ReadyPlanet.com


ช่วยวืจารณ์


 ผมชื่อชัยสิทธิ์ อายุ 41 ปี จบการศึกษาทางด้านสายอาชีพ(ปวช.)


เมื่อต้นปี 2554 ผมเพิ่งประสบปัญหาและล้มเหลวครั้งใหญ่ในชีวิต
ไม่สามารถแก้ปัญหา และหาทางออกได้จนถึงบัดนี้ แต่เพิ่งค้นพบวีธี
ทำให้บรรเทาทุกข์ได้ คือการเขียนกลอน ซึ่งจำหลัการได้คร่าวๆตอนสมัยเรียน
ชั้นประถมและมัธยม และการเขียนในสมัยเรียนเป็นสิ่งที่ไมได้ถนัดมากนัก
เขียนได้2-3ประโยคก็รู้สึกอึดอัด และถึงทางตันที่จะเขียนต่อ
แต่พอลองได้เขียน ณ.เวลานี้ กลับไหลลื่น แล้วรู้สึกได้ระบายสิ่งที่อยู่ในใจ
ออกมามากกว่าคำพูด.
ดังนั้นกระผมจึงใคร่ขออนุญาติทางสมาคม และสมาชิกผู้ทรงเกียรติทุกท่าน 
ได้ช่วยสละเวลาวิจารณ์บทกลอนที่กระผมนำเสนอ อย่างไม่ต้องเกรงใจ จักขอบพระคุณ
เป็นอย่างสูงครับ.
 
(กลอนบทแรกที่เริ่มเขียน)
พรหมลิขิต ชีวิต เช่นนี้หนอ
ความ"เพียงพอ" และ "พอเพียง" ต่างกันไหม
คำสองคำเขียนเหมือน ต่างมากมาย
เป็นเพราะเพียง เรียงคำ ไม่เหมือนกัน
คิดให้ดี ให้ซึ้ง ในคำนี้
ตรงจุดจบ คำว่า"พอ" อยู่ที่ไหน?
ใช้สติ และปัญญา ทำเช่นไร
ให้ท่านรู้ แก่นแท้ ภายในคำ
ที่คนพลาด เพราะว่า"พอ" มันมากล้น
ไม่จำกัด เส้นจบ ด้วยเหตุผล
กลายเป็นโลภ ซึ่งเกิดได้ ทุกผู้คน
แลนำพา ผู้คน ล้มทั้งยืน
ที่เขียนกลอน บทนี้ เตือนใจข้า
อย่าได้พา ตัวเอง เป็นอีกหน
อย่าได้พา ตัวเอง ให้วกวน
ท่านจะทุกข์ ระทม เช่นข้าเอย.

(เขียนเมื่อมีความรู้สีกอยากเริ่มต้นใหม่)
เมื่อเดินทาง มาถึง ตรงจุดอับ
ฟ้ามืดมน มัวหมอง ให้สิ้นหวัง
คิดจะเดิน ทางไหน ก็มืดดำ 
หมดพลัง สิ้นทาง จะเดินไป

มีทั้งห่วง และหวง ในกายจิต
คิดจะปลิด ชีวิต ให้พ้นเสีย
คิดจะหยุด ทางเดิน สิ้นเสียที
ไม่รอรี คิดจะทำ ในทันใด...

แต่เพราะห่วง และหวง ในดวงจิต
แต่เพราะลูก แม่และพ่อที่เฝ้าหา
คือความรัก ที่มี ล้นอุรา
ช่วยนำพา และคิด จะก้าวเดิน

จะไม่หยุด ทางเดิน ใว้แค่นี้
จะขอสู้ชีวิต อีกครั้งหนอ
จะกัดฟัน ก้าวเดิน และเฝ้ารอ
เพื่อถักทอ สานฝัน ที่ตั้งใจ
แต่จงคิดให้หนัก  ในครั้งนี้
แม้นแรกเริ่ม ต้องคลาน อีกซักหน
ก็ไม่ยอม จำนน อดและทน 
เพื่อก้าวไป สู่ความฝัน ที่เฝ้าคอย

เปรียบเหมือนสัตว์ นักล่า ที่หิวโซ
เดินโซเซ บาดเจ็บ แต่ใจหวัง
แม้รู้ว่า มีโอกาส ที่จะพัง
ถ้าพลาดพลั้ง ก็คือ ชีวาวาย

หรือถ้าตาย เพราะศัตรู ถือว่าสิ้น
คงเป็นเพราะ เวรกรรม แต่หนไหน
เหลือแค่เพียง วิญญาน และจิตใจ
ล่องลอยไป ตามกาล แลเวลา.


ผู้ตั้งกระทู้ สิทธิ กิจโจ (newgen2554-at-hotmail-dot-com) :: วันที่ลงประกาศ 2011-10-14 14:50:19


[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (2225287)

น่าจะเหมาเป็นกลอนเปล่าก็ได้มั้ง.....  เขียนเถอะครับดีแล้ว เพราะมันเป็นความรู้สึกที่สื่อออกมาทางภาษาเขียน  แต่ถ้าอยากจะให้เป็นกาพย์กลอน ควรศึกษาดพิ่มเติมในเรื่องของฉันทลักษณ์ จากหนังสือหรือแบบเรียน เอกสารที่เกี่ยวข้องกับการแต่งคำประพันธ์ซึ่งก็คงหาได้ไม่ยากนัก

แล้วนำมาปรับถ้อยคำดู  และควรอ่านกลอนของนักกลอนที่เขาเขียนบ่อยๆ เช่นในเว็ปของสมาคมนักกลอนนี้ก็ได้ครับ...ขอให้กำลังใจครับ

ผู้แสดงความคิดเห็น ปิยัง มะโม วันที่ตอบ 2011-10-14 21:30:23


ความคิดเห็นที่ 2 (2225330)

เริ่มต้นดีแล้วครับ ... เขียนตามรู้สึก

เป็นกลอนเปล่า ปล่อยตามธรรมชาติ

แต่ถ้าอยากให้คมให้ลึก ก็ศึกษาของเก่า ๆ ที่เขาเขียนไว้ดี

แล้วลองปรับลองปรุง สัมผัสคำ สัมผัสใจ ลื่นไหลอีกที

 

แม้แต่สัตว์นักล่าผู้เก่งกาจ

ออกล่าสัตว์ครั้งแรกยังพลาด

ไร้อาหาร

แต่ลักล่านั้นฝั่งในวิญญาณ

เคี่ยวกรำไม่นานก็ชำนาญ

และเกรียงไกร

ผู้แสดงความคิดเห็น ราศีพิจิก วันที่ตอบ 2011-10-15 05:20:23



[1]


แสดงความคิดเห็น
ความคิดเห็น *
ผู้แสดงความคิดเห็น  *
อีเมล 
ไม่ต้องการให้แสดงอีเมล



Copyright © 2010 All Rights Reserved.