เห็นกระทู้ ปูทาง สร้างโอกาส                        ใช่บังอาจ อวดเก่ง  นักเลงหมัน

เป็นนักกลอน นอนเปล่า เศร้าจาบัลย์           จึงยืนยัน  คันมือ  ถือปากกา

รักไทยดอก  จึงบอกมา  ในหน้าสื่อ               คำซื่อซื่อ และรักกลอน  ใช่หลอนว่า

รักกวี  ทุกกวี  ศรีพารา                                     รักท่วงท่า  คนเชิญ  จึงเดินคำ

ในวันนี้  ขอทัก สักเล็กน้อย                            โอกาสหน้า จึงค่อย หาข้อขำ

ใกล้เวลา ต้องสอน จึงร้อนกรรม                     ขอโทษครับ ผมจำ ไปทำงาน    ฯ                                   

   เห็นกระทู้ดูแล้วคันยิบยิบ          นั่งเงียบกริบตรองตรึกนึกคำหวาน

แต่เวลากระชั้นชิดคิดลนลาน          นึกตั้งนานก็ไม่ออกเลยถอดใจ

แต่บังเอิญดันฉุกคิดได้เรื่องหนึ่ง          ขอพูดถึงสักนิดจะได้ไหม

รู้เรื่องแล้วอย่าได้ออกไปบอกใคร          ฉันสงสัยว่าอะไรคือต่อกลอน !!

ปัจฉิมลิขิต  ต่อไม่เป็นแต่ในกลอน แต่นอกกลอนต่อเก่งดีนักแล

        ต่อกลอนเหมือนคุณล้อต่อนี่แหละ

มิใช่แวะถืออ้างมาสั่งสอน

ดูสำนวนก่อนเราเขาเว้าวอน

สังเกตตอนวรรคสุดท้ายต่อได้เลย

ให้สอดคล้องร้อยรับกับสัมผัส

จะได้อรรถรสบทเอื้อนเอ่ย

ต่อแล้วไม่เข้าท่าเขาว่าเชย

น้องหนูเอ๋ย อยากเขียนล้อ ลองต่อดู

หนูมาต่อ  ล้อพี่  ที่เจนจัด

ดูอึดอัด  จัดคำ  ลำนำหรู

ฝีมือฝาก  หลากหลาย  ในลายครู

อย่างท่านภู่   รู้แจ้ง  แห่งกวี

มาร่วมแรง  แต่งเติม  เสริมคำข้อ

มาถักทอ  เขียนไป  ให้สดศรี

มาเร็วไว  ไขความ  ตามที่มี

มาพาที  สืบไว้  ให้อยู่คง...

        พี่นั้นไม่เจนจัดถนัดนัก

แต่ว่ารักเรื่องเรียนชอบเขียนส่ง

เจียดเวลายามว่างมาตั้งวง

บางครั้งงงรู้ตัวเหมือนงัวเงีย

เขียนอย่างเธอไม่มีทางอยู่หางแถว

ถือเป็นแนว หน้าละ จริงนะเนี่ย

เขียนรวดเร็วว่องไวดังใส่เกียร์

พี่อยากเชียร์ให้เพียรเขียนต่อไป

ขอบคุณพี่  ที่เชียร์  หนูเกียร์ว่าง

ยังคงห่าง  ทางกลอน  อักษรใส

ที่มาเขียน  เวียนอยู่  คู่จิตใจ

ความเป็นไทย  ไหววน  จนล้นกาย

มาต่อกลอน  นอนเปล่า  ก็เหงาจิต

ได้นั่งคิด  ผิดถูก  ผูกเส้นสาย

ใครทิ้งห่าง  ว่างอยู่  ดูเสียดาย

มาผ่อนคลาย  หายเศร้า  เคล้าเสียงกลอน...

