โป๊ะล่ม...

เห็นข่าวออก มีคนจมไปต่อหน้า

หลากชีวิตติดอยู่ใต้กระแสเจ้าพระยา

กระเสือกกระสนใต้หลังคาโป๊ะแพ

เด็กหญิงถักเปีย...

เธอไม่มีโอกาสอำลาแม่

เห็นในข่าว ตอนเอาศพขึ้นมา... กระเป๋ายังอยู่ที่หลังของแก

สะพายรั้งรอยแผลใจแม่จวบจนปัจจุบัน

เมื่อวานแม่เพิ่งสอนการบ้านหนู

คุณครูเขากำชับให้แม่กวดขัน

วิชาประวัติศาสตร์ชาติอเมริกัน

ลูกจ๋า... ลูกไม่มีวันเห็นเครื่องบินชนอาคาร

วิชาภูมิศาสตร์...

หนูรู้ไหม หาดทรายชายทะเลเคยถูกผลาญ

คลื่นมาจากไหน ภายใต้ใสสดผืนฟ้า กลับถลาพาล

ติดฝาบ้าน รูปเราถ่ายชายทะเลสมัยนั้น

สังคมศึกษา...

ลูกเคยผ่านพฤษภาบ้านั่น

แต่ดีแล้วแหละที่ตอนนี้ลูกไม่ทัน

เพราะปัจจุบันตัวละครเปลี่ยน แต่เวียนโครงเรื่องเดิมเดิม

เอ๊ะ ลูก... วันนึงวันนึงลูกทำการบ้านกี่วิชา ?

แม่มานึกแล้ว ตายล่ะวา... ทั้งวิชาหลักวิชาเสริม

ทำไมการศึกษาสารพัดจัดเต็มเติม

แต่บ้านเมืองยังเดิมเดิมการพัฒนา

รอยแผลของแม่ที่ดวงใจ...

ลูกจากไป ลูกจะรู้ไหมหนา

อนาคตของหนูนั้นฉายผ่านสายตา-

ของแม่ ซึ่งกาลเวลาเพียรสร้างสิ่งตื่นตาตื่นใจ

โป๊ะล่ม...

คนบนฝั่งยังคงจมกับแสงมัวพร่าน่าหลงใหล

เพราะพวกเขาแสร้งไม่รู้ต่อสิ่งที่เห็น – ที่เป็นไป

หรือสิ่งที่ตื่นตาตื่นใจกลายเป็นเห็นแล้ว... ธรรมดา

โป๊ะล่ม...

ลูกคงไม่รู้ว่าวันนี้มีคนข่มแช่งแบ่งซ้ายขวา

ถ้าลูกอยู่ ลูกจะเห็นว่าบนฟ้า

กลุ่มควันมหึมา ไฟไหม้ ! ไฟไหม้ !