กำลังใจที่ยิ่งใหญ่..... จากเธอ...

กำลังใจที่ยิ่งใหญ่..... จากเธอผู้เข้มแข็ง......
เมื่อวันที่ 27 ก.พ. 54 ผมได้รับตั๋วเครื่องบินฟรีไปกลับกรุงเทพฯ-เชียงราย พร้อมอาหารและที่พักจากเพื่อนๆ ผู้มีความกระตือรือล้นสนใจในเรื่องดนตรีสากล ชวนให้ผมเดินทางร่วมคณะไปด้วยเพื่อไปดูผลงานของคุณครูท่านหนึ่ง (คุณครูสวัสดิ์ เดชพระคุณ แห่งโรงเรียนบ้านแม่ข้าวต้มท่าสุด อ.แม่จัน จ.เชียงราย) ซึ่งได้ผลิตและสร้างสรรค์แซกโซโฟนที่ทำจากไม้ชิงชัน เป็นที่สนใจของฝรั่งต่างชาติเป็นอย่างมาก นอกจากนั้นท่านยังฝึกสอนให้เด็กนักเรียนในโรงเรียนของท่าน ให้สามารถเล่นดนตรีสากลเป็นวงได้อย่างไพเราะเพราะพริ้งอีกด้วย รายละเอียดคงจะไม่ขอกล่าวมากไปกว่านี้เพราะว่ายังไม่ใช่ประเด็นที่เป็นกระทู้ ในคืนวันที่ 28 ก.พ. 54 หลังจากที่ลงจากเครื่องบินของการบินไทย ผมเดินทางด้วยรถไฟสายแอร์พอร์ตลิงค์จากสนามบินสุวรรณภูมิมุ่งหน้าเข้าสู่ กทม. เพื่อจะลงที่สถานีพญาไท เพื่อจะได้ต่อรถแท็กซี่กลับนครปฐม ตัวผมเองซึ่งมีสามขา (สองขาจริงๆ ที่ไม่ค่อยสมประกอบ กับไม้เท้า (ที่ทำจากร่ม) อีกหนึ่งขา) ก็ค่อยๆ กระย่องกระแย่งลงจากสถานีรถไฟลอยฟ้า (ไม่รู้ว่าเรียกถูกหรือเปล่าน่ะ) พร้อมกับนึกชิงชังตนเองเป็นอย่างมากไปพร้อมๆ กับการนึกสงสารตัวเองเป็นอย่างยิ่งที่เกิดมาช่างมีร่างกายไม่สมประกอบเหมือนคนอื่นๆ เขาเลย สักครู่เดียวผมก็ได้ยินเสียงคนพูดดังๆ ว่า “ลงลิฟต์เถอะครับ....” ผมก็นึกว่าเขาสงสารผม แต่ที่ไหนได้ เมื่อหันไปก็พบกับชายผู้เป็นต้นเสียงนั้นซึ่งอยู่ในชุดของ รปภ. กำลังครึ่งเดินครึ่งวิ่งตามหญิงสาวสวยคนหนึ่ง (เธอสวยจริงๆ นะ) ซึ่งเดินนำอยู่ข้างหน้าด้วยความกระฉับกระเฉงฉับไวอย่างไม่สนใจใยดีกับเสียงบอกของ รปภ.หนุ่มที่กำลังเร่งเดินตามประกบมาติดๆ นั้น ในมือของหญิงสาวสวยคนนั้นถือไม้เท้านำทาง กวัดแกว่งไปมาเพื่อคลำเส้นทาง เธอก้าวอย่างมาดมั่น แล้วก็มีคนอีกหลายคนคอยส่งเสียงบอกเธอให้รู้ว่าหนทางข้างหน้าเป็นเช่นไร เช่น มีทางต่างระดับหรือไม่ หรือว่ากำลังจะถึงทางลงบันได แล้วต้องเลี้ยวซ้ายหรือเลี้ยวขวา มีราวเกาะอยู่ทางซ้ายหรือทางขวา เป็นต้น ซึ่งในจำนวนคนที่คอยบอกทางให้เธอนั้นก็มีผมอยู่ด้วยคนหนึ่งหละ... เห็นภาพเช่นนั้นแล้ว ความชิงชังตนเองและความสงสารตัวเองที่กำลังเกิดขึ้นกับตัวเองนั้นก็พลันสลายไปในฉับพลัน เรา (ผมเองน่ะแหละ...) มีสายตาครบทั้งสองข้าง เพียงแต่มีสังขารบางส่วนที่ค่อนข้างจะไม่สมบูรณ์เท่านั้น กลับบ่นโน่นนี่ แต่ทว่า... เธอผู้นั้นขาดซึ่งสังขารไปส่วนหนึ่ง (ซึ่งเป็นอวัยวะที่สำคัญเสียด้วย) กลับไม่เห็นบ่นอะไรเลย นึกแล้วก็อายตัวเอง คิดแล้วก็ชื่นชมในความเข้มแข็งของเธอผู้นั้น เธอผู้ซึ่งผมไม่มีโอกาสทราบเลยว่าเธอเป็นใคร มาจากไหน ชื่อเรียงเสียงไร มาจากที่ใด และจะไปที่ไหน ผมแต่งกลอนไม่เก่ง แล้วเรื่องมันก็ยาวไป (พยามย่อแล้วหละ ได้แค่นะแหละ) ใครก็ได้ ช่วยแปลข้อความนี้เป็นบทกลอนให้ด้วยสิครับ เอาเฉพาะเรื่องความเข้มแข็งของเธอคนนี้ก็พอนะครับ หลายๆ คนก็ได้ หลายรูปแบบก็ดี ช่วยกันนะครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ ส.พิณแก้ว
ผู้ตั้งกระทู้ ส.พิณแก้ว :: วันที่ลงประกาศ 2011-03-10 21:24:45

