พระจันทร์ที่หาดเจ้าฯ

                                  กุมมือกันหยุดยืนดูคลื่นสาด              ที่ริมหาดเจ้าสำราญอย่างหวานหวาม

                      ไหล่พิงอกอกอิงไหล่ใต้ฟ้าคราม                    รอจันทร์งามจะขึ้นจากผืนชล

                      ยามสายัณห์หวั่นไหวฟ้าใกล้ค่ำ                      เสียงคลื่่่นร่ำร้อยสำเนียงกับเสียงสน

                      นกนางนวลยังหากินยังบินวน                         คนสองคนหลงเสน่ห์ทะเลนัก

                      ข้ามคืนหวานผ่านดาวฝ่าหนาวเหน็บ                 บรรจงเก็บเกี่ยวฝันสมานสมัคร

                      อยู่กับจันทร์ดวงงามด้วยความรัก                    ดาวยังทักรักทั้งคู่อย่ารู้คลาย

                                  แต่วันนี้ที่ "หาดเจ้าสำราญ"               เป็น "หาดทาสทรมาน" น่าขวัญหาย

                      เห็นรอยเท้าคนอื่นบนพื้นทราย                       ปนรอยเท้าคนเดียวดายฝืนกายมา

                      ยืนชายหาดดูคลื่นโหดซัดโขดหิน                   ฉันหนาวอกมองนกบินถวิลหา

                      ยามสายัณห์หวั่นไหวในอุรา                          จนต้องแอบซับน้ำตาในสายัณห์

                      เริ่มต้นสุขแต่ลงท้ายกลับไร้สุึข                      เกลียวคลื่นทุกข์โถมใส่ยิ่งไหวหวั่น

                      ถึงหาดเจ้าฯ คืนนี้มีพระจันทร์                         แต่หาดเจ้าฯ คืนนั้นฉันมีเธอ.../

                                               สมศักดิ์    ศรีเอี่ยมกูล   นักกลอนครับ