ผลงานคุณภาพ  ชอบครับ

งานของกระบี่ใบไม้เป็นแนวคิดเชิงสร้างสรรค์ เน้นสาระสำคัญของสิ่งที่ต้องการจะนำเสนอ สำนวนโวหารก็ใช้ได้ อยากจะให้ลองพิจารณาเรื่องของฉันทลักษณ์ โดยเฉพาะคำท้ายวรรคสอง และการใช้สัมผัสสั้นยาว จุดนี้ถือว่าเราเป็นมิตรร่วมวงการเสนอแนะเพื่อการพัฒนาก็แล้วกัน

 ด้วยความยินดี น้อมรับคำวิจารณ์ยิ่ง ^/^

ขอบคุณมากครับ

 ...

แม้ว่าเสียงท้ายวรรคยังรบกวนใจคนอ่านอยู่บ้าง แต่กลอนบทนี้สร้างสรรค์ และกระทบอารมณ์ดีมากครับ 

(งานของท่านอังคารยังรับได้ ทำไมแบบนี้จะรับไม่ได้ ชิมิๆ)

ขอบคุณที่เผยแผ่ผลงานดีๆ ครับ  

ผู้รู้ว่าท่านกระบี่ใบไม้รู้ฉันทลักษณ์ครบกระจ่างแตกฉาน แต่ทำไมยังมีเจตนาจะใช้คำบางคำ  

 ผู้รู้ว่าท่านกระบี่ใบไม้รู้ฉันทลักษณ์ครบกระจ่างแตกฉาน แต่ทำไมยังมีเจตนาจะใช้คำบางคำ 

**ผมพิมพ์ผิดครับ คำแรกผมจะใช้คำว่า "ผม" แต่ดันพิมพ์เป็น "ผู้" ไปซะงั้น ขออภัยครับ (ความหมายมันเปลี่ยน)

                                    มีความเห็นตรงกับท่าน ราศีพิจิก และ ท่านรัตนโกสินทร์ศก ครับ

 ขอบคุณสำหรับทุกคำแนะนำครับ 

ผมไม่ใช่นักกลอนที่แม่นฉันทลักษณ์มาแต่เริ่ม

ฉันทลักษณ์ สำหรับผมแล้ว จึงเป็นแค่ "เครื่องมือ" แต่ไม่ใช่ "จิตวิญญาณ" แห่งงานเขียนของผมครับ

ผมเลือกใช้ฉันทลักษณ์ เพราะฉันทลักษณ์สามารถก่อรูปและร้อยรัดชิ้นงานให้เป็นรูปเป็นร่างงดงามขึ้นได้

แต่สิ่งให้ความสนใจมากที่สุดก็คือทำอย่างไร จะทำให้งานเขียนของผมนั้นมีพลังและมีชีวิต

ถ้าสิ่งต่างๆเหล่านี้ถูกปิดกั้นลงผมก็เลือกทำลายกำแพงของฉันทลักษณ์ออกมาอยู่ดี

ความคิดผมอาจจะไม่ถูกใจครูอาจารย์ผู้เชี่ยวชาญฉันทลักษณ์ไปบ้าง แต่ก็เป็นแนวทางที่ผมเลือกแล้วล่ะ

และถ้าไม่ใช่เช่นนี้ ก็จะสูญเสียแนวทางของตนเอง สูญเสียความเป็นกระบี่ใบไม้ไป

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นก็ไม่ได้หมายความงานเขียนของผมจะถูกวิจารณ์ไม่ได้นะครับ(เพราะการนำงานเขียนของตนมาวางในที่สาธารณะเช่นนี้ก็ต้องพร้อมแล้วที่จะรับคำวิจารณ์แต่แรกแล้ว)

แต่ผมเองก็ขอสงวนสิทธิ์ที่จะเลือกใช้เฉพาะคำแนะนำที่จะนำไปพัฒนาผลงานของผมต่อไปได้(โดยไม่สูญเสียแนวทางของตัวเองไปเช่นกัน)

แต่อย่างไรก็ตาม วิจารณ์กันมาเถอะครับ ทุกคำวิจารณ์ล้วนมีประโยชน์สำหรับผู้ที่จะเข้ามาศึกษาทั้งนั้นแหละครับ

