บาป บุญ คุณ โทษ ตามภาษาไทยแล้ว คำ 4 ประโยคนี้เป็นคำที่มีคำแปลอยู่ในตัวของประโยคอยู่แล้ว เช่น บาป คำว่าบาปคือการสร้างกรรมและสร้างการกระทำที่ไม่ดีและก่อให้เกิดผลเสีย ที่เกิดจากกฎเกณฑ์ความดีงาม เช่นการทำผิดจากทำนอง ครองธรรม หรือการทำผิดทั้งภายใน และภายนอกของอิริยาบทการตั้งแบบที่ถือเป็นเกณฑ์หลักแห่งความดีในความเป็นจริงของสังคม จะเป็นการตั้งไว้ด้วยตัวแม่บทกฎหมายก็ดี หรือจะตราไว้ด้วยคุณค่าภายในจิตใจก็ดี ถ้าบุคคลใดทำผิดที่ว่าด้วยสิ่งที่มีตัวแปรแห่งความดีบิดเบือนไป หรือถ้าบุคคลใดที่ทำผิดด้วยคำแปล ที่ถูกตั้งวางไว้ด้วยกฎเหล่านี้ จึงถือว่าเป็นบาป หรือจะเป็นการว่าด้วยการกระทำที่ทำให้ผู้อื่นเกิดความทุกข์ใจทุกข์กายนั่น ย่อมถือได้ว่าเป็นบาปทั้งสิ้น บาป จึงถือไว้ว่าเป็นกฎที่ไม่ควรทำในความเป็นศาสนาพุทธ โดยยึดหลักหลักในคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า

บุญ คำว่าบุญ เป็นประโยคที่ถูกใช้เรียกด้วยความดีทุกประการ หรือการกระทำสิ่งดีๆให้มีปรากฎ ให้เห็นในอิริยาบทแห่งกฏเกณฑ์ในคำสั่งสอนขององค์พระสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นผู้สั่งสอนให้คนทำความดี และละต่อบาป คำว่าบุญจึงเป็นคำที่ตรงกันข้ามกับคำว่าบาป บุญ จึงเป็นคำที่ถูกเลือกใช้ซึ่งในการกระทำดีของคน ในทุกๆวรรณะ ในภาษาไทย คำว่าบุญ อาจเป็นการถูกเรียกนำประโยคของผู้เป็นผู้นำ เช่นพระมหากษัตริย์ หรือชั้นเจ้านาย ผู้นำพาความดีของตนแสดงให้เห็นประจักษ์ เป็นผู้สั่งการ เป็นผู้มีบุญ หรือผู้ที่ออกคำสั่งชั้นสูงหรือพระราชโองการที่เป็นความดีและเป็นประโยชน์ต่อชั้นในมวลสารของความดีงามทั้งหลายต่อมนุษย์ สิ่งนี้เรียกแปลได้ว่าเป็น พระมหากรุณาธิคุณ หรือพระคุณ ในชั้นของความเป็นเจ้านายสั่งซ้องลงมาสู่ชั้นสามัญชนคนธรรมดา แต่ไม่ว่าจะด้วยในกรณีใดๆ พระมหากษัตริย์ย่อมต้องเป็นผู้ที่ถือในคำพูด บ่งบอกถึงความเป็นไทยพุทธตามแบบฉบับในการเป็นผู้นำประเทศทั้งในเรื่องของการสั่งสอน และในเรื่องของการประพฤติดีงามเปรียบได้ดัง การมีทั้งพระเดช และพระคุณในการปกครองบุคคลในทุกชนชั้นวรรณะนั่นย่อมถือเป็นผู้มีบุญญาธิการสูงส่ง บุญจึงถือเป็นสิ่งที่มีค่ายิ่งเยี่ยงยศ

คุณ คำว่าคุณ คำๆนี้แปลได้และมีที่มาจากการทำความดีหรือทำคุณประโยชน์ ในที่นี้คำว่าคุณ คือการทำความดีและมีคนกล่าวถึงในความดีนั้นๆ นั่นถือว่าเป็นการทำคุณ และเรียกใช้คำว่าคุณได้อย่างถูกต้อง คุณ อาจแปลไว้ในประโยคที่สุภาพ เรียกใช้แทนชื่อบุคคลที่มีคุณค่า และมีประโยชน์

โทษ ประโยคที่เรียกใช้ในความหมายของคำว่า “โทษ” นี้ ที่มาจริงแล้วเป็นประโยคแห่งสิ่งที่ใช้ในการตอบสนองจากสิ่งที่ตรงกันข้ามกับความดีที่มีหลากหลายคำว่า โทษ จะถูกใช้เรียกและเปรียบเปรยถึงกฏเกณฑ์ในการอยู่รวมกันในสังคม อาจถูกใช้ในการตัดสินในสิ่งที่ผิดจากทำนอง ครองธรรม และให้ทุกข์แก่สังคมอย่างมหันต์ จึงเป็นบ่อเกิดที่มาแห่งโทษ และโทษ อาจเป็นสิ่งที่ได้รับตอบแทนภายในสังคมที่ถูกตั้งกฏไว้ด้วยความดี โทษจึงเป็นสิ่งที่ผิด และเป็นสิ่งที่ไม่ถูกต้อง ไม่ถูกไม่ควร คำว่าโทษ จึงถือเป็นสิ่งที่ตอบสนอง เป็นกฏเกณฑ์ที่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าตั้งวางขึ้น ในที่นี้อาจคิดเห็นได้ว่าเป็นโทษทัณฑ์ที่มีมาจากกฏเกณฑ์ในคำสั่งสอนของพระองค์ เช่น ถ้าผู้ใดตบตี และและทอบิดา มารดาผู้นั้นอาจตายไปจะต้องชดใช้กรรมให้เป็นผีเปตร มือเท้าเท่าใบลาน ปากเท่ารูเข็ม หรือถ้าผู้ใดผิดลูกผิดเมียชาวบ้านพอตายไปนั้นจะถูกลงโทษให้ไปปีนต้นงิ้วที่นรกภูมิ นั่นถือเป็นโทษและเป็นกฏ อาจเรียกกฏนี้ได้ว่ากฎแห่งกรรม หรือกฏที่ผิดอย่างมหันต์ในสังคมทุกๆสังคมเรา ตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง

และ “โทษ” ที่ใช้กันทั่วไปในสังคมไทยในศาสนาพุทธ นั่นก็คือโทษทัณฑ์ ที่ถูกตั้งไว้ด้วยความผิดจากสิ่งดีงามในสังคม และเป็นอันตรายต่อผู้ที่ทำความดีไว้อย่างมหันต์ โทษจึงเป็นสิ่งที่ต้องมีในชั้นทุกๆสังคม เพื่อลงโทษคนที่ผิดต่อหลักของบ้านเมือง และผิดต่อหลักธรรมตามคำสั่งสอนขององค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้านั่นเอง ทั้งหมดนี้เองจึงเป็นคำประโยคถึงคำ ที่เรียกใช้ ที่ตั้งวาง ที่ชอบธรรม ที่ดำเนินการ จึงเป็นความหมายของ "บาป" "บุญ" "คุณ" "โทษ" นั่นเอง