ว่านักเขียนทำงานหนัก....

คณะกรรมการยิ่งทำงานหนักกว่า ....

นักเขียน เขียนงานของตัวเองออกมาให้ดีที่สุด แต่คณะกรรมต้องอ่านงานที่ดีที่สุดเป็นร้อยเรื่องเพื่อให้ได้เรื่องดีสุด ๆ สำหรับประดับรางวัล

สองปีมานี้ผมไม่ได้ส่งประกวดด้วย เพราะสร้างงานที่ดีที่สุดของตัวเองออกมาไม่ได้

แต่เมื่อปีก่อน ๆ เข้ารอบบ้าง ไม่เข้ารอบบ้าง ถึงรางวัลชมเชยบ้าง

ถ้ารางวัลนี้ยังมีต่อไป และถ้าตัวเองเขียนได้ดีที่สุดก็จะร่วมส่งประกวดด้วยทุกครั้งครับ

ผมคิดว่า การเขียนบทกวีให้ดีที่สุดชิ้นหนึ่งเป็นเรื่องที่ยากมาก

อภิชาติ : ให้อารมณ์ความรู้สึกเรื่องความเป็นความตายของลูกผู้ชายคนหนึ่งที่ต้องเข้าปัตตานี ด้วยภาระหน้าที่ ใช้ภาษาบรรยายง่าย ๆ แต่เห็นภาพ

โกสินทร์ ;  ได้อารมณ์ความรู้สึกจากรักของแม่ที่มีให้ลูก ๆ ที่อยู่เหนือความขัดแย้งใด ๆ ภาษาลื่นไหลในแบบฉบับของเขา

ผมคิดอีกว่า สองสำนวนนี้ เหมาะสมที่จะให้ใครก็ได้ ดีคนละอย่าง แต่ท่านคณะกรรมการมีหลายท่านลงมติ ย่อมดีที่สุดครับ

ขอเป็นกำลังใจให้ท่านคณะกรรมการ....ขอชื่นชม และแสดงความยินดีกับกวีทุกท่านทุกสำนวนที่ได้รับรางวัลปีนี้ครับ

สำนวนรางวัลชมเชยบทกวีการเมือง รางวัลพานแว่นฟ้าประจำปี ๒๕๕๓

ที่สายรุ้งเรืองรองสาดส่องถึง

วันที่สายฝนซาหลังฟ้าหม่น

ก่อเป็นหยาดหยดสายชลก่อนร่วงหาย

สะพานรุ้งพุ่งจากฟ้ามาเยี่ยมกราย

เกิดเป็นสายเลื่อมระยับงามจับตา

.......................................................

                ณ ที่หลังฝนซาวันฟ้าหม่น                      กระจ่างแสงแห่งเบื้องบนก็เจิดจ้า

งามวิจิตรส่องเป็นสายคล้ายธารา                          เหนือแผ่นดินแห่งมารดาที่อุ้มชู

                เราจะข้ามขอบฝันของวันหนึ่ง                เอาสะพานรุ้งขึงเป็นเขตลู่

เหนือลัทธิ เหนือประเทศ เหนือเขตภู                      ไม่มีความเป็นศัตรูในหัวใจ  

                เราจะข้ามเขตแดนแว่นแคว้นกว้าง        ก่อเป็นสายของเส้นทางสว่างไสว

ข้ามความแพ้ความชนะด้วยอภัย                           ส่งผ่านทุกความห่วงใยในสายตา

                เราจะจับมือกันฉันมิ่งมิตร                        รับรู้ว่า - ทุกชีวิตล้วนมีค่า -

เกิดแต่ครรภ์ - คืบคลาน - ผันผ่านมา                     คุณบิดร - มารดา - ค่าแผ่นดิน

               เราจะข้ามขอบฝันกีดกั้นโลก                    อัปยศ, วิปโยค ให้หมดสิ้น

ทั้งเลือดเนื้อและน้ำตาไหลบ่าริน                              จะเป็นแค่เศษดวงจินต์ที่เลือนราง

               เราจะไม่เหยียดหยามความพ่ายแพ้        พร้อมเรียนรู้ทุกข้อแม้ที่แตกต่าง

โลกจะกว้างทางจะไกล.......ใจไม่จาง                     ที่รอยยิ้มระบายทางเป็นสีทอง

               เราจะจับมือกันในวันทุกข์                          พร้อมกันผ่านทุรยุคในวันหมอง

ฟ้าส่ว่างทางไสว - ใช้ใจมอง                                    โน่นสิ.......รุ้ง.....สีเรืองรองอร่ามตา

               ณ ที่หลังฝนซายามฟ้าหม่น                      ยังมีแสงแห่งเบื้องบนที่แจ่มจ้า

แสงเรืองที่แจ่มชัดของศรัทธา                                 เหนือแผ่นฟ้ายังมีฟ้าผืนเดียวกัน

                                                   ..................................................

