บางทีเพื่อนอาจจะ

    เช้าขึ้นมาเราเป็นไงก็ไม่รู้

มันหดหู่พิกลแทบทนไม่ไหว

ช่างลำบากจริงหนอง้อน้ำใจ

กลัวเพื่อนไม่เข้าใจเหมือนอย่างเคย

เรื่องเล็กน้อยไม่น่าเป็นอารมณ์

เพื่อนก็ข่มขู่เข่น…เห็นเราเฉย

เพื่อนยิ่งแกล้งเหยียบขุดสุดเปรียบเปรย

เราก็ทำเกินเลยไปเหมือนกัน

เราบอกเพื่อนแล้วไงเพื่อนไม่เชื่อ

เราเริ่มเบื่อพวกที่ไม่มีฝัน

เหมือนอยู่เปลืองข้าวสุกไปวันวัน

เราเริ่มเห็นอัศจรรย์ชีวันคน

เพื่อนจะว่าเราอย่างไรว่าไปเถิด

ใจยอมเปิดรับเกรดแห่งเหตุผล

เรายอมรับก่อนนั้นมันมืดมน

จึงจำทนอยู่กับนายหลายเวลา

แต่ครั้งเข้าห้องสมุดในวันนั้น

ความใฝ่ฝันเริ่มมีทวีค่า

เราตื่นเต้นเห็นชัดปรัชญา

เราจึงกล้าบอกนายซึ่งนายเมิน

เรามีเพื่อนที่รักมาก…ก็คือเพื่อน

จึงได้เตือนด้วยเต็มใจไม่ขัดเขิน

เพื่อนไม่สนบ่นไม่นับเสียยับเยิน

เราจึงเดินหนีไปเหมือนไม่แคร์

ต่อจากนั้นเรื่องมันยังไม่จบ

เราคอยหลบกลัวพลาดเกิดบาดแผล

เพื่อนคอยทีตีต่อยคอยตอแย

เราควรแพ้แต่ว่าสุดจะทน

     ขอโทษที…เพื่อน

เราย่อมเหมือนเดินไปในถนน

เดินบนทางทองของแต่ละคน

ซึ่งต่างค้นคว้าพบประสบเอง

ทั้งหมดที่เราเป็นเช่นวันนี้

มิใช่จะอวดดีหรืออวดเก่ง

มิใช่จะประกาศชาตินักเลง

แต่นั่นคือบทเพลงแห่งเสรี

เราเลิกทาสให้ตนพ้นมลทิน

ลบแดนดินมืดดำย่ำศักดิ์ศรี

กลับสู่ทางแห่งเหตุผลเป็นคนดี

โดยยังมีเพื่อนเป็นมิตรนิจนิรันดร์ ฯ

คุณครูพีรมิตร  พึ่งโพธิ์