กระทู้เดิมเนื่องจากมีความขัดแย้งจนเลยเถิด

ขออนุญาตลบกระทู้และย้ายกลอนของคุณ พัฒนะ ปฐมพงศ์ มาไว้กระทู้ใหม่

ส่วนเนื้อหาที่ขัดแย้งใครอยากได้ ใครจะฟ้องร้องอะไรใครติดต่อได้โดย

ทิ้งอีเมลของท่านไว้ที่กระทู้นี้ครับ

ขอบคุณ ท่านเว็บมาสเตอร์

ดีใจจังผลงานเราก็ตกรอบ

พอตกรอบมาอ่านอีกที ลองให้คะแนนตัวเอง เอ่อ มันก็สมควรตกนะ เพราะสนุกเกินไป (ฮา)

แต่ผลงานของคุณพัฒนะ งดงามตามที่สมควรเป็น ขอบคุณเจ้าของผลงานครับ

งานของคุณพัฒนะ    ชิ้นนี้  งามครับ     (คนรักกวี)

ผมเสียใจที่เป็นต้นเหตุของความขัดแย้ง
โลกบางแห่งควรอยู่ตามความเหมาะสม
โลกจำลอง ยังคงเป็นทรงกลม
เป็นผลส้มรูปคงตามทรงนั้น

ขณะนี้โลกจริงถูกจำลอง
ตาผมมองพลันเห็นรอยเส้นกั้น
เพื่อนพี่น้องขบปัญหาจะฆ่าฟัน
ประเทศนี้สีสันมันย่อยยับ

ขอบคุณที่จำแนกแยกแยะความผิดชอบชั่วดีได้ เส้นทางข้างหน้าอีกยาวไกล ปรองดองสมัครสมานสามัคคีไว้เป็นสิ่งประเสริฐที่สุด

...

แผลนี้แผลติดเชื้อเมื่อแผลเผย
จึงเจ็บปวดดั่งเคยที่เผยแผล
จะกี่คนก็ย้ำให้ช้ำแด
จะกี่คราก็แย่เมื่อแดช้ำ 

 งดงามค่ะ ชอบมากงานชิ้นนี้ของคุณพัฒนะ เ้ฝ้าเวียนอ่านอยู่หลายรอบค่ะ

ไม่ได้เข้าเน็ตมานานหลายวัน เลยไม่รู้ว่าขัดแย้งกันเรื่องอะไร แล้วก็ไม่ได้สนใจด้วย

แวะมาชื่นชมบทกวี

อ่านแล้วสรุปว่า "งาม" ครับ 

คุณค่าของงานมิได้อยู่ที่รางวัล แต่จะอยู่ในตัวของมันเอง

ความไม่มีคุณค่าไม่ได้อยู่ที่ไม่ได้รางวัล แต่จะอยู่ในตัวของมันเอง

คุณค่าของงานเป็นภววิสัย ไม่มีใครบิดเบือนได้

การตัดสินเป็นอัตตวิสัย เป็นไปตามจริตของผู้ตัดสิน

และจะให้ตรงกับจริตทุกคนไม่ได้

ดังนั้น จึงไม่ควรยึดรางวัลเป็นสรณะ แต่ใหัยึดคุณค่าเป็นสรณะ

และถ้างานของคุณทรงคุณค่าจริง กาลเวลาจะเปิดเผยออกมาเอง