                                                 และที่สายรุ้งเรืองรองผุดผ่องผ่าน

                                                 ยังอาจมีปรากฏการณ์แห่งความฝัน

                                                 ตราบโลกมีพรุ่งนี้ที่นิรันดร์

                                                 เราจะร่วมรวมเผ่าพันธุ์อย่างภาคภูมิ

                                                                                                              กระบี่ใบไม้

สำนวนรางวัลชมเชยบทกวีการเมือง รางวัลพานแว่นฟ้าประจำปี ๒๕๕๓

ที่สายรุ้งเรืองรองสาดส่องถึง

วันที่สายฝนซาหลังฟ้าหม่น

ก่อเป็นหยาดหยดสายชลก่อนร่วงหาย

สะพานรุ้งพุ่งจากฟ้ามาเยี่ยมกราย

เกิดเป็นสายเลื่อมระยับงามจับตา

.......................................................

                ณ ที่หลังฝนซาวันฟ้าหม่น                      กระจ่างแสงแห่งเบื้องบนก็เจิดจ้า

งามวิจิตรส่องเป็นสายคล้ายธารา                          เหนือแผ่นดินแห่งมารดาที่อุ้มชู

                เราจะข้ามขอบฝันของวันหนึ่ง                เอาสะพานรุ้งขึงเป็นเขตลู่

เหนือลัทธิ เหนือประเทศ เหนือเขตภู                      ไม่มีความเป็นศัตรูในหัวใจ  

                เราจะข้ามเขตแดนแว่นแคว้นกว้าง        ก่อเป็นสายของเส้นทางสว่างไสว

ข้ามความแพ้ความชนะด้วยอภัย                           ส่งผ่านทุกความห่วงใยในสายตา

                เราจะจับมือกันฉันมิ่งมิตร                        รับรู้ว่า - ทุกชีวิตล้วนมีค่า -

เกิดแต่ครรภ์ - คืบคลาน - ผันผ่านมา                     คุณบิดร - มารดา - ค่าแผ่นดิน

               เราจะข้ามขอบฝันกีดกั้นโลก                    อัปยศ, วิปโยค ให้หมดสิ้น

ทั้งเลือดเนื้อและน้ำตาไหลบ่าริน                              จะเป็นแค่เศษดวงจินต์ที่เลือนราง

               เราจะไม่เหยียดหยามความพ่ายแพ้        พร้อมเรียนรู้ทุกข้อแม้ที่แตกต่าง

โลกจะกว้างทางจะไกล.......ใจไม่จาง                     ที่รอยยิ้มระบายทางเป็นสีทอง

               เราจะจับมือกันในวันทุกข์                          พร้อมกันผ่านทุรยุคในวันหมอง

ฟ้าส่ว่างทางไสว - ใช้ใจมอง                                    โน่นสิ.......รุ้ง.....สีเรืองรองอร่ามตา

               ณ ที่หลังฝนซายามฟ้าหม่น                      ยังมีแสงแห่งเบื้องบนที่แจ่มจ้า

แสงเรืองที่แจ่มชัดของศรัทธา                                 เหนือแผ่นฟ้ายังมีฟ้าผืนเดียวกัน

                                                   ..................................................

                                                 และที่สายรุ้งเรืองรองผุดผ่องผ่าน

                                                 ยังอาจมีปรากฏการณ์แห่งความฝัน

                                                 ตราบโลกมีพรุ่งนี้ที่นิรันดร์

                                                 เราจะร่วมรวมเผ่าพันธุ์อย่างภาคภูมิ

                                                                                                              กระบี่ใบไม้

เบื่อพวกไม่เคยยอมรับคำตัดสินของกรรมการ  กี่รางวัล ๆ ตัดสินกี่ครั้ง พอตัวเองไม่ได้หรือเพื่อนตัวเองไม่ได้ก็หัวเสีย

ประท้วงมั้ง โวยมั้ง บอกกินนอกกินในกันมั้ง ปั่นเข้าไปกระทู้น่ะ  คราวหน้าก็ไม่ต้องส่งนะถ้าคิดว่าตัวเองไม่มีสปิริต