ปล.ถึงแม้ผมจะคิดว่าตรวจทานรอบคอบแล้วก่อนจะนำชิ้นงานมาลง แต่บ่อยครั้งก็มีจุดผิดพลาดรอดหูรอดตามาอย่างไม่ควรให้อภัยเกิดขึ้นได้เหมือนกัน ถึงตอนนั้นคำติติงของผู้อ่านก็จะมีประโยชน์อย่างมหาศาลต่อผมทีเดียวเชียวครับ

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านครับ

ด้วยมิตรไมตรีอันอบอุ่นยิ่ง

กระบี่ใบไม้

                                            การเขียนงานร้อยกรองของแต่ละคนขึ้นอยู่กับแนวคิดและรูปแบบของคำประพันธ์หรือฉันทลักษณ์นั้นๆ 

                         เมื่อยุคสมัยผ่านไปวิวัฒนาการของการสร้างงานของนักกลอนก็มีการพัฒนาอยู่เรื่อยๆแม้จะมีข้อเสนอแนะ

                         คัดค้านอย่างมากมายในเรื่องฉันทลักษณ์   แต่ในที่สุดผลงานที่แสดงความรู้สึกนึกคิดของผู้เขียนผ่านเรื่อง

                         ราวออกมาจากตัวตนจริงๆก็เป็นที่ยอมรับของสังคม  แม้การประกวดวรรณกรรมการเมืองรางวัลพานแว่นฟ้า

                         เมื่อปี 2551คำประพันธ์ประเภท กลอนเปล่า ได้รับรางวัลชนะเลิศ  ซึ่งผู้เขียนเป็นวัยรุ่น  และได้รู้จักกันจาก

                         การที่ได้ไปเข้าค่ายวรรณกรรมการเมืองซึ่งรัฐสภา เป็นผู้จัด

                                   การยึดติดกับระเบียบ กฏเกณฑ์เป็นสิ่งที่ดี  แต่การพัฒนารูปแบบจากเดิมให้แปลก ใหม่ขึ้นเป็นการนำ

                        เสนอที่วงการกลอนจะได้มีผลงานใหม่ๆเพิ่มขึ้น (โดยคงฉันทลักษณ์เดิมไว้และดัดแปลงเป็นบางส่วน)

                                            เป็นกำลังใจให้กันครับ                                           

ท่านวิวัฒน์ เคยได้รับรางวัลพานแว่นฟ้าด้วยเหรอครับ(เห็นไปเข้าค่ายวรรณกรรม)

                                       เคยส่งผลงานไปประกวดแต่พลาดรางวัล  การเข้าค่ายวรรณกรรมทางรัฐสภาจะมีหนังสือมาถึงแล้วแต่จะไป 

                         หรือไม่ครับ   

 ได้รับเหมือนกันครับ แต่ไม่เคยว่างไปซักที 5555+

     "ฉันไม่อยาก...เกิดแล้วเป็นหุ่นยนต์

ฉันอยากเกิดเป็นคนเพื่อร้องไห้

และฉันอาจจะโชคดีที่ได้ตาย

สูญสลายหายไปได้พร้อมเธอนี้"

  ขออนุญาตพูดคุยกับท่านกระบี่ใบไม้ครับ ผมชื่นชมในความเป็นกวีที่ใจเกว้าง เรื่องของฉันทลักษณ์ครับ ถ้าเราเดินเข้ามาในวงของการเขียนกลอนฉันทลักษณ์เราก็ต้องยอมรับในกติกานั้นๆ กรณีของเสียงท้ายวรรคสอง ที่เป็นเสียงตรี หรือการเขียนสัมผัสซ้ำผมเองก็ไม่ได้ถึงกับเป็นเรื่องใหญ่ แต่ในกรณีของการใช้เสียงสั้น เสียงยาว ส่งสัมผัส ผมว่าควรจะต้องให้ความสำคัญเรื่องนี้มากๆเลยครับ เพราะในตำราฉันทลักษณ์ คู่มือการเขียนร้อยกรอง ทั้งของกระทรวงศึกษาธิการ และของผู้ทรงคุณวุฒิในวงการท่านจะระบุไว้ชัดเจนว่าเป็นสัมผัสต้องห้ามครับ ถ้าหลีกเลี่ยงได้ ก็ควรหลีกเลี่ยง แต่ถ้าเห็นว่าไม่ใช่เรื่องสำคัญ ก็แล้วแต่ท่านจะพิจารณาครับผม

