ในปี พ.ศ. 2449 Alfred Wilmได้ค้นพบโลหะผสมที่ทำให้แข็งตัวด้วยการตกตะกอน โลหะผสมที่ชุบแข็งด้วยการตกตะกอน เช่น โลหะผสมบางชนิดของอะลูมิเนียมไททาเนียมและทองแดง เป็นโลหะผสมที่บำบัดด้วยความร้อนซึ่งจะอ่อนตัวเมื่อชุบแข็ง (ทำให้เย็นลงอย่างรวดเร็ว) และจากนั้นจะแข็งตัวเมื่อเวลาผ่านไป Wilm ได้ค้นหาวิธีการชุบแข็งอลูมิเนียมอัลลอยด์เพื่อใช้ในตลับกระสุนปืนกล เมื่อรู้ว่าโลหะผสมอะลูมิเนียม-ทองแดงสามารถผ่านความร้อนได้ในระดับหนึ่ง Wilm จึงพยายามดับ โลหะผสม สามส่วนที่มีอะลูมิเนียม ทองแดง และการเติมแมกนีเซียมแต่ก่อนรู้สึกผิดหวังกับผลลัพธ์ อย่างไรก็ตาม เมื่อ Wilm ทดสอบอีกครั้งในวันรุ่งขึ้น เขาพบว่าโลหะผสมมีความแข็งเพิ่มขึ้นเมื่อปล่อยทิ้งไว้ที่อุณหภูมิห้องจนถึงอายุ ซึ่งเกินความคาดหมายของเขามาก แม้ว่าจะไม่มีคำอธิบายสำหรับปรากฏการณ์นี้จนกระทั่งปี 1919 ดูราลูมินเป็นหนึ่งในโลหะผสมชนิดแรกที่ใช้ "การชุบแข็งตามอายุ" ซึ่งกลายเป็นวัสดุก่อสร้างหลักสำหรับZeppelins ลำแรก และต่อมาตามมาด้วยอื่นๆ อีกมากมาย เนื่องจากมักแสดงส่วนผสมของความแข็งแรงสูงและน้ำหนักต่ำ โลหะผสมเหล่านี้จึงถูกนำมาใช้อย่างแพร่หลายในอุตสาหกรรมหลายประเภท รวมถึงการสร้างเครื่องบินสมัยใหม่