รอสมัครเป็นกรรมการไปเลย หมั่นไส้ใครก็เขี่ยลงถังขยะไปเลยไป๊!  ถ้าได้รับคำเชิญแล้วไม่ยอมรับคำตัดสินกรรมการ

ก็อย่ามาส่ง  มันทุเรศหลายครั้งแล้วเนี่ย  แล้วกล้าแสดงตัวตนจริง ๆ หรือเปล่า

วงการนี้มันเสื่อมเพราะมีคนอย่างพวกคุณนั่นแหละ  พวกไม่ยอมรับความจริงเอ้ย 

หนูอยากทราบว่า ตกลงประกาศผลเรื่องที่เข้ารอบสุดท้ายมั้ยคะ

เพราะปีนี้หนูก็ส่งเหมือนกัน  ดูจาก คห.ข้างบน เห็นมีชื่อผลงานตัวเองด้วย

หนูอยากรู้ว่ามันเชื่อถือได้ไหม?

อ่านไป อ่านมา ก็ เขินเก้อ 

ไม่เห็นจะเพราะเลย งั้นๆแหละ

สำนวนรางวัลชมเชยบทกวีการเมือง รางวัลพานแว่นฟ้าประจำปี ๒๕๕๓

ต่าง - ไม่ต่าง

      เรามีสิทธิ์ติดตนทุกคนอยู่                เราต้องรู้และต้องทำ "ตามหน้าที่"

"เสมอภาค" ทำให้เราเท่าเทียมดี           และ "เสรี" อีกหนึ่งอย่างไม่ต่างกัน

      เหมือนทุกคนเข้าใจเรื่องใช้สิทธิ์      มีแนวคิดหลากหลายต่างหมายมั่น

แต่ต่างลืมอีกสามคำที่สำคัญ                 และสิทธิ์นั้นไม่ควรมาเข่นฆ่าใคร

      หากมองข้ามความจริงทิ้ง "หน้าที่"   รับแต่ "สิทธิ์" และ "เสรี" ที่ตนใฝ่

ไม่อาจหา "เสมอภาค" จากที่ใด             แล้ว "เมืองไทย" "เมืองแม่" ก็แพ้พัง

       อีก "ประชาธิปไตย" ใครเอ่ยอ้าง      ไม่มีทางถูกดึงไปถึงฝั่ง

หากทำร้ายกรายกล้ำใช้กำลัง                  ไม่กล้าหวังให้จุดจบสงบดี

       "เจรจา" มากี่ครั้งก็พังราบ                 เพราะติดภาพ "อัตตา" คือ"ศักดิ์ศรี"

"ผลกำไร"ใน"ฉากหลัง"ยังมากมี              พูดอีกทีผลได้ก็คล้ายกัน

       ชีพที่ปลิดจิตที่เดือดเลือดที่หยด      ถูกกำหนดการกระทำให้ห้ำหั่น

"คนเบื้องหลัง"ยังชักใยไม่เว้นวัน              จึงปลุกปั่นทุกเหตุการณ์ให้บานปลาย

       พอจะรู้ผลชัยใครชนะ                       แล้วใครจะเป็นรองต้องเสียหาย

"ผู้เรียกร้อง"คงพบชัยสุขใจกาย               "ผู้แพ้พ่าย" มิใช่ใคร "ไทย"ทุกคน

       ถึงคิด"ต่าง"อย่างไรก็"ไม่ต่าง"           จงเป็นกลางให้น้ำหนัก"หลักเหตุผล"

สุข"ส่วนรวม"ต้องมีค่ากว่า"ส่วนตน"          อย่าสับสนตามสีเสื้อจนเชื่อใคร

       จะ"มีสี" "ไม่มีสี" ก็มี "สิทธิ์"               ช่วยกันคิด "ผ่าทางตัน" เริ่มกันใหม่

ไม่คิดหวัง "ชนะ - แพ้" แต่อภัย                "สีธงไทย" ควรอยู่เหนือสีเสื้อคน

                                                                     ดิษฐิยา แก้วเสถียร

แต่งได้ดีมากครับออม ยินดีด้วยนะครับ

สำนวนรางวัลชมเชยบทกวีการเมือง รางวัลพานแว่นฟ้าประจำปี ๒๕๕๓

บทบันทึกแทนคำสั่งเสีย

           ...................................................                                        เขียนขึ้นในปีสองห้าห้าสาม

