๐ คราวตะวัน..พลันยอแสง..สีแดงคล้อย
ที่ทะยอย..ถดถอยเคลื่อน..ลับเถื่อนผา
จะถึงกา-..ละกำหนด..กฏเวลา
จับผองเจ้า..ดาริกา..มาโคจร

๐ และราตรี..ที่รี่เรื่อ..เหนือทิวไม้
มาสาดส่อง..แสงสวยใส..ให้สลอน
โน่นหิ่งห้อย..คอยน้ำค้าง..ข้างคบคอน
หมู่แมลง..แปลงปีกอ่อน..ออกฟ้อนรำ

๐ สู่คืนคาบ..สาบผสม..สายลมสวย
ที่นาดนวย..เหนือทำนบ..กระทบน้ำ
กระเพื่อมพลิ้ว..ดั่งริ้วดาว..ร้าวระบำ
แล้วเนื่อมนำ..แนวระนาบ..ทาบสายตา

๐ ข้าฯเหยียบยืน..อย่างเย็นเยียบ..และเงียบกริบ
มองแสงดาว..ราวกระซิบ..กระซาบฟ้า
พลันพบเห็น..เด่นดาวหาง..พรางนภา
ก็ลื่นไหล..ใจจินตา..จับอารมณ์...............

๐ ว่า....ดาวเอ๋ย..เอ้ย.ดาวหาง..เส้นทางไหน
มาพานพบ..เพียงผ่านไป..ในเหมาะสม
เพื่อทวงถาม..ถึงความหมาย..ท้ายสายลม
ฤา ตกหล่ม..ในหลุมล้อม..อ้อมอกเดือน

๐ ด้วยท่าทาง..เจ้าย่างย้าย..คล้ายวิโยค
กำสรวลโศก..แลเศร้าศัลย์..นั้นเสมือน
ดั่งรอยรด..ทุกหยดหยาด..น้ำตาเยือน
บนรอยตรม..แสนขมเฝื่อน..ของเดือนดาว

๐ โอ้..ดาวหาง..วางท่วงท่า..ฟ้าฉะนี้
ฤา หวาดไหว..นัยวิถี..ที่เหน็บหนาว
จึงเวียนว่าย..ไว้ปรากฏ..จรดฟ้าพราว
เจ้าซ่อนซุก..ทุกเรื่องราว..ณ ดาวใด

๐ หากยังคง..ธำรงมั่น..ในสัญญา
เจ้าได้มอบ..ต่อขอบฟ้า..คราสวยใส
จะเยี่ยมย้อน..กลับมาเยือน..หลังเลือนไกล
แม้ห้วงกาล..จะผ่านไป..ใคร่กลับมา

และ......
๐ คืนข้าฯร่ำ..ค่ำข้าฯร่าย..คล้ายข้าฯร้าง
ปวาร-..ณา.ดาวหาง..หว่างใจข้าฯ
ไว้มุ่งมาด..วาดมุ่งหวัง..ดั่งจินตา
เมื่อถึงครา..ข้าฯเปิดฝัน..จันทร์ข้างแรม