ในศตวรรษที่ 18 ด้วยความรู้ที่เพิ่มขึ้นของกายวิภาคศาสตร์ขั้นตอนการผ่าตัด เช่น การตัดแขนขา การตัดเนื้องอกบนพื้นผิวของร่างกาย การผ่าตัด และการนำนิ่วออกจากกระเพาะปัสสาวะได้ช่วยให้การผ่าตัดในหลักสูตรทางการแพทย์เป็นไปอย่างมั่นคง ความรู้ทางกายวิภาคที่ถูกต้องทำให้ศัลยแพทย์สามารถผ่าตัดได้รวดเร็วขึ้น ผู้ป่วยถูกทำให้สลบด้วยฝิ่นหรือเมาสุรา ถูกมัด และตัดขาเช่น สามารถทำได้ในสามถึงห้านาที อย่างไรก็ตาม ความเจ็บปวด ที่ เกี่ยวข้องกับกระบวนการดังกล่าวยังคงจำกัดการขยายตัวของสนามจนกว่าจะมีการแนะนำของอีเธอ ร์ การวาง ยาสลบในปี ค.ศ. 1846 จำนวนของการผ่าตัดหลังจากนั้นเพิ่มขึ้นอย่างชัดเจน แต่เพียงเพื่อเน้นความถี่และความรุนแรงของ การผ่าตัดการติดเชื้อ