ความแตกแยกแตกต่างยังลุกลาม                สุมใส่ไฟสงคราม ท่ามกลางเมือง

เมื่อสังคมอุดมคติถูกตีความ                        หนึ่งนิยามจึงขยายได้หลายเรื่อง

เพียงต่างขั้ว ต่างคิด ต่างขัดเคือง                เดินหลงเขื่องอำนาจประกาศตน

     ชั่วชีพล่วงช่วงวัย....ข้าพเจ้า                   เห็นฟ้าเศร้า ดินโศก โลกสับสน

หลายครั้งที่น้ำตาประชาชน                         หลั่งรินหล่นหยดร่วงจากดวงตา

ในอก...ของข้าพเจ้าแสนร้าวรวด                  เจ็บปวด ต่อข่าวคราวการเข่นฆ่า

เงื่อนปมทุกอย่างยังค้างคา                          จุดชนวนปัญหา องศาไฟ

เมื่ออำนาจต่ออำนาจยังกราดเกรี้ยว              ทุกส่วนเสี้ยวแผ่นดินนั้นย่อมหวั่นไหว

โหมอาวุธใส่กันก็บรรลัย                               ศึกภายในไม่ควรจบด้วยศพคน

ตราบสิทธิเสรีภาพถูกฉาบสี                          เป็นเครื่องมือย่ำยีจนปี้ป่น

อธิปไตยในคุณค่า "ประชาชน"                     จึงตกในวังวนความวุ่นวาย

หลงเป็นเหยื่อการกระทำนอกอำนาจ             ฟากฝ่ายใดพลั้งพลาดย่อมแพ้พ่าย

ปลุกระดม ป่วนปั่น - อันตราย                       เสี่ยงความตายคนเพิ่มเพื่อเดิมพัน

      ชั่วชีวิตช่วงวัย.....ข้าพเจ้า                       เห็นแล้วยิ่งอกเศร้าแต่เฝ้าฝัน

ว่าจุดหมายส่วนรวมการร่วมกัน                      ฝ่าทางตันเดินสู่ประตูชัย

เทิดทูนศรัทธา ประชา-ชาติ                         มวลชนคืออำนาจอันยิ่งใหญ่

มิใช่เครื่องต่อรองของผู้ใด                            มาแบ่งความเป็นไทยให้ร้าวราน

บทเพลงรักควรบรรเลงกลบเพลงรบ             ไม่ควรส่งเพลงศพสู่ลูกหลาน

มือผองเราเท่านั้นจะบันดาล                         สร้างตำนานคุณค่า "ประชาธิปไตย"

ถึงวันนี้ ข้าพเจ้าเฒ่าชรา                              ก่อนสิ้นกาลเวลาอายุขัย

ได้เห็นเมืองทั้งมวลเป็นสวนไม้                    อบอวลกลิ่นกล่อมใจ....ชายชรา

      สิ้นชีวิตช่วงวัย.....ข้าพเจ้า                      แผ่นดินเราต้องเดินไปข้างหน้า

...ถ้อยคำสั่งเสียที่เขียนมา                            เพราะไม่อยากเห็นน้ำตาทาดอกไม้

...ถ้อยคำสั่งเสียที่เขียนมา                            ไม่อยากเห็นเลือดทากลีบดอกไม้

                                                                          พัฒนะ ปฐมพงศ์

      บทกวีที่ล่มล้ม     พังทลาย

เหตุว่าชนหญิงชาย  ง่าวแท้ 

กานท์กวีบ่มีสาย       สืบต่อ  ไปนา

ทำอย่างไรจึงแก้       ไป่ผ้ายกาลเวลา

ถ้าถามความรู้สึกจากผมก็บอกได้ว่า    การตัดสินในปีนี้เหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล

แต่ในเมื่องมันไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ เราก็ควรที่จะยอมรับการตัดสินนั้นเสีย

ปีนี้ผมไม่ได้ส่งผมงานเข้าประกวด  เพราะคิดว่าตนเองไม่มีคุณสมบัติพอที่จะไปชิงชัยกับคนอื่นเขา

