๏ รอยดินสอล้อลากฝากความคิด

คมประดิษฐ์ฤทธิ์คำลำนำสวรรค์

รอยดินสอล้อรบสยบอธรรม์

ลายมือนั้นพลันจะแล่นบนแท่นพิมพ์ ฯ

๏ ต้นฉบับนับล้านกังวานถ้ำ

รอยดินสอรอช้ำกรำสนิม

สนิทแนบแอบชอกซอกหลืบริม

บูรพาฝ่าประจิมอย่านิ่มนวล ฯ

๏ นั่นยางลบกลบคำลำนำไหน

แล้วร่ายในสัญลักษณ์คำหักผวน

ปริศนาค่าลึกลับกลับกระบวน

ให้ใครสรวลสำเร็จเพศบิดเบือน ฯ

๏ รอยดินสอขอลากฝากกดลึก

ให้ผนึกจารึกคำฎำเนิรเสมือน

กี่ยางลบกลบไปก็ไป่เลือน

ให้เส้นเตือนเถื่อนโลกนั้นโศกแท้ !

๏ ต้นฉบับนับล้านจะผ่านตา

ให้รู้ค่าว่าเส้นเป็นรอยแผล

เป็นคำสัตย์สืบสนองมิต้องแปล

ใช่เงื่อนแง่แง่งเหง้าเอามาปลิ้น !

๏ รอยดินสอล้อไล้ในเจตนา

ดั่งสัตยาจารึกบนลึกหิน

ดั่งรอยน้ำลำธารซ่านธรณิน

ค้างคาวบินสิ้นถ้ำให้ค่ำคะนอง ฯ

๏ โอ้แท่นพิมพ์ร้อนฉ่าเขาว่าแล้ว

โอ้เขียนไปไม่แคล้วแนวสยอง

แหละนั่นคำฎำเนิรเสมือนถูกเตือนตรอง

ดินสอน้องก็หักด้วยรักมิตร !