ดวงจันทร์มีสนามแม่เหล็กภายนอกน้อยกว่า 0.2 นาโนเทสลาส หรือน้อยกว่าหนึ่งแสนสนามของโลก ปัจจุบัน ดวงจันทร์ไม่มีสนามแม่เหล็กโลกแบบไดโพลาร์และมีเพียงการดึงดูดของเปลือกโลกเท่านั้นที่น่าจะได้มาในช่วงต้นของประวัติศาสตร์เมื่อไดนาโมยังทำงานอยู่ อย่างไรก็ตาม ในช่วงต้นของประวัติศาสตร์เมื่อ 4 พันล้านปีก่อน ความแรงของสนามแม่เหล็กมีแนวโน้มจะใกล้เคียงกับของโลกในปัจจุบัน ทุ่งไดนาโมในยุคแรกนี้ดูเหมือนจะหมดอายุเมื่อประมาณหนึ่งพันล้านปีก่อน หลังจากที่แกนกลางของ ดวงจันทร์ ตกผลึกอย่างสมบูรณ์ ในทางทฤษฎี การดึงดูดด้วยแม่เหล็กที่เหลืออยู่บางส่วนอาจเกิดขึ้นจากสนามแม่เหล็กชั่วคราวที่สร้างขึ้นระหว่างการกระแทกขนาดใหญ่ผ่านการขยายตัวของเมฆพลาสมา เมฆเหล่านี้เกิดขึ้นระหว่างการกระแทกขนาดใหญ่ในสนามแม่เหล็กโดยรอบ สิ่งนี้ได้รับการสนับสนุนโดยตำแหน่งของการดึงดูดของเปลือกโลกที่ใหญ่ที่สุดซึ่งอยู่ใกล้กับแอนติโพดของแอ่งผลกระทบขนาดยักษ์ ดวงจันทร์มีชั้นบรรยากาศที่บางจนเกือบจะเป็นสุญญากาศโดยมีมวลรวมน้อยกว่า 10 ตัน (ยาว 9.8 ตัน; สั้น 11 ตัน) ความดันพื้นผิวของมวลขนาดเล็กนี้อยู่ที่ประมาณ 3 × 10 −15  atm (0.3  nPa ); มันแตกต่างกันไปตามวันจันทรคติ แหล่งที่มาของมันรวมถึงการปล่อยก๊าซและการสปัตเตอร์ซึ่งเป็นผลจากการระดมยิงดินบนดวงจันทร์โดยไอออนของลมสุริยะ ธาตุที่ตรวจพบ ได้แก่โซเดียมและโปแตสเซียมซึ่งผลิตโดยการสปัตเตอร์ (พบในชั้นบรรยากาศของดาวพุธและไอโอ ด้วย ) ;ฮีเลียม-4และนีออนจากลมสุริยะ; และอาร์กอน-40 , เรดอน-222 , และพอโลเนียม-210 , ถูกปล่อยก๊าซหลังจากการสร้างพวกมันโดยการสลายกัมมันตภาพรังสีภายในเปลือกโลกและชั้นเนื้อโลก