เพราะคิดไว้ว่าทุกผมงานที่ส่งมาประกวดนั้นน่าจะสุดยอดกันทั้งนั้นเลย

แต่พอมาอ่านดูทุกรางวัลที่ได้แล้ว

มันช่างน่าผิดหวังนัก  ถ้าหากว่าแค่นี้ได้รับรางวัลละก็ ปีหน้านี้รางวัลจะไปไหนเสีย

ผมคิดว่าทุกคนยังคงให้ความสำคัญกับพานแว่นฟ้าเหมือนเดิมนะครับ

ปีหน้าเอาไหม่

ปีนี้พลาดแล้วก็ปล่อยไปถือเสียว่าเป็นบทเรียน  อย่าได้ไปว่ากรรมการเขาเลย  อาจเป็นเพราะว่าตอนให้คะแนนไฟดับกระทันหัน

เลยหยิบได้อันไหนก็เอามาให้รางวัลเลย

ปีหน้าก็หวังว่ากรรมการคงจะไม่ไฟฟ้าดับอีกนะครับ   ตั้งใจตรวจ  มีใจเป็นกลาง

อย่าทำให้การแข่งขันที่เขานับถือทั่วประเทศต้องมาผิดหวังเพราะเรื่องแค่นี้อีก

*****  จึงเรียนมาเพื่อโปรดทราบ********

        นามปากกา  ท.ครูเด่น 

เรียน คุณ ท.ครูเด่น

         ไม่ว่าปีไหนๆก็ตาม อย่าส่งผลงานเข้าประกวดรางวัลพานแว่นฟ้าเลย เพราะแค่ความคิดก็คับแคบแล้ว แถมยังไปกล่าวหากรรมการแบบใจไม่เป็นธรรม เขียนไว้อ่านเองเป็นทางออกที่ดีที่สุด

                                                    ด้วยความปรารถนาดี

                                                          คนกลาง 

เรียน คุณ คนกลาง

         ไม่ทราบว่าคุณจะรู้ตัวหรือไม่? (สมมติว่าคุณไม่รู้?)  คุณกำลังหลงคิดว่าคุณเป็นกลาง ทั้ง ๆที่ไม่เป็นจริงตามนั้น เนื่องจากในทุกคำตัดสิน ไม่ว่าจะเป็นกรรมการชุดใดก็ตาม ล้วนแต่มีอคติ(ชอบ ชัง)ต่อชิ้นงานที่วางอยู่เบื้องหน้าตัวเองเป็นธรรมดา ซึ่งอาจจะมีมากหรือน้อยอยู่ที่วุฒิภาวะของแต่ละท่าน  ดังนั้นอย่าจริงจังนักเลย (โดยส่วนใหญ่ ในแต่ละเวทีประกวดจะประกาศรายชื่อคณะกรรมการให้ทราบล่วงหน้า เพื่อให้ผู้ที่คิดว่าจะส่งผลงานของตนได้เตรียมตัวเตรียมใจไว้แต่เนิ่น ๆอยู่แล้ว)  

         คำตัดสินของกรรมการ และความคิดเห็นวิพากษ์วิจารณ์ที่มีตามมานั้น เป็นสิ่งที่วิญญูชนพึงสดับรับฟังอย่างมีสติ    

เรียน คุณไม่เป็นกลาง

         ไม่ว่าคุณจะเป็นใคร ใช้นามปากกาอะไร คุณก็คือคนที่ไม่สมควรจะส่งงานใดใดเข้ามาประกวดแข่งขันกับคนอื่นๆเขา เพราะวิสัยทัศน์ที่ตื้นเขิน คับแคบ และมองคนอื่นในแง่ร้ายตลอดเวลา ความคิดพื้นฐานของคุณมีแค่กรรมการอคติ (รัก.ชัง) เพียงเท่านี้มันก็วัดประเมินผลได้แล้วว่าคุณมใองโลกในแง่ร้าย แล้วยังคิดว่าตนเองวิเศษกว่าผู้อื่น เลอกความคิด ความรู้สึกที่โง่เขลาแบบนี้เถิดครับ ขอวิงวอนด้วยหวังดี

                                                                           คนกลางตัวจริง

ท.ครูเด่น

เปลี่ยนนามปากกาเถอะ  อย่าเอาสรรนาม "ครู" มาปนเปื้อนอยู่ในชื่อของคุณเลย

เพราะแค่คำตัดสินที่ออกมาไม่โดนใจ ก็ด่ากราดทั้งกรรมการและคนได้รางวัล  เรื่องแค่นี้คุณยังคิดไปไกล

ถึงขั้นว่า "การตัดสินในปีนี้เหมือนมีอะไรไม่ชอบมาพากล"    อย่าเรียกตัวเองว่า "ครู" เลย

ถ้าไม่ยอมรับคำตัดสินของกรรมการ   ก็อย่างส่งประกวด(ทุกเวที)

หรือถ้าคิดว่าดูแล้วเวทีนี้มีกรรมการเป็นพวกตัวเอง แล้วคิดว่าตัวเองจะได้  ก็ค่อยส่งมานะ(แต่ระวังหน้าแตก)

ดูถูกคำตัดสินกรรมการไม่พอ ยังกล่าวหางานคนอื่นอีก  ง่าย ๆ เลยนะ  มันจะเจริญเหรอ?

