งานวิจัยซึ่งตีพิมพ์ในรายงานทางวิทยาศาสตร์ ฉบับล่าสุด แสดงให้เห็นว่าวัตถุหินที่มนุษย์ยุคก่อนประวัติศาสตร์เก็บรวบรวมไว้สามารถสร้างความเสียหายอย่างมากต่อสัตว์ขนาดใหญ่ในระยะทางไม่เกิน 25 เมตร นักวิจัยนำโดย Dr. Andrew Wilson ผู้เชี่ยวชาญด้านการรับรู้ การกระทำ และการรับรู้ที่เป็นตัวเป็นตนที่ Leeds Beckett พร้อมด้วยรองศาสตราจารย์ Qin Zhu จาก University of Wyoming ศาสตราจารย์ Lawrence Barham และศาสตราจารย์ Ian Stanistreet จาก University of Liverpool และศาสตราจารย์ Geoffrey Bingham จากมหาวิทยาลัยอินดีแอนา วิเคราะห์ตัวอย่างทรงกลม 55 ชิ้น (วัตถุหินรูปร่างคล้ายลูกบอลที่พบในแหล่งโบราณคดีในแอฟริกา) จากถ้ำเตาไฟในหุบเขามะกะปันในแอฟริกาใต้ การใช้การวิจัยเกี่ยวกับการรับรู้ถึงค่าใช้จ่าย โคลน (ความเป็นไปได้ของการกระทำต่อวัตถุหรือสภาพแวดล้อม) สำหรับระยะทางสูงสุดและความเร็วสูงสุดและการขว้างปาความเสียหาย นักวิจัยได้จำลองการเคลื่อนที่แบบโพรเจกไทล์ที่ทรงกลมจะได้รับหากผู้เชี่ยวชาญขว้างปา จากนั้นจึงใช้การจำลองเหล่านี้เพื่อประเมินความเป็นไปได้ที่กระสุนเหล่านี้จะสร้างความเสียหายต่อสัตว์ที่เป็นเหยื่อขนาดกลาง เช่น อิมพาลา นักวิจัยพบว่า 81% ของหินที่วิเคราะห์สามารถสร้างความเสียหายที่คุ้มค่าในระยะทางสูงสุด 25 เมตร การวิจัยก่อนหน้านี้ได้เสนอว่าทรงกลมถูกใช้เป็นเครื่องมือเคาะเพื่อสร้างรูปร่างหรือบดวัสดุอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม วัตถุส่วนใหญ่ที่วิเคราะห์โดยทีมงานมีน้ำหนักที่สร้างความเสียหายจากการขว้างในระดับที่เหมาะสม แทนที่จะให้หนักที่สุดเท่าที่จะทำได้ สิ่งนี้ชี้ให้เห็นว่านักล่ายุคหินสามารถเลือกพวกมันเพื่อใช้เป็นอาวุธกระสุนปืนได้ ดร. แอนดรูว์ วิลสัน อธิบายว่า: "ในขณะที่สัตว์ชนิดอื่นๆ รู้จักขว้างสิ่งของเป็นครั้งคราว ไม่มีสัตว์ใดสามารถเทียบความเร็ว ความแม่นยำ และระยะทางที่มนุษย์ที่ได้รับการฝึกสามารถบรรลุได้ มนุษย์มีความพิเศษเฉพาะสำหรับการขว้างปา ทั้งทางกายวิภาคและทางจิตใจ การขว้างปามีบทบาทสำคัญ บทบาทสำคัญในอดีตวิวัฒนาการของเราทำให้เราทั้งสามารถล่าเหยื่อและแข่งขันกับสัตว์กินเนื้อชนิดอื่น ๆ เพื่อกำจัดซากสัตว์ ความสามารถในการทำลายหรือฆ่าเหยื่อจากระยะไกลไม่เพียงเพิ่มประเภทอาหารที่มีอยู่ แต่ยังลดความเสี่ยงของการเผชิญหน้าอย่างใกล้ชิด กับเหยื่อสุดอันตราย "ก่อนการพัฒนาหอกขว้าง บรรพบุรุษของเราต้องเผชิญกับภารกิจในการค้นหาและใช้วัตถุที่เหมาะสมสำหรับการล่าสัตว์และการป้องกันตัว