....เรื่องเก่า เล่ามา นานแล้ว
เป็นแนว คุณครู ผู้สอน
สามสี่ สิบปี อาทร
พร่ำวอน เคี่ยวเข็ญ ให้ดี
....เมื่อครั้ง รถยัง เปิดกระจก (อย่าขำว่า โบราณ ๆ)
ใช่ตลก ครูก็สม ศักดิ์ศรี
ขับคล่อง ถูกกฎ ชั่วตาปี
แต่แล้ว เธอมี กรรมมา
....ถูกรถ คันหลัง ชนเฉี่ยว
หวาดเสียว แต่ยัง หรรษา
ก้าวลง มุ่งตรง เจรจา
"สัญญาณ ออกขวา มิเห็นฤๅ"
....หนุ่มหนึ่ง จึงลง ตอบโจทย์
"ขอโทษ เห็นใจ อย่าถือ
ยอมรับ มิเข้าใจ อะไรคือ
สัญญาณ แสดงมือ ข้าฯ สิงง"
....ครูเธอ อธิบาย "โอ๊ะง่ายง่าย (ทำเสียง หน่อยนะครับ)
เอ้าฉัน ขอขยาย ดั่งประสงค์
บอกซ้าย อ๊ะผิด จึงวงวง
จำนง ลบมัน ทันควัน
....แล้วแสดง แจงบอก สัญญาณใหม่
ขอไป ทางขวา มิหุนหัน
แต่เธอ โอ๊ะโอ๋ อะไรกัน
ชนท้าย รถฉัน ได้อย่างไร"
....หนุ่ม! งงงงงงงง
คืออยากให้ "คิด" กันสักนิด
คิด อะไร ฤๅ
อย่างน้อยประเด็น "ช่องห่างระหว่างวัย"
สังคมเรากำลังเข้าสู่ "สังคมผู้สูงอายุ" vs "สังคม online"
เราพร้อมหรือยัง น่าคิดนะครับ | 