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (2160088)

นี่เป็นถ้อยคำและข้อความที่สวยงามเป็นอย่างยิ่ง โปรดอย่าร้องขอภาษากวี เกรงว่า...

ผู้แสดงความคิดเห็น สุธีร์ พุ่มกุมาร วันที่ตอบ 2011-03-11 02:41:11

ความคิดเห็นที่ 2 (2160264)

เธอผู้เข้มแข็ง

ยี่สิบแปดกุมภาห้าสี่
กลับจากเยี่ยมครูดนตรีท่านหนึ่ง
โดยเครื่องบินจากเชียงรายรำพึง
สุวรรณภูมิก็ถึงชั่วลัดนิ้ว

ขึ้นรถไฟลอยฟ้าแอร์พอร์ตลิ้งก์
ตรงดิ่งพญาไท รถแล่นลิ่ว
หวังจะเรียกแท็กซี่ที่รอคิว
แล่นตัวปลิวกลับบ้านพระประธม

พญาไท ณ สถานีรถลอยฟ้า
ฉันจับคว้าไม้เท้าทำจากร่ม
เดินกระย่องกระแย่งแฝงอกตรม
บ่นขื่นขมความพร่องของร่างกาย

เสียงตะโกน "ลงลิฟต์เถอะครับ"
มาประทับใจฉัน จึงผันผาย
รปภ.วิ่งมา ทว่าเสียดาย
ด้วยจุดหมายใช่ฉัน หากเป็นเธอ

หญิงสาวสวยเดินทางอย่างรีบเร่ง
กระฉับกระเฉงว่องไวไม่พลั้งเผลอ
แกว่งไม้เท้านำทางอย่างเลิศเลอ
ผู้พบเจอชี้ทางต่างเต็มใจ

มีบางสิ่งวิ่งพล่านในมานฉัน
อับอายขวัญอ่อนแอแย่ไฉน
ยังครบสามสิบสองจะร้องทำไม
นั่นเธอไร้รินแสงยังแกร่งเดิน

เธอเป็นใคร มาจากไหน ฉันไม่รู้
แต่ที่เธอทำอยู่ น่าสรรเสริญ
พร่องเพียงกายหากใจนั้นแกร่งเกิน
ก้าวเผชิญโลกกว้างอย่างทรนง

แซว.ผินก่อ

ผู้แสดงความคิดเห็น แซว.ผินก่อ วันที่ตอบ 2011-03-11 13:32:22

ความคิดเห็นที่ 3 (2160269)
ยอดเยี่ยมครับ นี่คือวรรณศิลป์เชิงสร้างสรรค์ที่พวกเราต้องการ ขอบคุณทุกท่านที่สร้างสิ่งดีงามไว้ในกระทู้นี้ ด้วยรักจากใจสมาชิกสมาคมนักกลอน
ผู้แสดงความคิดเห็น สมาชิกตลอดชีพ วันที่ตอบ 2011-03-11 13:45:27

ความคิดเห็นที่ 4 (2160697)

ปรบมือ

ผู้แสดงความคิดเห็น ตาต้อม วันที่ตอบ 2011-03-13 18:20:43

ความคิดเห็นที่ 5 (2160864)
เพราะคุณ ส.พิณแก้ว มีจิตใจที่สมประกอบครับ จึงมองโลกในแง่ดีและชี้ให้คนอื่นได้เห็นเช่นเดียวกัน ดีใจครับ
ผู้แสดงความคิดเห็น สมศักดิ์ ศรีเอี่ยมกูล นักกลอนครับ (Somsak-poet-at-hotmail-dot-com)วันที่ตอบ 2011-03-14 13:06:18

[1]

แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *

ผู้แสดงความคิดเห็น *
อีเมล
	ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล