เ ห นื อ โ ค ร ง ข่ า ย

เ ห นื อ โ ค ร ง ข่ า ย
... โยงเส้นเหนียวเกี่ยวสายชักใยสาน โดยเหนี่ยวนำชำนาญเพื่อการผล ด้วยโครงข่ายร่ายถักดักเล่ห์กล บัน ดาล อา เพศ เวท มนตร์ บัน ดล ได้ ชาติแมงมุมชุมสายตาข่ายขึง เมื่อเส้นโต่งโยงตึงรำพึงไหว ปั่นม้วนรุมคลุมฟั่น ณ ทันใด ต่าง แด ดิ้น สิ้น ใจ ตาย ลง แล้ว ! เป็นโครงข่ายร่ายมนตร์ด้วยกลร้าย เป็นเอกอุเพทุบายอันพรายแพร้ว เป็นเงื่อนงำสำแดงล่อเงื้อส่อแวว เอา อีก แล้ว เอา อีก แล้ว แว่ว ผ่าน มา จากแนวข่ายหมายมาดสะอาดโปร่ง จากเส้นใยใสโยงสุดโค้งฟ้า จากลวดหนามลามรั้วทั่วพารา จาก กั้น กาง พราง ฝ่า เพ ลา กลี มนตร์ตาข่ายร่ายรดสะกดระงับ ละแวกระวังทับดับสุริยศรี เมื่อใยตึงผึงขาดอาจธุลี จะ ไม่ มี แนว ที่ โล่ง ให้ โยง ใย !!! ... ระวี ตระการจันทร์ ๒๑ พฤษภาคม ๒๕๕๗
ผู้ตั้งกระทู้ ระวี ตระการจันทร์ (kaweera-at-hotmail-dot-com) :: วันที่ลงประกาศ 2014-05-21 21:47:22

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (3643487)

เขียนได้ดีนะครับ

ขอติงนิดเดียว ติเพื่อก่อนะครับ

ปกติในบาทที่ สอง ของกลอนสุภาพแต่ละบท "ห้าม" ลงท้ายด้วย เสียงตรี

เช่นบทที่ สาม "เป็นเอกอุเพทุบายอันพรายแพร้ว" ลงด้วย แพร้ว(เสียงตรี-เขาดูเสียงไม่ได้ดูรูปนะครับ) กลอนอ่อนด้อยลงทันที

และ บทที่ สี่ "จากเส้นใยใสโยงสุดโค้งฟ้า" (ลงเสียงตรี อีกเช่นกัน)

ถ้าแก้ไขจุดนี้ได้ จะได้ผลงานอันงดงามมากเลยครับ

ผู้แสดงความคิดเห็น สส วันที่ตอบ 2014-05-22 10:37:13

ความคิดเห็นที่ 2 (3643800)

คิดว่า คนเขึยนจงใจให้เป็นอย่างนั้นมากกว่าทำไปเพราะไม่รู้

เพราะดูแล้วการเขียนมุ่งเน้นพลังคิด มากกว่าเน้นขนบ ฉันทลักษณ์

ดูๆ ประมาณว่าจะอยู่ในระดับ กำลังจะก้าวข้ามความเป็นนักกลอน ไปเป็นกวี

จึงเริ่มขายพลัง ความแปลกใหม่ มากกว่าความเพราะพริ้ง หวานไหว แบบนักกลอนสายลมแสงแดด

เสนอว่า ลองเขียนภาษาอารมณ์ (กลอนเปล่า) ดู

ถ้าบทกวีคุณน่าสนใจ คึงดูดคนอ่านโดยไม่ต้องใช้ฉันทลักษณ์ เป็นพาหะ

นั่นแหละ ระวี ตระการจัทร์ กำลังก้าวสู่มิติ ของความเป็น กวี แล้ว

ให้กำลังใจครับ

ผู้แสดงความคิดเห็น มุ้งมิ้ง วันที่ตอบ 2014-05-22 17:31:12

ความคิดเห็นที่ 3 (3644549)
ขอบคุณทั้งสองท่านอย่างยิ่งครับ
ผู้แสดงความคิดเห็น ระวี ตระการจันทร์ (Kaweera-at-hotmail-dot-com)วันที่ตอบ 2014-05-24 03:56:49

[1]

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล