หยุด 

ตะวันส่องร่างเรา  ทอเงาทาบ

ดังเป็นภาพ ทาทับ กับแผ่นผืน

ดูเงานอนไม่ไหวติง เรานิ่งยืน

เราขยับ เงาจะฟื้น ตื่นไหวกาย

เดินเข้าหา เงาเคลื่อน เขยื้อนหนี

นำหน้ารี่ ไม่อยากพบ หลบหน้าหาย

เราหยุดพัก ดุจจะง้อ ขอทักทาย

เงาดังหน่าย เหนื่อยหยุด ไม่พูดจา

จนเราขุ่นเคืองเงา..เราหนีบ้าง

เงากลับย่างสืบเท้า ยิ่งเข้าหา

ครั้นเราหยุด เงาก็  รั้งรอรา

ทำทีท่า หยุดยั้ง เหมือนรั้งรอ

คนเคยคิด หาเลศ หาเหตุไหม

คนกับเงาเทียบได้ สิ่งใดหนอ

แสวงหา  สิ่งใด  ให้ทดท้อ

ต้องตามง้อ ตามงอน ว่าวอนกัน

สิ่งไม่สบ อารมณ์ ไม่ชมชื่น

ติดตามฝืน ขืนใจ ให้เศร้าศัลย์

เกินจะลดปลดหนี ทุกวี่วัน

ตามไม่ทัน ก็พอสุข ไม่ทุกข์ใจ

เมื่อคนหยุด เงาก็หยุด เหมือนฉุดรั้ง

เมื่อคนนั่ง.... เงาก็นิ่ง   ไม่ติงไหว

หากหยุดกรรม หยุดเกณฑ์ หมดเวรภัย

หาสุขใด ยิ่งกว่านี้  ไม่มีแล้ว

บุญครอง   คันธฐากูร