ปรัชญาเทคโนโลยีเป็นสาขาหนึ่งของปรัชญาที่ศึกษาเกี่ยวกับ "การออกแบบและสร้างสิ่งประดิษฐ์" และ "ธรรมชาติของสิ่งที่สร้างขึ้น" มันกลายเป็นระเบียบวินัยในช่วงสองศตวรรษที่ผ่านมา และเติบโตขึ้น "มาก" ตั้งแต่ทศวรรษ 1970 ปรัชญามนุษยศาสตร์ของเทคโนโลยีเกี่ยวข้องกับ "ความหมายของเทคโนโลยีสำหรับ และผลกระทบต่อสังคมและวัฒนธรรม" ในขั้นต้น เทคโนโลยีถูกมองว่าเป็นส่วนขยายของสิ่งมีชีวิตของมนุษย์ที่จำลองหรือขยายความสามารถทางร่างกายและจิตใจ มาร์กซตีกรอบว่าเป็นเครื่องมือที่นายทุนใช้กดขี่ชนชั้นกรรมาชีพ แต่เชื่อว่าเทคโนโลยีจะเป็นพลังปลดปล่อยโดยพื้นฐานทันทีที่ "เป็นอิสระจากความผิดปกติทางสังคม" นักปรัชญาคลื่นลูกที่สองเช่น Ortega ภายหลังได้เปลี่ยนจุดสนใจจากเศรษฐศาสตร์และการเมืองเป็น "ชีวิตประจำวันและการใช้ชีวิตในวัฒนธรรมวัตถุ เทคโนโลยี โดยอ้างว่าเทคโนโลยีสามารถกดขี่ "แม้แต่สมาชิกของชนชั้นนายทุนที่เป็นนายและผู้ครอบครองที่ดูถูก" นักปรัชญาขั้นที่สาม เช่นDon IhdeและAlbert Borgmannแสดงถึงการหันไปสู่การไม่เปิดเผยข้อมูลทั่วไปและลัทธิประจักษ์นิยม และพิจารณาว่ามนุษย์สามารถเรียนรู้ที่จะอยู่กับเทคโนโลยีได้อย่างไร