เพิ่งดูหนังเรื่อง grave of fireflies จบเมื่อวานนี่เอง อ่านกวีบทนี้แล้วเข้ากับบรรยากาศมาก ๆ ครับ

 สะเทือนใจมากค่ะ ชอบๆๆ

เยี่ยมครับ

.

สุดยอด....

ผมสบายดีครับ คุณรัตนโกสินทร์ศก ตอนนี้กำลังสนุกกับงานที่วาดฝันไว้

ตัวคุณเป็นไงบ้าง กำลังทำอะไรอยู่ล่ะ

อ้อ... ลืมไป คุณกำลังมีความสุขกับบทกลอนอย่างอย่างนึงแล้วไง... แล้วอย่างอื่นล่ะ

ส.พิณแก้ว

.

 เป็นนิทานเศร้าๆที่คลาสสิคมากครับ

ปล.มีพวกบ้าที่ทลายกำแพงฉันทลักษณ์เกิดขึ้นมาอีกคนหนึ่งแล้ว เส้นทางที่คนทั่วไปไม่ค่อยเดินกัน มันก็มีจุดที่น่าสนใจอยู่เช่นกันครับ ขออนุญาตเดินเป็นเพื่อนนะครับ... ^^

อ่านแล้วมองเห็นภาพของความอาทรระหว่างสองพี่น้องได้ชัดเจนมากครับ

เยี่ยมชมครับ

ชื่นชมครับ

สวัสดีท่านผู้อ่าน/กวี/อาจารย์ทุกท่านครับ

ผมขอขอบคุณที่ท่านแวะเข้ามาเยี่ยมอ่านผลงาน พร้อมแสดงความเห็นต่างๆและทักทายครับ

-อ.ไวกูณฐ์ ก่อนผมจะตอบผมได้เข้ามาหาข้อมูลเรื่องที่อาจารย์พึ่งดูมา พบในวิกิพีเดีย น่าสนใจครับ ผมคงต้องลองหาดูบ้างแล้วครับ

-คุณทิพยสุคนธ์ ขอบคุณที่ชอบนะครับ

-อ.ราชาวดี ผมขอบคุณมากครับ

-อ.ส.พิณแก้ว ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะครับ และขอบคุณที่ยังไม่ลืมผม ผมสบายดีครับ ความสุขก็เขียนเรื่องเรื่อยเปื่อยตามที่อาจารย์ว่านั่นแหละครับ จะทุกข์เล็กๆก็ตรงที่อยากมีหนังสือเป็นของตัวเองสักเล่มเหมือนกัน แต่ยังไม่มีที่ไหนรับ งานผมคงอ่านฟรีพอเข้าท่า แต่ถ้าจะให้ใครมาซื้อคงยาก ก็เข้าใจครับ ส่วนเรื่องอื่นๆตอนนี้ผมก็ยังใช้ชีวิตไปเรื่อยตามวิถีประชาครับ

-อ.กระบี่ใบไม้ ขอบคุณสำหรับคำชมและคำทักทาย ความจริงผมอยู่ในขบวนการพวกนี้มาคงสักเกือบปีได้แล้ว แต่ยังไม่หยิบไปเผยแพร่ เพราะยังไม่ค่อยมีใครยอมรับ ผมก็รู้สึกเสียกำลังใจเล็กๆ ..แต่ตอนนี้ก็ยึดคำว่า ทางใครทางมัน ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ตอนนี้บ้า(บิ่น)แล้ว

-คุณทรชนฯ ขอบคุณที่มาร่วมสนุก

-อ.ปุณณมี ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นนะครับ มันทำให้ผมมองเห็นงานตัวเองชัดขึ้นครับ

-อ.ปรัชญ์ ขอบคุณสำหรับคำชื่นชมครับ

ขอบคุณทุกท่านครับ

รัตนโกสินทร์ศก

 ขอร่วมแบ่งปันความหนาว..ด้วยนะคะ..แด่พี่ท่าน ด้วยซาลาเปาค่ะ..บทกวีเพราะมากมีนาฎการและจินตภาพที่ลุ่มลึกชอบมากค่ะ

 -อ.กระบี่ใบไม้ ขอบคุณสำหรับคำชมและคำทักทาย ความจริงผมอยู่ในขบวนการพวกนี้มาคงสักเกือบปีได้แล้ว แต่ยังไม่หยิบไปเผยแพร่ เพราะยังไม่ค่อยมีใครยอมรับ ผมก็รู้สึกเสียกำลังใจเล็กๆ ..แต่ตอนนี้ก็ยึดคำว่า ทางใครทางมัน ทำในสิ่งที่ตัวเองชอบ ตอนนี้บ้า(บิ่น)แล้ว

หวัดดีครับ คุณ ร.ศ.