ต่อกลอนถึงรัตติกาลแล้วท่านเอ๋ย

เห็นทรามเชยยอดชู้อยู่เคียงหมอน

พิศทั่วพักตร์ผ่องแท้แม่เอมอร

เฝ้าเฟ้นฟอนอ้อนออดกอดชิดกาย

 เปิดมาเห็น กระทู้ ดูคึกคัก              แต่สักพัก  ต้องผวา เสียงหมาหอน

เลยสำรวจ กระทู้ อยู่หลานตอน     อ้อ..บางตอน  เว็บนี้ ผีเริ่มมา

รัตติกาล กลางกรุง ชักยุ่งใหญ่       จะดำเนิน เรื่องไป อย่างไรหนา

นำใบหนาด กันผี  ที่จะมา              ต่อคราวหน้า อาจเห็นมี หมอผีแจม 

 ขออภัย รีบไปหน่อย ขนาดรีบยังโดนโพส ไปก่อนเลย

ขอแก้ไข วรรค 4 บทแรก เป็น  เพราะ บทกลอน เว็บนี้ ผีเริ่มมา

ลงชื่อ มหาฯ

ผีตัวใด  ไหนหว่า  จะมาหลอน

เสียงหมาหอน  ค่อนดัง  ยังมีแถม

เดือนก็หงาย  ปลายฟ้า  คราจันทร์แรม

แสงวับแวม  แต้มฟ้า  หมาคงงง

รัตติกาล  กลางกรุง  มุ้งไหนเล่า

พ่อหล่อเหลา  เอาไง  ใครเล่าหลง

นั่งหัวร่อ  งออยู่  ดูแล้วปลง

แล้วตกลง  ตรงไหน  ว่าไงกัน...

เพราะเดือนหงาย ปลายฟ้า คราจันทร์แรม              ผีจึงแซม ขึ้นมา ไม่น่าขัน

เรื่องอาจยุ่ง เข้ามุ้งซบ หลบแสงจันทร์                   เป็นสีสัน  จินตนาการ งานพวกเรา

งานก็มาก แต่อยาก มาเขียนล้อ                           ร่วมเล่นต่อ เขียน,สดับ ไม่อับเฉา

เพราะมือคัน จึงร่วมแคะ ร่วมแกะ,เกา                   งานที่เศร้า จึงผ่อนคลาย สบายตัว

                                                                   มหาฯ

            ยามผีในใจมาพาหมองเศร้า     อุราเราหมดสิ้นถูกกินหัว

ไม่เหลือแล้วผู้ใดในใจตัว               ต้องหมองมัวเพราะผีหลอกชอกช้ำใจ

ทุกวันนี้ใช่มีผีในป่า                        แต่เชิดหน้าชูคอกลางวันได้

ลองเดินไปตามห้างทางคนไซร้      ระวังไว้ผีจะหลอกชอกอุรา

ไม่กลัวเกรงบาปกรรมทำทุกสิ่ง       เกินประวิงระวังทางเดินไปหน้า

ระวังผีผีหลอกจงบอกมา                 ใช้ปัญญามีหรือไม่ในใจตน

เสียเวลามาต่อกลอนวอนทุกท่าน    ในใจนั้นอย่าได้คิดจิตหมองหม่น

ดำรงศักดิ์มนุษย์ให้สมค่าคน            จะสุขล้นสมความดีที่มีมา

                                                                                                      มกุฎ  กมุทวงศ์

           คุณมหาศักราชผู้ปราดเปรื่อง                     มีสักเรื่องผมขอแกล้งต่อว่า

     คุณเขียนกลอนสัมผัสซ้ำคำว่า "มา"                  จึงซ้ำใหม่ให้ตำตา อย่าว่ากัน

     เมื่อคิดดีทำดีอย่างนี้ได้                                   ฟ้าจะใสโลกจะสวยด้วยเราสรรค์

     มีความรักดำรงในวงวรรณ                               ยิ้มรับขวัญตัวอักษรกลอนดีดี

ขอบคุณครับสำหรับคำแนะนำดี ๆ   บางครั้งรีบจึงขาดตรวจสอบอีกครั้ง  ต่อไปจะตรวจสอบให้รอบคอบครับ

