(๑) แสงทองแสงธรรมอำไพ         
กระจ่างกลางใจ
กลางดงอุดมพนมวัน

โลโภโทโสโมหัน
ดับสิ้นโดยพลัน
ดับโดยสิ้นเชิงสิ้นเชื้อ

วิถีทุรกรรมยืดเยื้อ
ชาติภพไม่เหลือ
ไม่มีแม้หยดน้ำตา

ไม่มีการพรากจากลา
ไม่ไปไม่มา
ไม่หลับไม่ตื่นขื่นแค้น

ไม่กีดขีดขั้นเขตแดน
ไม่หน่วงหวงแหน
ไม่มีรบราฆ่าฟัน

ไม่มีของใครของมัน
ไม่แย่งแข่งขัน
ไม่มีเหลี่ยมเล่ห์เพทุอุบาย

(๒) มาเถิดมาท่านทั้งหลาย
ผู้พลีใจกาย
เพื่อธรรมบำเพ็ญเย็นแท้

จงสอดส่ายสายตาแล
อย่าเบือนเชือนแช
สัตว์โลกผู้น่าสงสาร

กิเลสตัณหาสามานย์
คือตัวบงการ
ผลาญเผาเช้าค่ำลำเค็ญ

จงเผยแผ่ธรรมบำเพ็ญ
ให้โลกร่มเย็น
จงเข็นล้อธรรมนำไป

จงอย่าย่อท้อทางไกล
เถื่อนแถวแนวไพร
ที่สุดแม้การบริโภค

จงไปให้สุดขั้วโลก
ปลดเปลื้องวิปโยค
ทุกที่ที่ท่านถึงแล้ว

(๓) ล้อธรรมหมุนกงตรงแน่ว
ผ่านทุ่งทางแถว
ผ่านแนวพฤกษาพนาสณฑ์

ผ่านที่รกร้างว่างคน
ผ่านท่ามมณฑล
ผ่านฝนผ่านแดดแผดร้อน

ผ่านธารผ่านท่าสาคร
ผ่านหนาวร้าวรอน
ผ่านบ้านผ่านเวียงผ่านวัง

ผ่านฟ้าผ่านดินสิ้นหวัง
ผ่านจิตคนชัง
ผ่านใจคนชอบมอบใจ

ผ่านยามผ่านยุคสมัย
ผ่านวันผ่านวัย
ผ่านไปในความวังเวง

(๔) ล้อธรรมคร่ำคร่าโครงเครง
โครกครากลากเร่ง
ขืนเข็นขับเคลื่อนขลุกขลัก

โคลนติดหนาเตอะตึกตัก
ขับใจใสผลัก
ข่มจิตคิดธรรมลำพอง

(๕) ผลัดคนแข็งขันผันผยอง
มากมายก่ายกอง
ล้อเคลื่อนเลื่อนลิ่วฉิวปลิว

เสียงเฮเสียงฮาโห่ฮิ้ว
เริงร่ายยักคิ้ว
ผิวปากผลักล้อต่อตาม

ล้อหมุนเข้าดงพงหนาม
กระดอนโดดข้าม
โขดเขินเนินดินถิ่นเมือง

เข็นล้อหมุนล้อขึ้นเครื่อง
ดั้นเมฆเมลือง
บินสู่อเมริกา

บินไปประเทศนานา
ประดับประดา
ถ้อยคำธรรมอันบันเทิง

(๖) ย่ำยุคสมัยใจเริง
ยั่วใจกระเจิง
แสงสีเสียงกลบกล่อมกรุง

กลิ่นหืนหื่นหอมย้อมปรุง
กลิ่นเหล้าเคล้าคลุ้ง
ฟุ้งกลิ่นเนื้อฝาดบาดใจ

กระอักกระอ่วนอวลไอ
อุ่นอุ่นละมุนละไม
เฉียดเฉี่ยวเสียวซ่าอารมณ์

หมอควันควะคว้างพรางห่ม
หุ้มห่ออาจม
หลุมหล่มเกลื่อนทุกที่ทาง

ก่อนเมฆหมอกควันพลันจาง
แว่วเสียงเครือคราง
เฮ้ย..เฮ้ย..ข้างหน้านั่น..เหว!

        จาก...
          รวมบทกวี "เพลงพิณ"
          พิมพ์  ๒๕๔๑