เพื่อนรักใครรักษ์โลก

     เด็กหญิงแจ๋วเดินออกจากโรงอาหาร

พร้อมหิ้วถุงสีหวานเหมือนเคยถือ

ครั้นถึงที่ร่มไม้ก็ใช้มือ

หยิบของกิน  อื้อฮือ!  อร่อยจัง

พอลิ้มรสหมดแล้วก็ดินหนี

ทั้งทั้งใกล้ใกล้ที่ก็มีถัง

ถุงสีหวานกลับว้าเหว่ปลิวเซซัง

แจ๋วหันหลังหนีไปไม่คำนึง

     เด็กชายจ๋องเดินมาแลหน้าหลัง

หยิบเศษถุงลงถัง…ดังคิดถึง

ความดีงาม  คุณค่า ชวนตราตรึง

สิ่งแวดล้อมลึกซึ้ง….จ๋องเข้าใจ

จ๋องเป็นคนหนึ่งซึ่งรักษา

ตลอดมา….แม้พะวงเฝ้าสงสัย

ต้นเหตุแห่งขยะน่ะคือใคร

จ๋องไม่เคยตอบได้เลยสักที

     สาเหตุแท้คือมนุษย์ผู้ทุจริต

น่าจะผิดคิดใหม่ได้แล้วพี่

ไม่เห็นด้วยเพราะมนุษย์ฉลาดอย่างนี้

จะฆ่าตนป่นปี้ได้อย่างไร

     ขยะนั้นมันร้ายมากมายนัก

มนุษย์ใดเล่าจักสุดชั่วได้

ขยะคือความผิดพลาดของใคร

ถ้ารู้ใช่ควรจะรื้อด้วยมือตน

     เพื่อนแจ๋วถือถุงขนมหวาน

เดินไปก็รับทานริมถนน

ขยะปลิวลิ่วแรงขึ้นแซงคน

ไม่เห็นใครจะสนสักคนเดียว

     เพื่อนจ๋องจะเหมือนจ๋องทุกคนไหม

แล้วใครจะตรึกตรองจะข้องเกี่ยว

จะมีใครรู้เหตุผลสักคนเชียว

จะมีใครแลเหลียวโลกของเรา   ฯ

คุณครูพีรมิตร  พึ่งโพธิ์

ลงใหม่อีกครั้ง

เพื่อนรักใครรักษ์โลก

     เด็กหญิงแจ๋วเดินออกจากโรงอาหาร

พร้อมหิ้วถุงสีหวานเหมือนเคยถือ

ครั้นถึงที่ร่มไม้ก็ใช้มือ

หยิบของกิน  อื้อฮือ!  อร่อยจัง

พอลิ้มรสหมดแล้วก็ดินหนี

ทั้งทั้งใกล้ใกล้ที่ก็มีถัง

ถุงสีหวานกลับว้าเหว่ปลิวเซซัง

แจ๋วหันหลังหนีไปไม่คำนึง

     เด็กชายจ๋องเดินมาแลหน้าหลัง

หยิบเศษถุงลงถัง…ดังคิดถึง

ความดีงาม  คุณค่า ชวนตราตรึง

สิ่งแวดล้อมลึกซึ้ง….จ๋องเข้าใจ

จ๋องเป็นคนหนึ่งซึ่งรักษา

ตลอดมา….แม้พะวงเฝ้าสงสัย

ต้นเหตุแห่งขยะน่ะคือใคร

จ๋องไม่เคยตอบได้เลยสักที

     สาเหตุแท้คือมนุษย์ผู้ทุจริต

น่าจะผิดคิดใหม่ได้แล้วพี่

ไม่เห็นด้วยเพราะมนุษย์ฉลาดอย่างนี้

จะฆ่าตนป่นปี้ได้อย่างไร

     ขยะนั้นมันร้ายมากมายนัก

มนุษย์ใดเล่าจักสุดชั่วได้

ขยะคือความผิดพลาดของใคร

ถ้ารู้ใช่ควรจะรื้อด้วยมือตน

     เพื่อนแจ๋วถือถุงขนมหวาน

เดินไปก็รับทานริมถนน

ขยะปลิวลิ่วแรงขึ้นแซงคน

ไม่เห็นใครจะสนสักคนเดียว

     เพื่อนจ๋องจะเหมือนจ๋องทุกคนไหม

แล้วใครจะตรึกตรองจะข้องเกี่ยว

จะมีใครรู้เหตุผลสักคนเชียว

จะมีใครแลเหลียวโลกของเรา   ฯ

คุณครูพีรมิตร  พึ่งโพธิ์

ชอโทษครับ แก้ไขอีกครั้งครับ

เพื่อนรักใครรักษ์โลก

     เด็กหญิงแจ๋วเดินออกจากโรงอาหาร

พร้อมหิ้วถุงสีหวานเหมือนเคยถือ

ครั้นถึงที่ร่มไม้ก็ใช้มือ

หยิบของกิน  อื้อฮือ!  อร่อยจัง

พอลิ้มรสหมดแล้วก็เดินหนี

ทั้งทั้งใกล้ใกล้ที่ก็มีถัง

ถุงสีหวานกลับว้าเหว่ปลิวเซซัง

แจ๋วหันหลังหนีไปไม่คำนึง

     เด็กชายจ๋องเดินมาแลหน้าหลัง

หยิบเศษถุงลงถัง…ดังคิดถึง

ความดีงาม  คุณค่า ชวนตราตรึง

สิ่งแวดล้อมลึกซึ้ง….จ๋องเข้าใจ

จ๋องเป็นคนหนึ่งซึ่งรักษา

ตลอดมา….แม้พะวงเฝ้าสงสัย

ต้นเหตุแห่งขยะน่ะคือใคร

จ๋องไม่เคยตอบได้เลยสักที

     สาเหตุแท้คือมนุษย์ผู้ทุจริต

น่าจะผิดคิดใหม่ได้แล้วพี่

ไม่เห็นด้วยเพราะมนุษย์ฉลาดอย่างนี้

จะฆ่าตนป่นปี้ได้อย่างไร

