ประจงจารลายเส้นเป็นรอยหมึก               ความรู้สึกรุมเร้าทั้งเก่าใหม่

กลั่นออกมาจากเนื้อเยื่อหัวใจ                 เป็นสายใยใสเด่นเส้นบางบาง

 รักที่สุดจนไม่มีที่เหลืออยู่                      ทั้งที่รู้หมายปองย่อมหมองหมาง

แต่เมื่อรักถักใยจำไม่จาง                        ครองพื้นที่กว้างกว้างสร้างสายใย

น้ำตาฉันรินละขณะนี้                              จากตาที่เคยวามความสดใส

สุขที่รักเศร้าที่หลงอย่างจงใจ                  รักเพียงใครข้างเดียว...เปลี่ยวเกินทน

ขอศรัทธาแห่งธรรมนำดวงจิต                 พรหมลิขิตชี้ทางกลางปรายฝน

แม้อาจไม่เป็นที่รักใครสักคน                  ขอสักหนเป็นที่พักรักของเธอ ...