แดดผีตากผ้าอ้อมย้อมปลายฟ้า ชาวกรุงศรีอยุธยาน้ำตาไหล เหม่อมองผ่านถ่านเถ้าเขม่าไฟ สะอื้นให้โหยหาน้ำตานอง... ตะเลงรบจบศึกแล้วเผาสิ้น ผืนแผ่นดินอโยธยาพาหม่นหมอง ยอดปราสาทราชวังพังลงกอง พระพุทธรูปทองถูกทำลาย... เจดีย์แซมเสียดฟ้าก่อนหน้านี้ เป็นร้อยปีแลไปโอ้ใจหาย กำแพงแก้วซุ้มระเบียงเคยเรียงราย ต้องกลับกลายหายลับไปกับตา... เหลือเพียงซากเสาหลักลงรากลึก อนุสรณ์เสร็จศึกทัพพม่า เมื่อกรุงไกรใหญ่ยิ่งอยุธยา ต้องพินาศอัปรามาล่มจม... ฤาคนไทยไร้รักสมัครสมาน สิ้นชาวบ้านบางระจันก็พลันล่ม ผู้เป็นใหญ่ไม่เป็นใหญ่ในอารมณ์ ขุนศึกจึงระทมทุกข์ท้อใจ... แดดผีตากผ้าอ้อมย้อมชายฟ้า ชาวพารายังขมขื่นสะอื้อไห้ สยามยังมีเหตุมีเภทภัย ศึกภายในยังไลล่าฆ่ากันเอง... บทประพันธ์โดย วินัย รอดจ่าย ถ้าคนไทยตระหนักถึงการสูญเสีย(สูญสิ้น)ในอดีตในสำนึก บ้านเมืองคงไม่เป็นเช่นปัจจุบัน ...