อมคารวะจากใจ
"ทรชนบ้านนอก"

          “สาวตัดพ้อต่อว่า”

     ๐ ชายเจ้าชู้ประตูดินเช่นพี่
ชอบขี้หลีรี่ตาดูสาวสวย
ชมหญิงงามหัวใจอ่อนระทวย
ช่างขวนขวายหารักไว้พักใจ

     ๐ หญิงอย่างน้องมองชายกระหายรัก
ยอมตัดหักชายเจ้าชู้มิหลงใหล
สิ้นสวาทขาดกันแต่นี้ไป
อย่าหลงเหลือเยื่อใยผูกใจเรา

     ๐ คำลวงหลอกบอกรักว่ารักน้อง
พี่สมปองน้องรักก็โง่เขลา
อ้อมกอดชายว่างเปล่ากายนงเยาว์
ฤา พี่เจ้ากอดใครจึงไม่แล

     ๐ โอ้ผู้ชายหลายรักเริ่มชักท้อ
ทิ้งน้องรอเดียวดายไม่แยแส
รักหวานรสอ้อยตาลมาเปลี่ยนแปร
รักพี่แค่ไม้หลักปักขี้เลน

     ๐ จบกันทีรักพี่ที่หลอกลวง
หลงติดบ่วงเสน่หาทุกข์ยากเข็ญ
น้ำตาหลั่งพรั่งพรูหยาดกระเซ็น
เพียงเพราะเห็นรักพี่เป็นดอกบัว

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

          “จากใจชาย”

     ๐ โอ้ยอดรักอย่าผลักไสไล่สง
เจ้าดังหงส์พี่อีกาชั่วช้า
หยุดฟังก่อนสักนิดเถิดกานดา
ขอเวลาอธิบายหน่อยคนดี

     ๐ เหตุที่มาที่ไปลองไล่เลียง
ตัวเจ้าเพียงเข้าใจผิดใช่คิดหนี
พี่ทำงานเหนื่อยกายมานานปี
เป้าหมายที่อนาคตสองเรา

     ๐ พี่ไม่ใช่ชายเจ้าชู้ประตูดิน
จงชาชินอย่าหลงเชื่อใครเขา
หนักแน่นดังภูผาตระหง่านเงา
อย่าหูเบาเอาคำคนมาใส่ใจ

     ๐ ทุกค่ำคืนนอนกอดซบหมอนข้าง
เตียงพี่ว่างรอเจ้าอย่าสงสัย
ถึงอยู่ไกลใช่ว่าพี่กอดใคร
ก็หัวใจไปกอดเธอไม่เผลอตัว

     ๐ ลองเอียงแก้มมาซิที่รัก
กลับมานอนหนุนตักพี่ทูนหัว
โอ้ยอดรักเจ้าจงอย่าหวาดกลัว
ตราบชั่วฟ้าดินสลาย “พี่รักเธอ”

         “รักชายมักหลอกลวง”

     ๐ เชื่อคำชายลวงหลอกพร่ำบอกรัก
จึงเจ็บหนักเสียตัวสิ้นกลิ่นสาว
รอยมลทินเปรอะเปื้อนราคีคาว
สาปเรือนกายร้าวลึกถึงทรวงใน

    ๐ ชายมากรักยากนักจะรักแท้
รักเพียงแค่สาบสาวบริสุทธิ์ใส
หมายชื่นชมลิ้มลองสนองใจ
สมฤทัยเมื่อไหร่หาใหม่แทน

     ๐ เรือนร่างกายเรานี้คือสินทรัพย์
คณานับอนันต์พันหมื่นแสน
รูปชั่วตัวดำจำไว้มิขาดแคลน
เตี้ยแคระแกรนแม้นทำกินไม่อดตาย

     ๐ สิ้นหมดค่าชายสมสู่มิรู้ค่า
ตกราคาเสื่อมค่าราคาหาย
หญิงมีรู้จักรักนวลสงวนกาย
แค่ของเล่นผู้ชายเท่านั้นเอง