     ในความคิดของผมแล้ว การ "เลือก" ที่จะแต่งบทกวี ที่ถูกฉันทลักษณ์หรือไม่ถูกฉันทลักษณ์ ไม่ใช่เพื่อการพิสูจญ์หรือท้าทายอันใด แต่ผมมองว่าการแต่งบทกวีก็เป็นศิลปะอย่างหนึ่ง ซึ่งถูกผู้ประพันธ์ในฐานะของศิลปินนำเสนอด้วยกลวีธีและแง่มุมที่แตกต่างกันออกไป แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดนั้นก็คือ "สาร" ที่ส่งออกไปนั้น มี "พลัง" มี "ชีวิต" และ สามารถ "สั่นสะเทือนอารมณ์" ของผู้อ่านได้มากแค่ไหนเท่านั้นเอง

      เป็นเรื่องที่น่าเศร้าอย่างยิ่งครับที่ฉันทลักษณ์ซึ่งควรจะมีหน้าที่ในการร้อยรัดตัวอักษรให้งดงามขึ้นกลับถูกนำมาร้อยรัด ความคิด ความฝันและจินตนาการณ์ ของทั้งผู้ประพันธ์และผู้อ่านเอง จนหมุนวนและย่ำอยู่กับที่ในที่สุด

      มีความพยายามเป็นอย่างยิ่งจากนักกลอนอาวุโสหลายท่าน ในการพยายามสร้างแม่แบบที่ถูกต้องและงดงามที่สุดในวงการร้อยกรองไทย ไม่ว่าจะเป็น "ศรีปราชญ์" "เจ้าฟ้ากุ้ง" "สุนทรภู่" หรือท่านอื่นๆ แต่มีน้อยคนนักที่จะกล่าวถึงว่า ความงดงาม จากผลงานของท่านเหล่านั้น ไม่ได้เกิดจากรูปแบบและฉันทลักษณ์เพียงอย่างเดียว แต่รากฐานอันงดงามที่ปรากฏในงานเขียนของท่านเหล่านั้น มันเกิดจากความคิด ความฝัน และจินตนาการ ที่งดงามและแหลมคมจนสามารถสั่นสะเทือนอารมณ์ของผู้อ่านและยุคสมัยจนเป็นที่ชื่นชมและถูกกล่าวถึงได้ โดยรูปแบบและฉันทลักษณ์นั้นเป็นแค่หนึ่งในองค์ประกอบเล็กๆจากผลลัพท์ทั้งหมดเท่านั้นเอง

     ดังนั้นผมจึงไม่อยากให้ ท่าน ร.ศ. แยกตัวไปอยู่ใน "กลุ่ม" หรือ "ขบวนการ" ที่สนับสนุนหรือไม่สนับสนุนฉันทลักษณ์อันใดเลยครับ สำหรับผมแล้วความคิดตื้นๆแค่แยกทุกอย่างออกเป็นขาวกับดำ ถูกหรือผิด นั้นเป็นความคิดที่ไร้สาระ ในฐานะของศิลปินผู้สร้างงานศิลปะ(ไม่ว่าประเภทใดก็ตาม) การที่สามารถรวบรวมความคิด ความฝันและจินตนาการที่เป็นสิ่งที่จับต้องไม่ได้ ให้สามารถมีเลือด มีเนื้อ มีชีวิต มีพลัง มีจิตวิญญาณและสามารถสั่นสะเทือนอารมณ์และสังคมภายนอกได้ต่างหาก คือความฝันสุดท้ายที่แท้จริงอันพึงมี ในฐานะของผู้สร้างบทกวีทุกคนครับ

     ขออภัยที่เขียนความในใจจนยาวยืด เพียงหวังจะเป็นกำลังใจให้ท่าน ร.ศ. ในการสร้างสรร บทกวีดีๆต่อไปครับ

