“ฤาษิกินเหี้ย”

                        .....

ลางเนื้อชอบลางยา                เพียงรักษาคนบางคน

ธรรมมาพาหลุดพ้น               ทุกข์สับสนทุกคนมี

แสงธรรมส่องสว่าง                            พาพ่างผ่านซ่านฤดี

น้อยนักน้อมนำชี้               กลับดิ้นรนจนตัวตาย

วัดวาก็แค่วัด                    วางจานจัดธูปเรียงราย

ดอกไม้น้อยหลากหลาย          ยี่สิบบาทมิขาดเกิน

องค์พระประติมา                                งามสง่าน่าชมเพลิน

ร้อนรุ่มระหกระเหิน                    อธิษฐานปรารถนา

สมภารเคาะกะโหลก                         โปกโปกโปกสามสี่ครา

ดลพรที่ขอมา                         สุขฤทัยเพียงตาพริบ

โรงทานตักศิลา                                   ไขภิญญาตาขยิบ

นับหนึ่งไม่ถึงสิบ                ฟังนิทานก่อนดีไหม

คุกขี้ไก่ใส่คนผิด                                 ดัดจริตแกนวิสัย

สนธยารำไร                                        สันดานแท้สุดเปลี่ยนแปลง

สภาเมืองปกครอง                               ตามครรลองเห็นสำแดง

อิทธิฤทธิ์อันร้อนแรง                         ดีใส่ตัวชั่วคือแก

สื่อสารจรรยาบรรณ                            ลิขิตนั้นก็เพียงแค่

ดราม่าสร้างกระแส                             จารหมึกแต้มต่อเกินงาม

เทพีคีตศิลป์                                          ร้อยถวิลน่าครั้นคราม

ทิ้งวัฒน์ฯเพลินหลงตาม                    รากแก่นสารความเป็นไทย

คนดีแค่ลมปาก                                    มือถือสากนัยจัญไร

แจงธรรมที่ยิ่งใหญ่                     แท้จริง “ฤาษีกินเหี้ย”ฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”