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

      “ ณ มุมหนึ่งแห่งความรัก ”

     ๐  ณ ริมชายหาด
เปลือกหอยเกลื่อนกลาดแวววาว
คลื่นซัดสาดฟูฟ่องละอองพราว
หนุ่มกอดสาวตากลมตากลมริมเล

     ๐ ลมรักเลเห่กล่อมโอบกอดรัก
เกลียวคลื่นทักพัดเพเซไขว่เขว
เอนกายนอนผ่อนคลายลงบนเปล
เสียงลมเห่เลบรรเลงคลื่นระบำ

     ๐ ณ ขุนเขาไพร
จักจั่นเรไรร้องเพรียกพร่ำ
วิหคส่งเสียงเรียกคู่เต้นรำ
รักสองเราดื่มดำใต้เงาจันทร์

     ๐ สายลำธารกระซิบเอ่ยบอกรัก
พระพายแวะทายทักเธอกับฉัน
นกเขาคูจู้ฮุกกรูรำพัน
สรวงสวรรค์แดนวิมานบนดิน

     ๐ ณ ธรรมศาลา
เลื่อมใสศรัทธาธรรมะจากจินต์
ขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ดลรักสมถวิล
ชั่วชีวินสองเราหัวใจเดียวกัน

     ๐ กราบไหว้พระตั้งจิตอธิษฐาน
ดลบันดาลสองเราคู่สุขสันต์
อนาคตสดใสทุกคืนวัน
รักมั่นสัญญารักมิผันแปร

ขอน้อมคารวะจากใจ
"ทรชนบ้านนอก"

                      “คืนเหงา”

     ๐  ใต้เงาจันทร์ค่ำคืนวันเดียวดาย
ล้าแรงกายกำลังใจเหือดหาย
ภารกิจติดร่างแหพันกาย
งานมากมายกองถมท่วมหัวใจ

    ๐  ท้อนักรักจางหายเจ้าหน่ายแหนง
ฟ้ากลั่นแกล้งแล้งน้ำใจ ฤา ไฉน
สู้งานหนักเหนื่อยยากสักปานใด
มิหวั่นไหวเท่ารักที่สั่นคลอน

     ๐  เมฆหมอกเงารักบดบังสายตา
เสน่หาแผดเผาจิตเร่าร้อน
หญิงที่รักล่ำลาจากรังคอน
เตียงเคยนอนจำกลิ่นกายนาง

     ๐  ดังเคราะห์ซ้ำกรรมซัดอัดกระแทก
สติแตกแพ้พ่ายหมดทุกอย่าง
เหลือเพียงใจดวงเดียวอันบอบบาง
กับหมอนข้างกอดแทนเธอที่รัก

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

     “กระจกวิเศษบอกข้าเถิด”

     ๐ สายตามองผ่านกระจกแผ่นใส            
ห้องหัวใจฉันอับเฉามืดสลัว
เม็ดฝนหยดหยาดสาดกระเซ็นทั่ว                 
ความหวาดกลัวแผ่ซ่านทุกขุมขน

     ๐ ลมหายใจแผ่วเบารวยระริน               
ใจพังภิณฑ์ครวญครางอย่างสับสน
เธอลวงหลอกกลับกลอกอลวน              
น้ำตาหล่นกับรักจืดจางเหือดหาย

     ๐ อารมณ์รักมุทะลุดุดัน                      
กระแทกกระทั้นใจแหลกสลาย
อาลัยอาวรณ์อาทรเดียวดาย                  
โรครักร้ายรุมเร้าระราน

     ๐ บันทึกรักทุกบทเจ็บจนจำ                 
เตือนตอกย้ำคำรักหักหาญ
หน้าเนื้อใจเสือยิ่งนักนงคราญ               
เมื่อวานบอกรักวันนี้บอกลา

