โอ ม่วนหลาย ม่วนหลายเด้อ อ้ายจาตนินฯ

เอ้ากะรึบกะรึบก็กรึ๊บก็กรึ๊บ
ซะโรงซะเรงกระดึ๊บกระดึ๊บ .............. บ่ซวงหลาย

หืยอะนี้อะนั่นบ่ผันบ่ผาย
กระจึ๊กกระจั๊กบ่คักบ่คาย ..................... บ่เหมิดจอก

มันซะเงาะซะแงะบ่เป็นตะบอก
มะลำมะลอยบ่คอยกระฉอก.................ก็ซดดู

ถอนซะแล่วก็ถอนซะสู
สิซวงสเบยสบายบ่ฮู้ ............................ บ่เห็นทุกข์

๏  มันสะลึมสะลือบ่ชื่นบ่สุข
ขยักขย้อนขยิกขยุก................บ่สร่างซา

๏ มันผะอืดผะอมระทมอุรา
ประหนึ่งจะคายสิสังขยา..........และอาเจียน

๏ เออฉะนั้นฉะนี้นะพี่จะเพียร
จะกลมจะแบนจะแว่นจะเวียน....แวะถอนเลย

๏ ถึงสะบักสะบอมก็ยอมเพราะเคย
ก็ขาดมิได้หทัยเฉลย...............สุราริน

๏ แล้วก็กรึ๊บก็กรึ๊บบ่ยลบ่ยิน
ประชดประชันเพราะฉันก็ชิน.....กะเสียงเมีย

๏ ถอนซะหน่อยก็บ่อยนะกรึ๊บกะเบียร์
และตาก็เมียงชะม้ายกะเชียร์......ชะช่วยถอน.........(กามนิต)