              เห็นนักกลอนรุ่นเยาว์ทั้งเก่าใหม่

ยิ่งรุ่นใหญ่คารมคมเหลือที่

คอยแนะนำโอบอุ้มกลุ่มกวี

เอ่ยวจีร้อยรับนับเป็นคุณ

             ผู้ชอบดูชอบอ่านนานนานเขียน

ขอแวะเวียนขยับสนับสนุน

ท่านใช้ความบันเทิงเชิงการุณย์

มาเป็นทุนบอกประเด็นให้เห็นทาง

      เป็นทางขึ้นหรือทางลง จงบอกหน่อย

ควรจะสู้หรือจะถอยทยอยห่าง

ผู้ชอบอ่าน จงช่วยเอ่ย เฉลยวาง

เป็นตัวอย่างน่ารัก ที่น่ารักอีกสักนิด

ถือว่า บรรญากาศ ศาสตร์อักษร

กาพย์กานท์กลอน โคลงฉันท์ ท่านลิขิต

ยังดีกว่า ด่ากัน ขั้นขาดมิตร

เมื่อครั้งติด ข้องใจ ในรางวัล

พานแว่นฟ้า ซีไรต์ แทบไหม้หมอง

มาร้อยกรอง ออนไลน์ สิงหาฯนั่น

อ.สมศักดิ์ นักกลอน เรื่องร้อนพลัน

วิจารณ์กัน หนาหู หมู่กวี

กลับคึกคัก เปี่ยมพลัง อีกครั้งหนึ่ง

ผมเองซึ่ง ก็รัก ในศักดิ์ศรี

มาแวะเวียน เขียนจำ คำวจี

อยากเห็นพี่ อยากลุง มุ่งสืบกลอน

ขอบคุณที่ เป็นแรง แห่งเทียนทิพย์

อีกเป็นสิบ เป็นร้อย ถ้อยอักษร

เป็นปราชญ์แห่ง ภูมิปัญญา ของนคร

แสงอ่อนอ่อน จากมุมนี้ ....ชี้ขอบคุณ

"รัตนโกสินทร์ศก"

 (บรรญากาศ)  คห.๑๗ รัตนโกสินทร์ศก สะกดไม่เป็นหรือว่าไม่รู้หรือว่าตั้งใจ ประเดี๋ยวเด็ก ๆ (ปัญญาอ่อน) จะจำไปใช้นะครับ ชิมิ ชิมิ

      เมื่อแสงทองส่องสายประกายรุ่ง
ประกายรุ้งเหลืองแดงทอแสงหนุน
แต้มฟ้าด้วยสีศิลป์แสงอรุณ
จากแรงใจเจือจุณจิตกวี

    จึงวาดกลอนกล่าวทักเพื่อนนักกลอน
เขียนอักษรสื่อสารผ่านน้องพี่
ขอร่วมเรียงเคียงไปด้วยไมตรี
เป็นเกียรติศรีตรึงติดชีวิตเรา

    นักกลอนน้อยจากถิ่นดินสุพรรณ
เที่ยวฝ่าฝันฟันบุกทุกทางเท้า
สู้เสมอเหนื่อยนักหนักก็เอา
แม้เรื่องเบายังสู้อยู่ทุกครา

   เจียมเพราะจนคนหามากินค่ำ
เช้าจนสายบ่ายทำช้ำยิ่งกว่า
บุพการีพ่อแม่แค่ชาวนา
เป็นนักสู้บ้านป่าทุ่งนาดอน

   คนไร้เพื่อนเหมือนคนจนไร้เงิน
มักเคอะเขินเอ่ยรักกับใครก่อน
จึงแกล้งเรียงเสียงเพลงบรรเลงกลอน
หวังว่าตอนหนาวนี้จะมีใคร...

         คุณ กล่อมมาลีครับ  ติงนิด  คำว่า หมา  ท้ายวรรคสี่ กับคำว่า เท้า ท้ายวรรคสอง ผิดเสียงนะครับ

        ผู้ชอบอ่านเห็นท่าน่าจะสู้

มือชั้นครูควรเอ่ยเฉลยไข

ดีกว่าปล่อยพวกหลงเข้าพงไพร

ด้วยวิสัยคนรักนักประพันธ์

         ติเพื่อก่อดีกว่าเที่ยวด่ากราด

นอกบทบาทถืออ้างไม่สร้างสรรค์

เพื่อผดุงศักดิ์ศรีกวีวรรณ

ควรช่วยกันชี้แนะนั่นแหละดี

                                           ขอบคุณที่ให้เกียรติแสดงความคิเห็น ครับท่าน อ.สมศักดิ์

ขออภัย  ...พิมพ์ตกอีกแล้วครับท่าน....

 ประโยคขอบคุณด้านล่าง...  คำว่า คิ  คือ คิด ครับ ตกตัว  ด   ซะแล้วครับ !

