“เมาเหล้าเสียเมีย เมาเบียร์เสียมิตร...เสียเมีย เสียมิตร เพราะติดละคร”  

 

     คับแคบ เคยคิด ว่ากว้าง             ทิ้งขว้าง ศรัทธา หมดสิ้น

 หยามเหยียด  เกลียดเกิน ดูหมิ่น        เพียงจินต์ ยกหาง ประชัน

 

     ซากเดน เป็นปุ๋ย หญ้างาม           เศษทราม  ด้อยค่า ดื้อรั้น

สองมุม อีกด้าน เหมือนกัน               หยั่งถึง สันดาน เท่าใด

 

     พาที  วจี  จริต                       ตรองจิต เย้ยหยัน แค่ไหน

วิถี สุดท้าย มอดไหม้                    ดีชั่ว ตัวใคร รู้เอง

 

   เห็นเป็น กากเดน ส้วมฐาน            ระราน เกินงาม ละเลง

พันหมื่น ร้อยรส บทเพลง                 วังเวง โหวงเหวง บรรลัย

 

   แท้เท็จ ซ่อนแฝง เนื้อคำ               จริงย้ำ รังสรรค์ เยี่ยงไซร้

เกินงาม หาหวัง อื่นใด                   ท้องหิว ใครหนอ  อิ่มพลี

 

   อักษร อิ่มแค่ หัวใจ                    มิได้ เลี้ยงกาย ตนนี้

เหยียบย่ำจม ปฐพี                      บอกชี้  ย่ำยี  บางคน

 

     ค้นหา ไขว่คว้า  สิ่งรัก               ตระหนัก ด้วยรัก ที่ด้น

ล้ำค่า มากมาย  สุขล้น                      ฉ้อฉล นั่นแท้ ต่างกัน

 

 

  ย้อนศร ลมหนาว เหมันต์                 เจียวยี่ ครวญคร่ำ รำพัน

ขงเบ้ง สนอง สิ่งนั้น                          สลาตัน เปลี่ยนทิศทาง

 

   ฤาแท้ จิตคน อ่อนไหว                   พลิ้วใบ ลู่ลม สล้าง

ผีเสื้อ ราตรี ปีกบาง                         เณรสร้าง ท่องธรรม สำแดง

 

  กงจักร เวียนวน หมุนครอบ              เห็นชอบ ดอกบัว เสแสร้ง

อิจฉา ริษยา อีแพง                          บุญคุณ ข้าวแกง อบเชย

 

   คนดี ทำดี แทบตาย                      สุดท้าย หวังหาย ระเหย

ปากพร่ำ สองขั้น ขีดเกย                    เสมา คงเฉย เพียรทน

 

   ดูละคร ร่ำเมรัย                           หลงใหล กระฉอกกฉล

อิดหนา ระอา ตัวตน                         อับจน หมดเบี้ย เสียนางฯ

 

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก"

" อาการเมากำลังกำเริบอย่างแรง พิมพ์ผิดผิด เป็นชีวิตปกติ แก้ไม่หาย จนเกินงาม สามครา โอ้ยหนอ”