“ไฉนแท้หนอวัด”

ชื่นชมด้วยหางตา                วาจาหวานซ่อนก้นเปรี้ยว

ซื่อตรงแต่คดเคี้ยว                กระแสเชี่ยวไหลอ่อนแรง

ศรัทธาเพียงลมปาก             แค่เศษซากราคาแพง

ชื่นฉ่ำแตกระแหง               เสาะแสวงไร้พบเจอ

เรียนรู้แต่สัณฐาน                สุขร้าวรานอยู่เสมอ

อ้อนวอนอย่างพร่ำเพ้อ       หลงปรนเปรอกิเลสตน

นุ่งเหลืองโกนคิ้วหัว           ย่างไปทั่วทุกแห่งหน

พรมแดงรองเท้าส้น            นิมิตผลหมื่นปีแสง

วัตถุอันเรืองรอง                  งามผุดผ่องเงาจำแลง

ห่อกายหมายเสแสร้ง          พร่ำสำแดงอวิชชา

ห้องครัวพร้อมปรุงแต่ง      ข้าวผัดแกงต้มยำพล่า

รอกินถวายมา                       บิณฑบาตหามีหนอ

เรียงรายหลายหมื่นพัน      ผ่องรังสรรค์อันลออ

คำข้าวปั้นยกยอ                    หาจักท้อหวังผลบุญ

วัตถุค่านิยม                           ปรุงประสมคงค้ำจุน

สิ้นแสงรุ่งอรุณ                    ธรรมไออุ่นบำเรอใจ

ไฉนแท้หนอวัด                   ไม่กลัดเกลาในวิสัย

ที่พำพักของใคร                   ใช่ปุถุชนสงฆ์สถาน

ฯลฯ    

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"