(บันทึก บ้านทุ่ง)
30สค.53
***สงครามในใจคน***
*****************

ผมไปนอนบ้านทุ่ง ที่ห้อมล้อมด้วยทุ่งนาทุกคืน
...ทุ่งสมัยนี้ ดาวไม่ค่อยสวยเพราะแสงสว่างจากไฟถนน ถนนสายชนบท คันทรี โรด เทค มีโฮม มีอยู่ทั่ว
รวมทั้งเสาธูปหอมือถือ ผมว่ามันเหมือนธูปที่ปักหน้าสุสาน ธูปดอกเดียว ไม่เป็นมงคลเท่าไร ผมไม่ชอบมอง เมื่อมันมาขัดแย้งกับทุ่งเขียวของผม ที่มีต้นตาลเรียงราย ตรงโน้น ตรงนี้ สุดสายตา

เหล่านี้ คือสงคราม

สงครามระหว่างแสงดาวบนฟ้า ดารดาษ ที่จะสู้กับไฟเสาถนน และไฟเสาธูปโทรศัพท์ โดยมีกรรมการใจของผู้ดู คือ ใจผม เป็นผู้ตัดสินและให้คะแนน
ถึงตอนนี้ผมให้ทั้งสองเสมอกัน ในเวทีบ้านทุ่ง เพราะผมได้ประโยชน์จากมันทั้งสองพอกัน

เราอยู่ในสงครามเสมอ ตลอดเวลาที่ตื่น ทั้งลืมตาและหลับตา
เป็นสงครามที่ก่อเกิดขึ้น โดยธรรมชาติเช่นนั้น หากเรารู้ ด้วยประสาทรับรู้ รูป รส กลิ่นเสียง สัมผัส

โอ้ ท้องฟ้าดารดาษสวยหนอ งามหนอ
โน่นดาวรุ่ง ดาวลูกไก่ ดาวเหนือ...
โน่น เสาไฟส่องถนน ไฟเสาหอสัญญาณโทรศัพท์มือถือ กระพริบแดง วาบวาบ
นัยเพื่อป้องกันอากาศยาน ...
อุจาดตาหนอ เหมือนธูปดอกเดียวปักหน้าโลงศพ ไม่งามหนอ หดหู่หนอ

เหล่านี้ คือ สงครามใน ที่เราปรุงสู่ครัวใจ ให้ตนเองเสพอยู่ทุกขณะจิต

เมื่อไปอยู่ทุ่ง...
ผมวางแผนสงบศึกกับสงครามนั้นนั้น รับสัมผัสเหล่านั้น โดยไม่ปรุงรสมาก

บ้านทุ่งลมเย็นดีนะตอนเย็น เย็นดีแล้วอย่างไร อยากเย็นยิ่งยิ่ง ก็ให้อาบน้ำเช็ดเนื้อตัวให้แห้ง
ประแป้งมองเล่ยะ แล้ว นอนจมท้องเปล อันกางบนริมระเบียง แล้วตามองดูดาว
แม้ไม่มีดาวให้ดู เพราะแสงจากวิทยาศาสตร์เยอะ ก็ไม่ทะยานใจอยาก ให้มาก
ก็ไม่เกิดสงคราม

การจะไม่อยากก็ต้องฝึกบ่อยบ่อย อันดับหรอก ต้องรู้ศักยภาพแห่งใจตน ว่ามันรัก มันชอบอะไร

แล้วก็ต้อง อ๋อ เป็น

ว่ารู้สึกชอบ รักหนอ พอไม่เป็นหนอ ไม่ได้อย่างที่คิดแล้วอย่างไรต่อ คือ เมื่อเกิดความสามารถแห่งใจ จวนจะเป็นสงครามก็ให้รู้สภาพนั้นนั้น
แล้วย้อนกลับมาถามใจตนเองว่า ทุรนทุรายทะยาน อยากให้สมใจต่อสิ่งเหล่านั้นหรือไม่
ถ้ามันร้อนรุ่ม ทุรนทุราย คัน อยู่ไม่ได้ ทุกข์อยู่ตลอด ก็คงต้องปล่อยให้มันสุดกำลังไปก่อน
บังคับครองตนได้ก็ควรกระทำ
พยามยามไว้ ไม่ไปสนองแห่งคันนั้น ด้วยการไปก่อสงครามทางกายภาพ วาจาภาพ และใจภาพต่อผู้อื่น สิ่งอื่นที่ไม่พอใจนั้นนั้น
เพราะอาจเข้าข่ายผิดกฎหมาย หรือผิดศีลในใจ ให้กำหนดผลแห่งทุกข์ให้รู้ทัน ก็จะได้ไม่ไปสวมเครื่องแบบสีปูนงาม มีบั้งประดับข้อตีนแบบอวยยศ ไม่ปลดตรวน

คือ รู้ทันสงครามในใจเสีย
อย่างนี้สงครามรูปธรรมก็จะไม่เกิด

ถ้าจะเกิด ก็คงให้เกิดแค่สงครามในใจตนเท่านั้นพอ

เมื่อเหลือแต่สงครามในใจ พอมันรบกันจนมันเหนื่อย ลามมาถึงใจเรา คือเหนื่อยใจ ก็ให้มาดูมัน และสมน้ำหน้ามัน

นี่คือการลดระดับ สงครามในใจตน ที่มันต่อสู้กันในใจตน ปรุงรสสงครามรักในใจตนจนเหนื่อย จนรู้จักสมน้ำหน้า
คือ ต้องรู้จักสมน้ำหน้ามัน และถามมันต่อว่า
เข็ดยัง รบกันในใจตนเอง อยู่นั่นแหละ ไม่มีวันชนะใช่ไหม

ดังนั้น จึง ดังนี้
จึงวิธีการกำจัดสงครามในใจของผม ก็คือ...
หาเวลาไปอยู่บ้านทุ่ง เพื่อลมเย็นและดูสงครามระหว่างแสงดวงดาวและแสงเสาไฟ พืจารณาว่าใจตนเป็นผู้ก่อสงครามนั้นนั้น และพิจารณาให้มันเป็นเรื่องปกติ

ดูจนง่วง และเข้านอนให้รวดเดียว สองสามทุ่มให้หลับรวด
และถ้าตื่นมาตีสี่ ไม่ต้องไปสนใจแสงเสียง ให้นั่งหลับตาให้รู้ตัวตลอด เพ่งมองแสงภายในหัวกระโหลกตน
มันมีความสงบงาม ไม่เกี่ยวกับสงครามใดใด

มันนิ่งงันอย่างนั้นสักหนึ่งชั่วโมง แสงสวยกว่าแสงดาวและแสงจากเสาไฟเป็นไหนไหน
เสร็จแล้ว เมื่อยแล้ว ก็ค่อยค่อยลืมเปลือกตา...

จะสัมผัสกับแสงแรกแห่งอรุโณทัยสู่วันใหม่ แสงขอบฟ้าที่เปลี่ยนแปลงไป ทุกวินาที พิจารณามองภาพนั้นเฟดหายภาพใหม่ซ้อนมา
เหมือนสงครามใจ หรือทุกสงครามที่อุบัติในโลกนี้ มันเป็นและจะหมดสิ้นไป ถ้าทุกคนรู้จักยุติมันในใจตนเองก่อน

เป็นการกำจัดสงครามในใจและรับรู้ว่า ความยุ่งยากทุกร้อนทั้งหลายนั้นไม่มีจริง
นอกจากเราปรุงขึ้นมาเองในใจแท้แท้.
************************