เรื่องการบ้าน การเมือง เรื่องขี้ขี้
ขี้ไม่ดี ก็โทษปี่ ก็โทษกลอง
ขี้ชั่วชั่ว ปาใส่เขา ขี้จองหอง
ขี้ปรองดรอง ขี้ข่มเหง ขี้อิจฉา

ขี้คุยโว ขี้อ้าง ตอนหาเสียง
ขี้โม้ ส่อสำเนียง ขี้โอ้อวด
พอได้ดี เสือกขี้ลืม ให้เจ็บปวด
ทนร้าวรวด เป็นขี้ข้า คือประชาชน

เพราะสมอง นักกินเมือง มีแต่ขี้
กินภาษี ขี้ข่มขู่ ขี้สับสน
สับเปลี่ยนหลอก ย้ายตำแหน่ง ขี้วกวน
เบื่อหน้าคน พวกขี้เหม็น ในสภา

อีกพวกชั่ว ตัวเหี้ย เห็นเกลื่อนกลาด
ตั้งประท้วง กันดาดาษ จนรกตา
อ้างขี้มูล ขี้ตัวเอง กัดกันเหมือนหมา
เอือมระอา พวกระยำ ขี้ยุยง

คอยจับผิด แต่ไม่เคย ช่วยคิดแก้
ขี้ยุแหย่ ให้ยิ่งแย่ ตามประสงค์
พวกขี้ขลาด เอาตัวรอด พวกขี้ชง
กลัวเวรกรรม กงเกวียน จะเอาคืน

พวกขี้กลาก ปากเรียกว่า นักวิชาการ
น่าสงสาร ประเทศไทย แสนขมขื่น
เขียนหลักการ เศษกระดาษ เป็นหลักยืน
ปัญญาตื้น ความคิดด้อย เอาแต่ตน

หากคิดเห็น ที่แตกต่าง ก็ต่างมิตร
มึงมันผิด กูมันถูก ขี้เหตุผล
เอาแนวทาง ที่มืดบอด ในกมล
โอ้อวดคน ทั้งแผ่นดิน ว่าปรองดรอง

ดองผักส้ม ผลหมากไม้ นั่นง่ายยิ่ง
ดองสันดาน ธาตุแท้จริง คนใจหมอง
ดองไปเถิด จนเหม็นเน่า ไม่สมปอง
น้ำตานอง เพราะใจคน ขี้ระยำ

ฝังยึดติด ทิฐิคิด ขี้ในหัว
ใครคิดต่าง คือขี้ชั่ว จนเจ็บช้ำ
ไยไม่ถอย คนละข้าง อย่าตอกย้ำ
ใจมีธรรม ให้อภัย กันและกัน

แต่ได้เห็น บ้านเมืองเรา แบ่งฝักฝ่าย
เพียงใจหมาย ชนะกัน แค่เท่านั้น
ยุยง ยุแหย่ ส่อเสี้ยม ขี้ปลุกปั่น
ปากพร่ำบอก สมานฉันท์ พวกจัญไร

คิดเองเถิด พวกสมองหมา ปัญญาชน
ที่ยกตน ยกหางชี้ อวดประเทศไทย
อย่าเสี้ยมสอน ขี้อคติ ให้กับใคร
คนช้ำใจ ก็คือคนไทย ทั้งแผ่นดิน

ว่าเรื่องขี้ มานาน จนเลยเถิด
ตอนนี้เกิด ท้องปวดขี้ อย่าติฉิน
คงจะเบื่อ เรื่องเน่าเน่า ที่ได้ยิน
ขอจบสิ้น ไปขี้ก่อน กลอนความนี้

ฯลฯ