                                                 ได้โปรดอภัยด้วย....ท่านอาจารย์

    ขอบคุณครับคุณสมศักดิ์  กลอนผมไม่มีหมา หาหมาไม่เจอสักตัว ผมเห็นคำผิดคำเดียวคือ "เจือจุณ" ควรเป็นคำว่า "เจือจุน"  นอกนั้นไม่เห็นที่ผิด   และผมไม่ค่อยสนใจในเรื่องฉันทลักษณ์ด้วยครับ  เพราะฉันทลักษณ์มักทำให้เด็กๆ ถูกตีกรอบ

คุณกล่อมมาลี  ครับ

             ขอโทษที่ผมรวบรัดไปหน่อย  ก็บอก ๆ กันไปเผื่อคนที่เขาเคร่งครัดอาจจะมี คำว่าหมาน่ะ มันอยู่ในกระทู้ หมาไม่กินขี้-ไม่มี ครับ

อันนี้เห็นก็เลยติง แต่ถ้าเป็นเจตนาก็เป็นสิทธิครับ

คุณผู้ชอบอ่าน ครับ

               เริ่มจากเป็น "ผู้ชอบอ่าน" เป็นฐานคิด

        แล้วประดิษฐ์ผลงานฐานศักดิ์ศรี

        ร่วมกระทู้สร้างสรรค์สัมพันธ์กวี

         เพราะคนที่คิดสร้างสรรค์พากันเจริญ ..ครับ

ยังอ่อนหัดขัดข้องแต่ลองบ้าง

ไม่ค่อยว่างมาเพียรเขียนแถวนี้

แต่พอเห็นกลอนหรูกับครูมี

สมศักดิ์ศรี  เอี่ยมกูลบูลย์ขอลอง

......

สวัสดิครับ อ.สมศักดิ์ ยินชื่อมานาน  บังเอิญวันนี้ผ่านมาเจอ ขอคารวะด้วยครับ

อ๋อ .... ผมพิมพ์ผิดครับ อ.สมศักดิ์ ขอขอบพระคุณครับที่เตือน

พอดีมือเร็ว ไปกด Shiftเข้า มันเลยให้ใช้ตัวบน

ขอโทษ ผู้อ่าน ทุกท่านครับ

ร.ศ.

ปล. หากท่านใดพบเจอที่ไหนของผมอีกเตือนได้หรือแก้ไขให้ได้เลยนะครับ

เพราะผมไม่อ่านตรวจทาน ว่างๆนิดหน่อยผมก็แวะมาครับเลยไม่ค่อยมีเวลา

ขอบคุณล่วงหน้าครับ

สวัสดีครับ อ.ไพบูลย์

                   ผมคงต้องขออนุญาติใช้สำนวนจีน นะครับว่า "มิกล้า  มิกล้า ท่านผู้อาวุโส" ถ้านับอายุกันแล้ว ผมก็อ่อนกว่า หนึ่งรอบนักษัตรพอดี ๆ  ถ้านับผลงานกัน ห่างกันหลายรอบครับ   ผมนับถือคนเมืองคอนมาตลอด ผมถือว่าเป็นสายเลือดของ "ศรีปราชญ์" ถ้าจะนับเมือง ผมศรัทธามากอยู่ ๓ เมืองทางด้านกวี คือ ระยอง  เพชร และนคร  แต่ถ้ารวมนักคิดนักเขียนแล้วทั้งหมดแล้ว ยอมให้นครล่ะครับ

                   ผมทำโรงงานฉีดพลาสติก เคยคิดเรื่อง "ลายข้างโลง"  สมัยหนึ่งการฉีด ลายไทย ลายเทพพนม แล้วชุบทองติดข้างโลงเป็นที่นิยม แต่ไม่มาก ก็เพราะอาจารย์นี่เอง  ดีใจภาคภูมิใจมากครับ ที่อาจารย์เข้ามาทักผม ขอบคุณมากครับ

                    ให้สวดมนต์ต่อหน้าสังฆราช

            ถึงสมารถก็ประหม่าจะพาหมอง

            เพียงแค่คิดยังต้องค้นหาคนประคอง

            ลงยองยองปลงอาบัติ..ไม่วัดรอย..

