คำเพราะมากครับ แต่ความวกไปวนมาอ่านแล้วไม่เกิดประโยชน์อะไรมากนัก

คำคมมาก อ่านแล้วไพเราะ บาดตับ ลามไปถึงตูดเลยครับ

แต่ประโยชน์ที่เล็งเห็นในบทประพันธ์ ข้างต้น

มีเพียงการเล่น สัมผัส ใน-นอก และ เล่นศัพท์ เท่านั้น

ต้องรีบไปเย็บตับและตูดนะครับ เดี๋ยวไปอ่านบทประพันธ์คมๆอีกสักบท

มันจะบาด "อย่างอื่น" ไปด้วย แล้วจะเศร้า

ด้วยความเป็นห่วงครับ

อิอิ

แค่ขำๆ นะครับ

ผมเลื่อมใสบทประพันธ์ของ ท่าน วฤก มานานแล้ว

แค่อยากลองแสดง ความเห็นต่างดูบ้าง

เพื่อไม่ให้เป็นการ2มาตรฐาน

อิอิ

ขอน้อมรับคำแนะนำ วิจารณ์จากคุณ .. และ หนุ่มราศีกันย์ ไปปรับปรุงตนครับผม

มิกล้า ครับ ท่าน วฤก

ด้วยความเคารพ

ช่างไพเราะเสนาะโสตเสียจริง ๆ

ท่านล้วนเลือกสรรคำประเสริฐมาร้อยเรียง

สัมผัสอักขระ สัมผัสเสียง สัมผัสศัพท์ ไปเสียทุกอย่าง

เลอเลิศประเสริฐศรี อภิมหาบรมครูสุดจักหาได้ในแผ่นดิน

ผมว่าเป็นท่วงทำนองการเขียนเฉพาะตัวของคุณวฤก ท่านมีรสนิยมในการใช้คำศัพท์เก่าๆมาร้อยเรียงภายใต้กรอบฉันทลักษณ์ ก็งดงามไปอีกรูปแบบหนึ่ง อย่างนี้ถือว่าชอบใครชอบมัน แต่ก็มีข้อสังเกตุประเด็นเรื่องของการสื่อสารครับ การเขียนกลอนบางสำนวนไม่จำเป็นต้องใช้คำศัพท์ยากๆ แต่บางครั้งก็มีความจำเป็นต้องใช้ครับผม ลีลากลอนของคุณวฤกไพเราะด้วยถ้อยคำ เสียงสัมผัส แต่เสี่ยงในเรื่องของความหมาย และเนื้อหาสาระนะครับ

คำไพเราะ ความเหมาะสม  ชนชื่นชอบ

เป็นระบอบ  แบบอย่าง  ทางสร้างสรรค์

เป็นลีลา  ภาษาศิลป์  กินใจกัน

เป็นของใคร  ของมัน  อย่างนั้นเอง

บางคนชอบ  แบบลูกทุ่ง  ไม่ปรุงแต่ง

คำร้อนแรง  แจ้งใจ  ไม่ครึเคร่ง

บางคนชอบ  ใส่จริต  คิดกริ่งเกรง

ไม่ต่างจาก  บทเพลง  บรรเลงร้อง

วิจารณ์มาก  ก็เรื่องมาก  ลำบากจิต

เพราะต่างคน  ก็ต่างคิด  ชวนหม่นหมอง

ผมว่าดี  ท่านว่าด้อย  กร่อยทำนอง

เอาเป็นว่า  ผมขอจอง  ไม่วิจารณ์