     ขยะนั้นมันร้ายมากมายนัก

มนุษย์ใดเล่าจักสุดชั่วได้

ขยะคือความผิดพลาดของใคร

ถ้ารู้ใช่ควรจะรื้อด้วยมือตน

     เพื่อนแจ๋วถือถุงขนมหวาน

เดินไปก็รับประทานริมถนน

ขยะปลิวลิ่วแรงขึ้นแซงคน

ไม่เห็นใครจะสนสักคนเดียว

     เพื่อนจ๋องจะเหมือนจ๋องทุกคนไหม

แล้วใครจะตรึกตรองจะข้องเกี่ยว

จะมีใครรู้เหตุผลสักคนเชียว

จะมีใครแลเหลียวโลกของเรา   ฯ

คุณครูพีรมิตร  พึ่งโพธิ์

                               ผลงานคุณภาพ  ให้ข้อคิดเป็นประโยชน์ต่อสังคม  ชอบครับ

“ขยะบางทีก็คือขุมทองของใครบางคนนะครับครู”

   เพียงเพราะคนมองเมินข้ามขี้ขยะ                 น้อยคนนะจะรู้ค่าขยะนั่น

ใครมองเห็นถึงคุณค่าในตัวมัน                    ย่อมสุขสันต์เก็บขยะมาขายกิน

แจ๋วหรือจ๋องมองแค่เห็นเป็นขยะ                     น้อยคนนะจะมองเห็นเป็นทรัพย์สิน

ปลิวเรี่ยราดเกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นดิน             ทุกคนสิ้นมองสำคัญนั้นเพราะใจ

คนร่ำรวยเพราะขยะมีมากล้น                         เขายอมทนเพียรเก็บคัดแยกใช้

เขาไม่ถามว่าขยะเกิดจากใคร                     ก้มหน้าไปเขี่ยคุ้ยค่าหาขุมทอง

นั่นคำตอบตอบไปนะจ๋องจ๋า                           เพียงรักษาโลกอย่างเดียวเหี่ยวใจน้อง

หากไม่รู้ถึงคุณค่าสิ่งที่มอง                             แจ๋วกับจ๋องก็เห็นแค่ขยะเอยฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

เขียนไว้ใช้ในการสอนก่อนเนื้อหา

ให้เด็กเด็กศึกษาเป็นตัวอย่าง

ระหว่างคนมักง่ายคล้ายผิดทาง

นั้นแตกต่างอย่างไรในอีกคน

ที่อุตส่าห์พยายามทำความดี

โดยไม่มีสักครั้งในหวังผล

ทำความดีเพื่อความดีที่กมล

และอีกคนตรงกันข้าม...ถามนักเรียน

                               "ขอกราบขมานะครับครู"

       ขอน้อมคารวะจากหัวใจ                           ผิดอันใดขอท่านครูอย่าอดสู

สอนให้งามแต่ต้องซึ้งถึงที่ดู                           สอนให้รู้งทั้งคุณค่าและคุณเลว

อันผู้น้อยมิได้จะหลบหลู่                                 อยากให้ครูท่านเข้าใจในห้วงเหว

ความแตกต่างหลากหลายสีในไฟเปลว           น้ำท่วมเอวคนยังสิ้นเพราะสิ้นทาง

ด้วยปัญญาอันน้อยนิดคิดต่างมุม                    เห็นไฟสุมลุกโชติช่วงล่วงสะสาง

เห็นแค่เพียงสิ่งที่เห็นอาจเลือนราง                  หากผิดใจต้องบาดหมางขอขมา

สิ่งที่เป็นแลตามองจากข้างนอก                      อาจวานบอกผิดกาละเทศะหนา

แต่อยากเพิ่มเติมความคิดนอกตำรา                เผื่อนำพาสร้างแนวทางอีกทางเดิน

เพียงเพราะเห็นความเหมือนจริงสิ่งสัมผัส       สู้ยืนหยัดพากเพียรเขียนหงส์เหิน

ไม่รู้เป็ดไม่รู้หงส์ยังหลงเพลิน                           แท้บังเอิญฤาความจริงที่ต่างกัน

การศึกษาเพียงครูบาอาจารย์ท่าน                    จากวันวานผ่านวันนี้เศร้าโศกศัลย์

เห็นครูเหนื่อยยากลำบากทุกคืนวัน                   ขอสร้างสรรค์ร่วมทางแก้ด้วยหวังดีฯ                        

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

 "ขยะในหัวใจ ทำลายยากยิ่งแท้"

ขอบคุณครับ