                     ขอคารวะอาจารย์ครับ

กรรมตามสนองครับ

            ไปล้อเลียน คุณราศีกันย์ เรื่องคำว่า  อนุญาต  เลยผิดซะเอง  ขอโทษครับ

ถึงอาจารย์สมศักดิ์ท่านนักกลอน

เรื่องแก่อ่อนไม่ควรด่วนสุดถอย

ท้ายวรรคสองผิดเห็นเด่นดวงดอย

บูลย์เอ๋ยโชว์ปมด้อยหมดถ้อยคำ

ยังไม่ชัดขัดกลอนอ่อนจริงหนา

เพียงแต่ว่าชอบ ส ขอถลำ

เรื่องสั้นเรื่องยาวแค่ขาว- ดำ

แต่กลอนย้ำถ้าผิดคิดจนตาย

อาจารย์สมศักดิ์อย่าเอาอายุมาวัดงานซีครับ  แบบนี้คนแก่ทำไรผิดก็ถูกหมดซีครับ  กลอนผมมักเสียท้ายวรรคที่เขาห้ามอยู่บ่อย ๆ เผลอเป็นไม่ได้ ถ้าเก่งเขียนประกวดไปนานแล้ว

ผมเพิ่งพบไซต์นี้เมื่อไม่นานครับ จากการแนะนำของธารา ศรีอนุรักษ์ ไม่งั้นมามั่วให้โดนด่ามั่งนานแล้ว อิ ๆ  ตอนนี้เล่นบล็อกครับ บล็อกลุงบูลย์ ลองไปชมภาพการ์ตูนซีครับ

 ไม่ได้แต่งกลอนนานพาลใจเสีย

แสนอ่อนเพลียเหน็ดเหนื่อยไร้จุดหมาย

แต่คราวนี้มีเวลามาทักทาย

ยังไม่วายขอถามอีกสักที

ชื่อฉันนั้นพิศวงน่างงนัก

เธอลองพักสายตาอย่าเพิ่งหนี

ลองคิดนึกตรึกตรองมองดีดี

ชื่อฉันนี้มีที่มาจากอะไร

ปัจฉิมลิขิต ชื่อจากนามปากกา

           แปล "โดดเดี่ยวในเงาจันทร์" ฉันกลัวผิด

       นอนครุ่นคิดนั่งพิสวงยืนสงสัย

       เป็นจันทร์แรม จันทร์เรือง หรือจันทร์ (อะ)ไร ..อุ๊ยสัมผัสซ้ำ ขอเป็น  จันทร์อำไพ ละกัน

       หากตอบไปไม่โดนหัว กลัวโดนฮา

             คำว่า "ไว้" ท้ายวรรคสอง ของก่อนนู้น

       อ.ไพบูลย์ แกล้งผิดฝาก "ไว้" มากกว่า

       บุญที่ไม่ด่วนติงทิ้งผ่านตา

       ท่านตอบมาหนาวเหมือนอยู่ภูกระดึง

       ไม่ใช่ว่าเป็นผู้ใหญ่จะไม่ผิด

        สำคัญที่คนรุ่นศิษย์ควรคิดถึง

        เคารพในวัยวุึฒิสุดคำนึง

        ติเตือนจึงเข้าท่ากว่าติเตียน....ครับ

"เขียนตอนเย็น" เห็นอยู่  ดูกระจะ

ด้วยวาทะ  สะกิด  คิดสดใส

ปัจฉิมนั้น  นั่นเป็น  ตอนเย็นไง

ลิขิตไซร้  ใคร่เขียน  ร่ำเรียนมา

(เห็นลงไว้ 18:34:05)

.

   หยุดเขียนกลอนหลายวันคันมือนัก
เป็นไข้หนักแทบแย่นอนแผ่หลา
ไม่ได้กลายเป็นผีไปป่าช้า
จึงมีหน้าแวะเวียนเยี่ยมเยียนมิตร

  เห็นลีลานักกลอนทั้งอ่อนแก่
ต่างก็แผ่รังสีที่วิจิตร
ฝากภาษาคารมแลคมคิด
ให้สนิทแนบอุราผู้มาดู ฯ

.

  อันปัจฉิมลิขิตสะกิดหัว

สะกิดตัวสะกิดใจใคร่จะรู้

ลองขีดเขียนขุดแคะและมาดู

ลองเปิดหูเปิดตาเปิดหน้าจอ

ปัจฉิม คือท้ายสุดของทุกชนิด

ส่วน ลิขิต คือขีดเขียนเวียนดินสอ

เมื่อสนธิจะได้เป็นป.ล.

