นักเขียนต้องเขียนเก่ง แต่ซ่อมเครื่องบินเองไม่ได้

นักด่าก็ได้แต่ด่าไป สร้างสรรค์อะไรไม่มี

นักเขียนเพราะว่าเชียน จึงเรียกว่าอยู่ถูกที่

ขยะ กระดาษ กวี เวที รางวัล ผูกพันต่อเนื่องเรื่องเดียว

อ่านกระทู้นี่จบ ก็อดนึกแปลกใจไม่ได้นะคะ

ว่าเขียนขึ้นเพื่อประโยชน์-เพื่อสิ่งใด/ สนองตัณหา ริษยาของตนอย่างไรอย่างนั้น

พูดในฐานะนักอ่าน คิดว่านักเขียนเค้าก็ทำหน้าที่ของเขาไป

เขาจะภูมิใจในงานของเขา หรือในรางวัลที่เขาได้รับ เขาจะอวดอ้างความเก่งกาจอย่างไร นั้นก็คงไม่แปลก

เพราะเขามีดีพอจะให้อวด

รู้สึกอัปยศต่อคำว่า ดีแต่ได้เป็นกวีบนเวทีเท่านั้นเองไม่รู้ว่าท่านเจ้าของกระทู้มีอายุสมองเกิน 13 ปีหรือไม่นะคะ

ถึงคิดตีความออกมาได้เพียงเท่านี้

อีกประเด็น - ถ้านักเขียนไม่มีดี ใครจะเชิญขึ้นบนเวทีกันคะเนี่ย (อืมข้อนี้น่าคิดนะคะ)

คำว่ากวี - นักเขียน / เป็นที่ไหนคงไม่น่าจะสำคัญมั้งคะ แม้เป็นในส้วมก็ยังน่าภูมิใจกว่าคนที่แม้แต่หัวใจก็ไม่มีสิทธิ์พอที่จะป็นกวี-นักเขียนเหมือนคนอื่นๆ เขาน่าอนาจจิตนะคะเช่นนี้

            พวกนักเขียน...นั้นเล่า....เฝ้าเต่เขียน

พวกติเตียน...นั้นแย่...เอาแต่ด่า

พวกเข้าชม...ทุกคน...บ่นระอา

"เสียสายตา....ที่จ้อง....จำต้องดู"

     มือไม่พาย ...แต่ว่า... เท้าราน้ำ

อวดเลิศล้ำ... ใช้พจน์... น่าอดสู

ภาษากลอน ...ล้ำค่า ...ภาษาครู

ต้องมาอยู่ ....ท่ามกลาง...อย่างที่เป็น

อายุสมองไม่เคยเช็กนะครับ  จึงไม่รู้ว่าอายุมันเท่าไร

แต่เด็ก ๆ ตัวน้อย ๆ ที่เขียนบทกวีได้ดีมีอยู่มากจริง ๆ ตัวอักษรของพวกเขามันกลั่นออกมาจากการรับรู้โลกอันใสซื่อ
 

หากนักกลอนหรือกวีดีแต่เล่นลิ้น และล่ารางวัลแล้ว

 

จะอวดดีว่าสมองมีอายุมากแล้วได้ประโยชน์อะไร

คุณอนุรักษ์คะ สุขภาพจิตมีปัญหาหรือเปล่าคะ ใครเขาอยากจะเขียน อยากจะล่ารางวัล มันก็เป็นเรื่องของเขา ใครจะได้รางวัล ได้เงินหรือไม่ได้ชื่อเสียงก็ไม่ได้ใช้สมองของคุณหรือเงินของคุณมาเกี่ยวข้องด้วยเลย ประสาทหรือเปล่าคะ

^^ เราอาจกล่าวได้ว่า ทุก ๆคนต่างก็เป็นโรคประสาทด้วยกันทั้งนั้น  ผมเองก็ไม่ต่างกัน  ตั้งแต่การไม่พอใจในสิ่งที่มีอยู่  วิ่งวุ่นไล่ไขว่คว้า  บ้างก็ทุกข์กับสิ่งที่ไม่มีตัวตนอยู่จริง  บ้างเครียดกับความคิดที่ปรุงแต่งขึ้นมาเอง

มองในแง่มุมหนึ่งผมอาจไม่มีส่วนอะไรกับทางเลือกการตัดสินใจของวิถีแต่ละคน  ผมเพียงแสดงความเห็นซึ่งอาจไม่จำเป็นต้องมีใครเห็นด้วย  แต่มันเป็นสิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในวิถีที่ผ่านมาและพบพาน  ผมรู้สึก  ผมสำนึก  ผมจึงเขียน

และหวังว่าด้วยฐานะของผู้ที่อยู่กับการอ่านการเขียน ก็จะสามารถอ่านในสิ่งซึ่งไม่ได้เขียน

ความเห็น = เหมือนเนื้อหาของเจ้าของกระทู้ครับ "ดีแต่เขียน"

"ผมรู้สึก ผมสำนึก ผมจึงเขียน"
ผมลอกเลียน วาทะกรรม คำสรรเสริญ
จึงประกวด ได้รางวัล อันบังเอิญ
นึกเขินเขิน แต่ก็ได้ ภูมิใจนะ

