๐ ลำนำไพรไขขานแดนบ้านป่า
ใต้นภาฟ้าไกลท่ามไพรสณฑ์
แดนอ้างว้างกว้างใหญ่แทบไร้คน
กลับมากล้นมนต์เสน่ห์ทุกเวลา

๐ เรไรหรีดกรีดเสียงสำเนียงแว่ว
เสียงนกไพรในแถวหลังแนวป่า
ระงมร้องก้องกึกพฤกษ์พนา
ดังสัญญาว่ารวีจะลี้จร

๐ สุริยาลาดวงจากห้วงฟ้า
เดือนดารามาเยือนเกลื่อนสลอน
ฝูงเนื้อทรายกรายหลบหลังคบคอน
ค้างคาวร่อนว่อนบินทุกถิ่นทาง

๐ สายลมเอื่อยเฉื่อยพัดไม่จัดจ้าน
บางสุมาลย์บานช่อรอน้ำค้าง
งามสพรั่งยังพร้อมกลิ่นหอมจาง
สวยสล้างกลางป่าวนาลี

๐ คือถิ่นแดนแสนเงียบอันเรียบง่าย
ไม่วุ่นวายหน่ายใจให้หมองศรี
พบความสุข-ทุกข์บ้างอย่างพอดี
คือวิถีที่ย้ำ “ลำนำไพร”๚ะ๛