อักษรย่อใช้เขียนต่อท้ายข้อความ

แต่ตอนนี้อยากจะลองภูมิเธอบ้าง

โปรดละวางเพราะทางฉันนั้นจะถาม

ลองมองดูคิดนึกตรึกตรองตาม

ชื่องามงามมีที่มาจากอะไร

ปัจฉิมลิขิต ชื่อฉันคือ "โดดเดี่ยวในเงาจันทร์"

มองจวงจันทร์ฉันเห็นนั่นเม่นน้อย
เขม้นหน่อยหูยาวพราวไฉน
เป็นเงาคู่จวงจันทร์ทุกวันไป
หรือโดดเดี่ยวดวงใจกระต่ายน้อย
 

เนื้อหาดี เสียงท้าย(วรรค) นั้นใช้ผิด          อยากสะกิด  ติงไว้ อย่าใช้บ่อย

มิจำเป็น  อย่าเผลอไผล ทำใจลอย          อาจตาปรอย  เมื่อแพ้าเขา ยามเข้าชิง

(ช่วยดูเรื่องการใช้เสียงท้ายวรรคหน่อยนะครับ สำหรับผู้เริ่มแต่ง)

        ศาลายา หรือศาลาไม่มียา

ถึงนอนป่วยต้องรักษาสงสัยยิ่ง

ป่วยตัวหรือแอบป่วยใจสงสัียจริง

อย่าทำนิ่งตอบให้หายสงสัยที

  นมัสการท่านสมศักดิ์ที่รักยิ่ง
ฉันป่วยจริงหวัดใหญ่ไข้ขึ้นถี่
หมอให้ยาหลายกำน่าขำดี
ห้าวันนี้นอนซมรมหยูกยา

   หมดสำรับขยับกายพอได้แล้ว
จึงมาแจ้วหน้ารื่นชื่นหรรษา
ขอบคุณท่านสมศักดิ์ทักทายมา
ฉันยิ้มหน้าบานร่อพอใจแล้ว

       ศาลายาอย่ามาศาลาวัด

ปฏิบัติตนดีเพียงนี้แจ๋ว

เพราะเชื่อหมอจึงหายอย่างไร้แวว

ขอให้แคล้วห่างโรคมีโชคชัย

      เพื่อนที่เคยต่อกลอนย้อนรำลึก

คงรู้สึกคลี่คลายหายสงสัย

ศาลายาจงเพลินเจริญใจ

พ้นเจ็บไข้หวนย้อนต่อกลอนกัน....

มาต่อกลอนก่อนนอนตอนดึกดึก

ให้รู้สึกสุนทรก่อนหลับฝัน

แม้ไม่เชี่ยวชำนาญการประพันธ์

แต่ขอสรรสร้างถ้อยมาร้อยความ

        ศาลายา มียารักษาได้

เพื่อน "นิกเนม" กะ "มือใหม่" เลยอดหาม

เมื่อคืนเมากลับมาหลังสองยาม

เพิ่งมาตามกระทู้ เพิ่งรู้ครับ

เลิกจากหวัดแล้วก็คงบรรจงต่อ

อย่ารีรอแต่ก็อย่าเร่งขยับ

อย่าให้ล้มลงใหม่เดี๋ยวไปลับ

ดึกดึกกลับมาต่อกลอนหมาหอนเกรียว

 พูดถึงหมาก็บังเอิญนึกขึ้้นได้

จะพูดไปก็ไม่กล้าเพราะยังเสียว

มีคืนหนึ่งฉันนั่งอยู่คนเดียว

ใต้ศาลาสีเขียวข้างข้างทาง

พอขึ้นรถประจำรอบสุดท้าย

คนขับหายมีแต่หมามานอนขวาง

แถมเห็นเงาตะคุ่มอยู่ลางลาง

เงาจางจางค่อยค่อยเดินเข้ามา

ฉันเตรียมตัวเมื่อเงานั้นเข้ามาใกล้

ยืนถือไม้แล้วฟาดที่ส่วนขา

มันร้องโอ้ยจึงค่อยค่อยเปิดเปลือกตา

อนิจจาคนขับรถประจำทาง

เผลอปล่อยก๊ากกับมุกท่าน "คู่กัด"
เล่าได้ชัดแจ่มเห็นใจเต้นผาง
ตีที่ไม่เผลอตีที่ปลายคาง
อาจได้ค้างท่ารถเพื่อทดแทน

ไม่ค่อยมีปัญหากับหมาดอก
ไม่เคยหลอกหมาหอนกะล่อนแสน
ไม่เคยเลี้ยงหมาใดให้ขาดแคลน
ไม่เคยแล่นหนีหมา ท้ากัดซะเลย!

