เก้าอี้ว่างร้างเก่าฝุ่นเก้าอี้

 

โลกนี้มีอะไรหลายหลายอย่าง

 

 

 

ที่ถูกทอดทิ้งเสียเรี่ยรายทาง

 

 

 

ที่หม่นร้างในหลืบซอกตรอกชีวิต

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งเก็บอดีตด้วยวัยเด็ก

 

 

 

ไม้เล็กเล็กประกอบก่อ ตอก ต่อ ติด

 

 

 

ฝีมือพ่อไฉไลกว่าใครคิด

 

 

 

ตัวนิดนิดเหมาะก้น นั่งบนสบาย

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งเก็บดนตรีที่เร้าข้ม

 

 

 

เก้าอี้เกมดนตรีมีความหมาย

 

 

 

เหลือเก้าอี้ดนตรีหยุด ตัวสุดท้าย

 

 

 

ทานท้าทายสายตา อ่า..แย่งชิง

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งเก็บรอยเท้าเหยียบยืนมั่น

 

 

 

ลากเขียนวันเดือนปีเขย่งนิ่ง

 

 

 

เวรประจำวันกระดานดำครูย้ำจริง

 

 

 

และมักติง นักเรียน..เขียนผิดวัน

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งกับอีกหนึ่งจึงเป็นสอง

 

 

 

ไอ้หมึกคอยปกป้องอย่างแข็งขัน

 

 

 

รักษาเสาประตู อยู่ ยืน-ยัน

 

 

 

แต่บอลเข้าเท่านั้น มันถีบนอน!

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่ง ประจำยามเขียนอ่าน

 

 

 

ทุกวันวารสิงสู่ฟังครูสอน

 

 

 

จนสามปีบางทีหกปีซ้อน

 

 

 

ประจักษ์พยานมือบอน ชื่อ-สกุล

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งจำแม่นแสนซึ้งสุด

 

 

 

สตรี, บุรุษ สอบสัมภาษณ์ วัด เชาวน์ สุนทร์

 

 

 

ก่อนและหลังนั่งระลึกนึกถึงบุญ

 

 

 

บนบานกันหัวหมุนวุ่นเทวา

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งเก็บเวลากว่าครึ่งค่อน

 

 

 

ชีวิตท่ามความรีบร้อนนครป่า

 

 

 

สัมผัสก้นเช้าเย็นเห็นชินตา

 

 

 

ที่ไม่เคยสบายร่า ..เหมือน ตัวนิด

 

 

 

 

 

 

 

เก้าอี้หนึ่งเก็บลมหายใจเข้าออก

 

 

 

หัว คิ้ว หงอก เอนนั่งแผ่นหลังติด

 

 

 

แดด ลมบ่ายรายร้อนเอื่อยอ่อนชิด

 

 

 

ชักหนังตาเปลือกปิดสนิทกรน

 

 

 

 

 

 

 

ช่วงเวลาหย่อนก้นบนเก้าอี้

 

 

 

ที่บางครั้งบางที ที่บางหน

 

 

 

จากจากมาสัมผัสพรัดพรากคน

 

 

 

กันกี่ก้นทรงจำหวนรำลึก

 

 

 

 

 

 

 

แท้วันหนึ่งจึงมีเก้าอี้ว่าง

 

 

 

นิ่งเปล่าร้างระเกะระกะสึก

 

 

 

สักตัวใดตัวหนึ่งคำนึงนึก

 

 

เราอาจพบไอ้หมึกและลูกบอล