จักจั่น

๑

กำเนิดเสียงเพียงดนตรีคีตสวรรค์

จำเรียงวันพรรณนาภูผาหิน

กล่อมพฤกษ์ไพรชายป่าเป็นอาจิณ

คล้ายถวิลความหลังครั้งเดียวดาย

คนฟังเพลงเหนื่อยหน่าย ณ ชายป่า

เช้าขึ้นมากลับเร็วรุดสู่จุดหมาย

หลังสู้ฟ้าหน้าสู้ดิน...ดิ้นตาย

หาเช้า...ค่ำจึงคลายความยากจน

จักจั่นบรรเลงเพลงเศร้าสร้อย

คล้ายรอคอยใครปัดความขัดสน

โอ้เพื่อนยากบากหน้าหากมล

ใครสักคนเห็นใจยังไม่มี

เมียนั้นช่วยอีกแรงแบ่งความทุกข์

เพื่อลูกลูกสู้บุกไปทุกที่

ที่มีหวังรังรองของชีวี

เพื่อกู้ชีพที่ริบหรี่ให้รุ่งเรือง

แม้ไม่ถึงจุดหมายได้สักครึ่ง

แค่นิดหนึ่งพอชุบใจไม่ต้องเขื่อง

พอประทังหวังวุ่นความขุ่นเคือง

เพียงไม่เปลืองน้ำตาโศการมณ์

ชีวิตเกิดมามีเท่านี้

ไม่มีดีมีเด่นเป็นปฐม

เป็นรากหญ้าให้เท้าเขาเหยียบจม

เป็นฉากหลังสังคม...สังคัง

เช้าเย็นเห็นแต่เสาะแสวง

ตกแต่งชีวิตผลิตความหวัง

ไร้เสียงไร้แสงแปลงพลัง

ให้ใครใครเหลียวหลังมาแลดู

รัฐบาลท่านเห็นใจอยู่ไม่น้อย

พูดออกบ่อยน้ำใสใจอดสู

พ่นยาหอมเลื่อนลอยเป็นฝอยฟู

ซึ่งเป็นอยู่อย่างนี้ทุกรัฐบาล

จะเรียกร้องใดเล่าให้เขาช่วย

เสียงไม่อวยใจเป็นให้เห็นหวาน

ต่างจักจั่นเรไรในฤดูกาล

ที่ขับขานสานส่งพงพนา

พอแต่ให้เขามาตกต่ำ

ผู้นำที่ไหนเล่าเขาจักกล้า

ยอมรับด้วยฤดีมีเมตตา

จึงอยู่ตามประสาประชาชน

ค่ำคล้อยถึงเหย้าหิวข้าวเหลือ

พริกเกลือน้ำปลามะม่วงหนึ่งผล

สับสับเป็นฝอยค่อยคลุกคน

จักจั่น “ตำป่น” แซ่บใดปาน ฯ

ตำป่น : ทำน้ำพริก

แซ่บ : รสชาติอร่อย

ปรัชญ์  วลีพร