ตอนเป็นวัยรุ่นได้ฟังเพลง "น้ำท่วม" ร้องโดยคุณ "ศรคีรี ศรีประจวบ" ก็ยังจำได้มาจนกระทั่งทุกวันนี้ แต่ก็ไม่เคยนึกหรอกว่าน้ำท่วมนี่มันจะหนักหนาสาหัสขนาดนี้ เพราะว่าตอนเป็นเด็กๆ วิ่งเล่นอยู่กลางทุ่ง "ตำบลบางนา อำเภอพระโขนง จังหวัดพระนคร" ซึ่งในปัจจุบันนี้กลายเป็นพื้นที่ที่มีถนนบางนาตราดตลอดจนทางด่วนสายบูรพา (เรียกไม่ถูกหรอกเพราะไม่ได้อยู่ตรงนั้นมาตั้งแต่ พ.ศ. 2522 แล้ว)

พื้นที่ตรงนั้นเดิมนั้นเคยเป็น "ทุ่งรวงทอง" ให้ผมได้เดินเที่ยวเล่น แถมได้เคยกิน "น้ำรอยตีนควาย"  ในขณะเมื่อยามกระหาย

ทุกครั้งที่น้ำท่วม ผมซึ่งกำลังเป็นเด็กเล็กก็วิ่งเล่นว่ายน้ำเล่น ไม่ได้สำนึกสำเหนียกแต่ประการใดหรอกว่ามันเป็น "ความทุกข์ระทม" ของผู้ใหญ่

จนเมื่อเติบใหญ่ ในวัยเริ่มต้นทำงาน ก็ได้ประสบพบพานกับตัวเองหลายครั้งในขณะที่อยู่ในกรุงเทพมหานครอมรรัตนโกสินทร์.... ไม่ว่าจะเป็น "ฝนพันปี" ในสมัยผู้ว่าจำลองฯ หรืออะไรแบบนั้นหลายๆ ครั้ง

แต่ที่รู้สึกกับตัวเองก็เมื่อตอนกลางเดือนเมษายน 2554 นี้เอง ที่ได้มีโอกาสเดินทางร่วมกับอาจารย์สมศักดิ์ ศรีเอี่ยมกูล ไปทางภาคใต้ เพื่อไปงาน "กวีน้อยเมืองนคร" แล้วก็ไปประสมชะตากรรมต้องฝ่าฟันเดินทางผ่านน้ำท่วม กลับมายังนครปฐมได้อย่างฉิวเฉียด ถ้าคืนนั้นไม่ผ่านพ้นไชยา ก็คงจะต้องติดค้างอยู่ที่นั่นอีกหลายวันนั่นแหละ

น้ำท่วมครั้งนี้ คุณพ่อของผมซึ่งอายุ 83 ปี บอกว่ารุนแรงมากที่สุดนับตั้งแต่น้ำท่วมกรุงเมื่อครั้งปี 2485 เป็นต้นมา

ทุกๆ ครั้งที่ติดตามรับชมรับฟังข่าวทางทีวี ได้เห็นภาพของผู้คนที่ตกอยู่ในกระแสน้ำที่ไหลบ่าท่วมท้น ความรู้สึกภายในจิตใจก็รู้สึกได้ว่าได้หลั่งน้ำตาลงไปผสมปนเปกับน้ำที่กำลังท่วมอยู่นั้นด้วยความรู้สึกสงสารเพื่อนร่วมชาติที่กำลังประสบเคราะห์กรรม

น้ำตาที่หลั่งไหลของผมนั้น ไม่ได้หลั่งไหลลงไปผสมกับน้ำที่กำลังท่วมท้นสร้างความลำบากให้กับเพื่อนร่วมชาติ แต่มันได้หลั่งไหลท่วมท้นอยู่ในใจของผมคนเดียว ในฐานะที่ไม่อาจจะไปช่วยเหลือเจือจุนเพื่อนร่วมชาติเหล่านั้นได้เลยแม้แต่น้อย

อดทน มุ่งมั่น บากบั่น หนักแน่น เถิดนะ เพื่อนๆ ร่วมชาติทุกท่าน วันนี้ผมอาจจะไม่มีกำลังที่จะช่วยเหลือพวกท่านได้เพราะไร้กำลังความสามารถที่จะช่วยเหลือได้ แต่ในวันข้างหน้า ผมอาจจะช่วยเหลือพวกท่านได้ในเรื่องที่ผมสามารถทำได้เป็นอย่างดีก็เป็นได้

ส.พิณแก้ว.

อยากดูเพลงน้ำท่วมเมฆ