ท่านศาลสยา ไปท้ากัด                    

เดี๋ยหมาฟัด  ไปถูก  ไข่ลูกเขย

ต้องเสียงาน ต่างต่าง อย่างที่เคย    

ไม่เสบย  รัดทด อดต่อกลอน

เป็นห่วงนะครับ    มหาฯ

ขอแก้ไขใหม่ครับ พิมพ์ผิดมากขออภัยครับ

ท่านศาลายา ไปท้ากัด                     

เดี๋ยวหมาฟัด  ไปถูก  ไข่ลูกเขย

ต้องเสียงาน ต่างต่าง อย่างที่เคย    

ไม่เสบย  รันทด อดต่อกลอน

ขออภัยมิได้ท้า "มหา" ครับ                  (แหะๆ)
หากเจอท่านต้องขยับสองแขนสลอน
ก้มวันทาเนื้อบุญผู้สุนทร
โปรดเอ็นดูละอ่อน ขอวอนครับ

ขอได้ค้อนกลอนเขลาพาเข้ารก
พอการ์ดตกหน่อยกลุ้มเขารุมสับ
ทั้งซ้ายขวาหน้าหลังเลยพังยับ
หาทางกลับไม่เจอแทบเพ้อแล้ว

โปรดเอ็นดูหนูหน่อยอย่าคอยซ้ำ
ด้วยน้ำคำหวานหูดูแผ่วแผ่ว
แต่เหลาแหลมคมบาดไม่คลาดแคล้ว
ต้องนอนแช่วอีกกรรมกับน้ำเกลือ

มาต่อกลอนนอนสนุกให้สุขเถิด
ให้ระเบิดเถิดเทิงทั้งใต้เหนือ
ทั้งผู้อยู่ผู้จรนอนรถเรือ
สุขทุกเมื่อในรสบทกวี ฯ

แก้คำผิด "ขอได้" เป็น "ขออย่า"

ต่อกลอนกันวันละนิดจิตแจ่มใส

ทั้งหนูหนูผู้ใหญ่ในที่นี่

หลายลูกเล่นและแซวแนวขันมี

ล้วนเป็นสีสันสร้างทางบันเทิง

ศาลายา ผู้แสนดี ขอชี้แนะ

ที่ผมแวะ แซวไป มิได้เหลิง

เห็นการ์ดเปิด เลยลองรุก คลุกเปิดเปิง

มิได้คิด ลองเชิง โปรดเข้าใจ

ตัวผมนั้น รักดอก จึงหยอกเย้า

คลายความเศร้า ทุกข์ตรม ที่ถมใส่

ท่านเขียนมา ผมก็ล้อ ต่อกันไป

จิตสดใส เมื่อได้มา พาทีกัน

      ท่านมหาพูดถึงการ์ดก็นึกได้

จันทร์สดใสคืนหนึ่งได้นอนฝัน

นิมิตรเห็นตำรวจกวดนัักพนัน

เห็นพวกมันวิ่งถือการ์ดคนละใบ

     การ์ดที่ว่าก็ใช่การ์ดใดอื่น

พวกมันขืนไม่ให้จับพร้อมกับไพ่

ขว้างโยนทิ้งพร้อมวิ่งซิ่งเลยไป

การ์ดหลายแผ่นจึงบินใส่หัวขอทาน

     ฝ่ายขอทานครั้นเจ็บจึงโมโห

คว้าขันโตเขวี้ยงใส่เหมือนขว้างขวาน

ขันใบโตจึงไปชนยอดต้นตาล

ล้มใส่งานบวชลูกชายนายกำนัน

     นายกำนันคว้าลูกซองยิงเข้าใส่

หมูตกใจกระโดดทับตัวฉัน

เกิดเหตุการณ์คาดไม่ถึงตะลึงงัน

หมูตัวนั้นดันท้องสยองเลย