ลองนึกภาพมนุษย์ ค้นหาวัตถุที่จะขว้างเพื่อสร้างความเสียหายให้กับสัตว์ที่เป็นเหยื่อหรือ คู่แข่ง หน้าที่ของพวกเขาคือหาวัตถุที่มีขนาดและน้ำหนักที่เหมาะสม: ใหญ่และหนักพอที่จะบินได้ไกลและสร้างความเสียหายได้แต่ต้องไม่ใหญ่หรือหนักเกินไปจนรบกวนการโยนความเร็วสูงที่จำเป็นสำหรับระยะทางและความเสียหาย นี่คือ งานที่รับรู้: บุคคลนั้นจำเป็นต้องรับรู้คุณสมบัติการจ่ายเงินที่เกี่ยวข้องกับการขว้างปาของวัตถุและสามารถแยกแยะระหว่างวัตถุที่แตกต่างกันในคุณสมบัติเหล่านั้น งานวิจัยอื่น ๆ แสดงให้เห็นว่ามนุษย์สมัยใหม่ทำได้ดีเป็นพิเศษในงานนี้ "การศึกษานี้ใช้การวิจัยเกี่ยวกับวิธีที่มนุษย์สมัยใหม่รับรู้ถึงความสามารถในการขว้างปาวัตถุ เพื่อให้การวิเคราะห์ทางคณิตศาสตร์ของหินที่พบใน Cave of Hearths และประเมินวัตถุเหล่านี้ว่าเป็นขีปนาวุธสำหรับการขว้างปา" ศาสตราจารย์แลร์รี บาร์แฮม ภาควิชาโบราณคดี คลาสสิก และอียิปต์วิทยาแห่งมหาวิทยาลัยลิเวอร์พูล กล่าวเสริมว่า "นักโบราณคดีสงสัยมานานแล้วว่าหินทรงกลมเหล่านี้ใช้ทำอะไร มีขนาดประมาณลูกเทนนิสแต่หนักกว่ามาก การศึกษาครั้งนี้ แสดงให้เห็นว่าพวกมันเป็นอาวุธล่าสัตว์ที่ดีเมื่อถูกโยนทิ้ง และเรารู้ว่า มนุษย์ในยุคแรก ๆ สามารถขว้างได้อย่างทรงพลังและแม่นยำ [กายวิภาคของร่างกายส่วนบนของพวกเขาเหมือนกับของเรามาก] สิ่งประดิษฐ์ในการศึกษานี้ถูกนำไปที่ถ้ำซึ่งบ่งชี้ว่าคนเหล่านี้เลือก หินสำหรับขนาด รูปร่าง และน้ำหนัก การสร้างแบบจำลองของเราแสดงให้เห็นว่าหินเหล่านี้สามารถนำมาใช้ในการล่าสัตว์ได้ และนั่นเป็นข้อมูลชิ้นสำคัญที่ทำให้บรรพบุรุษเหล่านี้มีชีวิตอยู่ก่อนที่จะมีการประดิษฐ์หอกหรือคันธนูและลูกธนู" ศาสตราจารย์เจฟฟรีย์ บิงแฮม กล่าวเพิ่มเติมว่า: "ความสามารถในการขว้างปาระยะทางไกลไม่ใช่เรื่องเล็ก: มันเป็นวิธีที่เราได้รับอาหารกลางวัน เราเป็นสัตว์ชนิดเดียว - และแม้แต่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมชนิดเดียว - ที่มีพรสวรรค์นั้น การวิจัยของเราชี้ให้เห็นว่าการขว้างปาของ หินมีบทบาทสำคัญในวิวัฒนาการของการล่าสัตว์ก่อนที่จะมีการพัฒนาหอก เราไม่คิดว่า การขว้างปาเป็นหน้าที่หลักเพียงอย่างเดียวหรือแม้แต่หน้าที่หลักของ Spheroids แต่ผลลัพธ์เหล่านี้แสดงให้เห็นว่าฟังก์ชันนี้เป็นตัวเลือกที่รับประกันว่าควรพิจารณาใหม่ถึงการใช้งานที่เป็นไปได้ สำหรับเครื่องมืออเนกประสงค์ที่มีอายุการใช้งานยาวนานนี้"