ดีแต่เขียน ใช่ครับพี่  ผมดีแต่เขียน
ใช่บาเรียน จึงบาลี มิรู้หละ
ที่อวดอ้าง อวดพาที มีธรรมะ
เป็นตุเป็นตะ ไม่รู้หรอก แค่ลอกมา

สัมผัสลักษณ์ อักษรสาน บันดาลถ้อย
ดูเรียบร้อย ราววิถี  กระวีว่า
สัมผัสคำ สัมผัสใจ รึไร้ปัญญา
ไม่รู้หรอก แต่คุ้มค่า รางวัลครอง

ถึงหมึกเปื้อน กระดาษเปล่า ก็เล่าธรรมะ
แม้นขยะ ดูเป็นศิลป์ ไม่สิ้นหมอง
ทั้ง "ลาภ ยศ สรรเสริญ สุข" ดีทุกกอง
ใครไม่ข้อง เชิญโกนหัว ไปบวชพระ

ขึ้นเวที รับรางวัล  แหมมันคึก
ยิ่งยามดึก คว้าไมค์ต้อง ร้องเพลงดะ
แทรกด้วยบท กวีเถื่อน เอื้อนวาทะ
เขียนไม่ทัน ฉันก็จะ ด้นสดไป

...

แต่งไม่จบ ค้างแค่นี้ก่อน ต้องไปเขียนต่อ 55+

ดิชั้นสวดมนต์และกรวดน้ำอุทิศส่วนบุญส่วนกุศลให้คุณอนุรักษ์แล้วนะคะ หวังว่าคงจะได้รับแล้ว สงบจิตสงบใจบ้างนะคะ เผื่ออะไรๆจะดีขึ้น

ขอบคุณครับ  ยินดีรับฟังนะครับ  ผมเองก็ "ดีแต่เขียน  และดีแต่พูด" อยู่ในบางแง่มุมและหลายช่วงชีวิต  ถ้าเป็นนักเดินทาง  ผมเพียงกำลังเดินทาง  ถ้าเป็นพระก็ยังเป็นพระบวชใหม่เท่านั้น  ยังคงไม่บรรลุถึงจุดหมายปลายทางแห่งเรา   สิ่งที่เขียน ๆ ไปข้างต้น ในแง่มุมหนึ่งก็เขียนด่าตัวเองเช่นกัน  อย่าลืมสวดมนต์และกรวดน้ำให้กับตัวเอง และเพื่อน ๆ ร่วมโลกคนอื่น ๆ ด้วยนะครับ  เราต่างก็กำลังเดินทางและเรียนรู้ไปพร้อม ๆ กัน  การว่ากล่าวตักเตือนชื่นชมชมวิพากษ์วิจารณ์ก็เป็นส่วนหนึ่งในการเกื้อกูลกันนะครับ

คุณอนุรักษ์ครับ ผมมีโรงพยาบาลอยู่แห่งหนึ่งที่คิดว่าคุณควรไปปรึกษาแพทย์และเข้ารับการรักษาโดยทันที นั่นคือ โรงพยาบาลศรีธัญญาครับ ไม่แน่ใจว่าคุณอาจเคยเข้าโรงพยาบาลแห่งนี้มาแล้วหลายครั้งก็ได้ ดื่มน้ำมากๆ นอนหลับพักผ่อนให้เพียงพอ หรือไม่ก็เข้าห้องดับจิตไปเลย

พี่ท่าน มานพ ต้องการอะไรครับ

อุ้ย ประทานโทษ ฮ่าฮ่าฮ่า

"พวกนักเขียน...นั้นเล่า....เฝ้าเต่เขียน

พวกติเตียน...นั้นแย่...เอาแต่ด่า

ยินดีรับฟังนะครับ และกล่าวต่อว่า

ถ้าเราไม่รับฟังคนติเตียน ที่เอาแต่ด่านั้นเลย จะยังควรค่าจะเขียนต่อให้ใครอ่านได้หรือ  ในเมื่อตนเองยังไม่เพียรทำให้ถึงที่สุดแห่งการอ่านและการรับฟังเลย

“ถ้าหากคุณเกลียดใครสักคน ก็เพราะคุณเกลียดบางสิ่งบางอย่างในตัวเขา สิ่งนั้นย่อมเป็นส่วนหนึ่งของตัวคุณเองด้วย อะไรที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเรา จะไม่ทำให้เรารู้สึกได้”

ผมเองก็มีส่วนที่ไม่อาจทำได้(ไม่ถึงที่สุด)ในสิ่งที่ตัวเองเขียนเช่นกัน

แล้วคุณล่ะ...

“ถ้าหากคุณเกลียดใครสักคน ก็เพราะคุณเกลียดบางสิ่งบางอย่างในตัวเขา สิ่งนั้นย่อมเป็นส่วนหนึ่งของตัวคุณเองด้วย อะไรที่ไม่ใช่ส่วนหนึ่งของเรา จะไม่ทำให้เรารู้สึกได้” - เฮอร์มาน เฮสเส ถ้าจำไม่ผิดคือในเรื่อง "เดเมียน"