                            กระบี่ใบไม้

เห็นด้วยอย่างยิ่งกับความคิดเห็นของคุณกระบี่ใบไม้ครับ 

สวัสดีครับ อ.กระบี่ใบไม้ที่นับถือ

ขอขอบคุณอ.กระบี่ฯที่มาให้กำลังใจ และแลกเปลี่ยนทัศนคติครับ

ในการตอบครั้งแรกของผมนั้น ผมก็ตอบไปโดยติดนิสัยไร้สาระของผมไปบ้าง ปนความจริงเล็กน้อยครับ

ที่จริงแล้วที่ผมเขียนงานของตัวเองโดยแหกกฎ แหกฉันทลักษณ์ไปบ้าง แต่ถึงอย่างไรผมเองก็คิดว่าตัวเองไม่ได้ทำลาย คงไม่ถึงขั้นทำฉันทลักษณ์วิบัติ สาเหตุจริงๆที่ผมใช้ความยืดหยุ่นหรือแหกนั้น เพราะผมอยากให้"เป็นไปโดยธรรมชาติ" (แต่ไม่ใช่ว่าฉันทลักษณ์แบบแผนในปัจจุบันไม่ดีนะครับ) ผมว่าเราเรียนรู้สิ่งต่างๆ ไม่ใช่เพราะจะต้องเอามาปฏิบัติตามกันทั้งหมด ซึ่งสุดท้ายมันก็จะกลายเป็นกฎไป แต่เราควรเรียนรู้เพื่อที่จะนำมาปรับใช้ให้เป็นตัวของตัวเองมากที่สุด .....สำหรับงานเขียน เวลาผมเขียน+รู้สึก+คิด บางทีผมอยากจะใช้คำๆนี้ แต่ด้วยกฎทำให้ผมใช้ไม่ได้ อาจเป็นเพราะต้องมาคำนึง ระวังเสียงสั้น-เสียงยาว สัมผัสซ้ำ  คำเกิน คำไม่ครบ เสียงลงท้ายไม่ถูก ...ผมว่า นี่มันไม่ใช่ข้อสอบคณิตหรือฟิสิกส์สักหน่อย ผมเครียดนะครับเวลาอยากใช้คำอะไรแล้วใช้ไม่ได้ อยากทำอย่างนี้แต่กฎให้ผมทำได้แค่นี้ แล้วผมก็ต้องมานั่งแก้ นั่งคิด คิด คิด คราวนี้แทนที่จะเขียนจากความรู้สึกก็จะเป็นเขียนจากความคิดไปซะส่วนใหญ่ ผมเลยโบกมือลา..ไม่เอาล่ะ ผมอยากเขียนอะไร ยังไง ก็จะเขียน แต่ก็ยังอยู่ในขอบเขตของคำว่าปรับใช้ คงไม่ถึงกับสร้างใหม่นะครับ อีกประการหนึ่งเวลาผมเขียนผมจะพยายามใช้คำที่ง่ายที่สุด พบในชีวิตประจำวันทั่วไป เวลาผมเขียนผมคิดแค่อย่างเดียว ถ้าพ่อกับแม่ผมมาอ่านต้องอ่านรู้เรื่อง เข้าใจ ผมจึงถือว่าใช้ได้ "สำเร็จ" อีกอย่างเมื่อผมเขียนเสร็จผมต้องรู้สึกว่า "โคตรชอบเลยหวะ คิดได้ไงวะ" และก็ภูมิใจ ดีใจ ไปสักหลายๆวันครับ (พ่อกับแม่ผมจบแค่ป.4ครับ อาชีพชาวนา/เกษตร)

ทั้งหมดทั้งมวลที่เพ้อมานั้น ผมว่า บทกวีมันควรจะเป็นไปโดยธรรมชาติมากที่สุด ผ่านทัศนคติ มุมมอง ความรู้สึกและตัวตนของผู้เขียน  ทั้งนี้ต้องใช้เวลาและการเรียนรู้ ...ผมว่านี่แหละ น่าจะใช่

หนังสือเล่มหนึ่งบอกว่า "ก่อนจะออกนอกกรอบน่ะ ทำในกรอบให้ดีซะก่อน" ผมว่าอันนี้สำคัญ และมันจุดประกายความคิดผมครับ

ร.ศ.

(มันไม่ใช่สิ่ง แปลก-ใหม่ ..แค่ไม่มีใครนิยม แปลก-เก่า จริงๆ)