พิณพาทย์ระนาดร่ำพร่ำเพลงโศก 

บรรเลงโลกห้องรวมร่วมโหยไห้

ค่อยค่อยเคลื่อนเวียนซ้ายย่างย้ายไป                         

กลิ่นธูปอบอวลไอ ไหวตามลม

ในโลงนั่นนอนนิ่งทิ้งสิ่งสรรพ   

คณานับในภาระเคยสะสม

เผชิญโชคชะตา รับอารมณ์            

เผชิญสุขทุกข์ถม นิยมปวง

รู้รสชาติชิมโลกสุขโศกเศร้า         

รู้หนักเบา แบกบท ก็หมดห่วง

วัฏกาลกอดก่ายทลายลวง             

ถึงโชติช่วงชั้นชน ก็หล่นลง

พิณพาทย์ระนาดหยุดผุดเสียงสวด

บุญนักบวชสวดให้ในประสงค์

ฉัตรเชิงชั้นยอดเมรุเป็นวัฏวง

ควันลอยส่งสิ่งบางเบาเถ้าถ่านควัน

ทิ้งอะไรไว้ต่างหน้าโลกจารึก     

โลกรู้สึกรสชาติโลก สุขโศกศัลย์

โลกนี้ผุดชีวี พลิกชีวัน