     ๐ ปากปราศรัยน้ำใจเชือดคอ                
พ่อสายบัวรอเก้อชะเง้อหา
แม่หลงลืมคำมั่นสัญญา                      
กระจกวิเศษ "ทั่วหล้าหญิงใดรักจริง"

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

               “ฟ้าหลังฝน”

     ๐ ฟ้าสะอื้นครืนโครมโหมกระหน่ำ
คืนฝนพรำร่ำไห้กลางสายฝน
ซะล้างรอยน้ำตาในใจตน
ลบคราบหม่นอันเจ็บปวดทรมาน

     ๐ คืนเหน็บหนาวเหงาเงียบวังเวงจิต
รักหมดสิทธิ์พิษรักคลั่งสั่งสังหาร
ฆ่าเชือดเฉือนแทงทะลุดวงมาน
กว่าจะผ่านคืนเดียวดายไม่ง่ายเลย

     ๐ คืนค่ำล่ำลาครั้งสุดท้าย                                       
ใจแหลกสลายกับคำเอื้อนเอ่ย
หนาวยะเยือกเย็นยิ่งแม่ทรามเชย
อกเขนยเปราะบางปริแตกรอย

     ๐ กุมมือเธอที่รักทาบทรวงอก
ใจสั่นหวั่นวิตกรักถดถอย
วันพรุ่งนี้ไม่มีเจ้าเนื้อกลอย
น้ำตาปรอยใจละห้อยยามจากลา

     ๐ ขอเธอจงโชคดีนะที่รัก
ขออย่าทักทายกันในวันหน้า
ขอหัวใจของพี่คืนกลับมา
ขอถอนคำสัญญาทั้งหมดที่มี

     ๐ ฟ้าหลังฝนงดงามเสมอ
ความรักพล่าเบลอก็คลายคลี่
ทุกสิ่งกำลังเริ่มต้นใหม่ด้วยดี
วันนี้และพรุ่งนี้ “ฉันรักเธอ”

ขอน้อมคารวะจากใจ
"ทรชนบ้านนอก"

“อารมณ์ง่วงๆ ยามบ่ายแก่ๆ”

   ๐ นิ้วมือเรียวสอดรัดจับประสาน
รักวันวารสองเราเคยมีค่า
มิตรภาพแห่งคำมั่นสัญญา
คืนล่ำลาครั้งสุดท้ายความทรงจำ

   ๐ กำแพงอดีตรักพังทลาย
รักเก่าจางหายไม่เหลือความเจ็บช้ำ
อนาคตมากมายอยากจะทำ
ใจหวังนำพารักใหม่สู่ปลายฝัน

   ๐ ยิ้มเถิดคนดีกับรักครั้งนี้
พี่ไม่มีวันทอดทิ้งเจ้าจอมขวัญ
พี่รักน้องตราบชั่วนิจนิรันดร์
พี่ขอสัญญาต่อหน้าฟ้าดิน

   ๐ หลับตาในอ้อมกอดพี่เถิดที่รัก
เหนื่อยมานักพักหน่อยแม่โฉมฉิน
เสียงกระซิบแผ่วเบาที่เจ้าได้ยิน
คือความรักไหลรินจากใจพี่เอย

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”

"คืนค่ำวันเก่า ณ ไร่ชา แม่สลอง"

     ๐ คิดถึงภาพวันเก่า
คืนสองเรานอนกอดกัน
ลมหนาวใต้แสงจันทร์
กลิ่นใบชาหอมอบอวน

   ๐ มิตรภาพเพื่อนผอง
คราเที่ยวล่องคำนึงหวน
แม่สลองคร่ำครวญ
รักวันเก่าไม่จืดจาง

   ๐ กลิ่นนางกลางไร่ชา
มิสร่างซาแม้นลาห่าง
ความทรงจำเลือนราง
ไออุ่นรักไม่เลือนลา

ขอน้อมคารวะจากใจ
“ทรชนบ้านนอก”