ขอแสดงความยินดีกับตะวัน กองม่วง อดีตกรรมการบริหารสมาคมนักกลอนฯ ในโอกาสได้รับรางวัลชมเชยการประกวดกวีนิพนธ์รางวัลพานแว่นฟ้า ประจำปี๒๕๕๓ หัวข้อเรื่อง "ศพาธิปไตย" ทราบว่าเป็นผู้ที่ศรัทธาอาจารย์เนาวรัตน์ พงษ์ไพบูลย์มาก พบเห็นอาจารย์เนาวรัตน์ตัวจริง เสียงจริง ตะวัน กองม่วง จะปลาบปลื้มปิติจนหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความดีใจ ตะวันเป็นนักกลอนรุ่นใหม่ที่น่าสนับสนุนส่งเสริม มีความประพฤติเรียบร้อย

เรียน คุณคนกลาง

           หากคุณอ่านความคิดเห็นของผู้อื่นด้วยจิตที่ว่าง คุณจะเห็นว่าในแต่ละความคิดเห็นนั้น(ที่ใช้ว่า"ความคิดเห็น"เนื่องจาก"ผลการตัดสินบทกวี"หาได้เป็น"สัจจธรรม"อันเที่ยงแท้ไม่) ต่างฉาบเจือไว้ด้วยความมีอคติทั้งสิ้น ไม่มากก็น้อย (รวมทั้งความคิดเห็นของคุณและคนไม่เป็นกลางด้วย)  ใคร่ขอถามว่า ในความเข้าใจของคุณ คุณคิดว่า คนในสถานะของปุถุชน หรือแม้แต่ผู้เป็นวิญญูชนทั่วไปจะสามารถดำรงสถานะของความเป็นกลาง(ความเป็นธรรมที่ไม่มีอคติ)ได้อย่างแท้จริงหรือ?

                                                                                                                                                      จาก คน

black hair wig hairdo hair loss provide a special non slip wigs Cleaning and storing the human hair wigs short hair wigs motown tress human hair wigs.

ข้าพเจ้าเป็นน้องสาวของนาย ประดิษฐ์ สุรสีเรืองชัย รางวัลชมเชย  1.ก่อนสายหมอกเลือน แต่เป็นน้องที่ยังไม่ได้อ่านบทกวีของพี่ชายเลยคะ เพราะเขาแจกคนอื่นหมดคะ่ขอเท่าไรก็บอกหมดแล้ว เขาคงดีใจปลาบปลื้มกับผลงานของเขา ส่วนเรื่องกรรมการตัดสินยุติธรรมหรือไม่นั้นมันก็อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้คะ เพราะความอยุติธรรมมีเกือบทุกที่ แต่บอกได้่เลยคะว่าพี่ชายของฉันเป็นนักเขียนมือใหม่จริง ๆ คะ ใช้เวลาในการเขียนและรวบรวมข้อมูล แค่ 10 วัน ไ้ด้รับแรงบันดาลใจจากข่าวในทีวีแล้วก็หาข้อมูลเพิ่มเติมคะ ก็แล้วก็ส่งเลย เขาก็แค่อยากส่งดูคะไม่คิดว่าจะได้ และฉันเคยถาม ถ้าไม่ได้รางวัลละ เขาก็เขียนใหม่อีกจะส่งทุกปีเลยและตั้งความหวังทำให้ดีกว่าเดิม

คนที่ไม่ได้รางวัลอะไรเลยอย่าสิ้นหวังนะคะเอาความพ่ายแพ้และความเสียใจมาเป็นแรงขับเคลื่อนที่จะมีผลงานเรื่องใหม่ดีกว่าคะ

 สมัยวัยเด็กของฉันก็ชอบวาดรูปส่งประกวดถึงกรรมการยังไม่ได้ ประกาศออกมาฉันก้รู้ว่าตัวเองได้รางวัลคะเพราะกรรมการเรียกเข้าไปพูดคุยและบอกเราก่อนคะ