 ขอบคุณ "นักกลอนเฒ่า"มากครับ ยอมรับว่าผมมีการศึกษาในรายละเอียดเรื่องนี้น้อยมากเลยครับ แม่แบบของผมส่วนใหญ่เป็นนักกลอนสมัยใหม่ ซึ่งจะไม่ค่อยพูดถึงเรื่องนี้นัก ผมก็เลยไม่เคยรู้มาก่อนว่าเป็น "สัมผัสต้องห้าม" จะลองนำไปพิจารณาในผลงานถัดๆไปครับ ^^

ยินดีที่ท่านเข้ามาวิจารณ์ครับ ^^

 ขอบคุณท่านทรชนบ้านนอกขอรับที่เข้ามาเยี่ยม ^^

ขอให้ท่านกระบี่ใบไม้ เจริญเติบโตในวงการกวีนิพนธ์ ประสบความสำเร็จอย่างงดงาม ขอแสดงความชื่นชมในความเป็นสุภาพบุรุษ รู้จักจำแนกแยกแยะ ผิดชอบชั่วดี มีสัมมาคาวระ ให้เจริญรุ่งเรืองตลอดไป

ขอน้อมคารวะจากใจ

อ่านผลงานท่านแล้วลึกซึ้งกินใจมากครับ

 ขอบพระคุณท่าน"นักกลอนเฒ่า" เป็นมงคลยิ่งแล้วสำหรับคำอวพพรครับ ^^

จริงๆแล้วถึงแม้ผมจะไม่ค่อยมีความละเอียดอ่อนกับเรื่องพวกนี้นักเพราะผมคิดว่าฉันทลักษณ์ก็สมควรจะมีการคลี่คลายหรือเติบโตได้ตามยุคสมัยและผู้อ่านที่เปลี่ยนแปลงไป แต่ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากให้มีจุดด่างพร้อยพวกนี้ในบทกวีของผมมากนักเช่นกันครับ เพราะหน้าที่ของนักเขียนก็คือให้คนอ่านมีความสุขในการอ่านผลงานที่ตนเองเขียน  และผู้อ่านก็มีทั้งคนที่สนใจในรายละเอียดและไม่สนใจในรายละเอียดในเรื่องของฉันทลักษณ์ปะปนกันอยู่ ซึ่งถ้าผมยังดึงดันที่จะแต่งตามความพอใจแต่เฉพาะตัวต่อไป แน่นอนย่อมทำให้คนอ่านบางส่วนที่ยังให้ความสนใจในรายละเอียดเรื่องฉันทลักณ์เกิดความไม่สบายใจขึ้นมาได้(ซึ่งผิดจากเจตนารมย์ในการเขียนที่จะให้ผู้อ่านๆงานอย่างมีความสุขของผมเอง) นั่นคือเหตุผลที่ทำให้ผมต้องหันมาให้ความสนในในเรื่องฉันทลักษณ์ที่ละเอียดอ่อนอย่างนี้มากขึ้นและขอบคุณคุณ "นักกลอนเฒ่า" ที่จุดประกายความคิดนี้ให้กับผมด้วยครับ

แต่เพราะความที่ผมเคยได้รับการฝึกฝนจากการประชันกลอนสดสมัยเด็กๆ ทำให้ผมเขียนกลอนต่างๆได้อย่างรวดเร็วมาก(สมัยก่อนกำหนดไว้ที่ 2 บท ไม่เกิน 10 นาที/แต่สมัยนี้ไม่รู้แล้ว) และเมื่ออารมณ์กวีหลั่งไหลมาดั่งสายน้ำหลาก ผมก็เขียนฉับๆไปอย่างว่องไว โดยไม่ให้อารมณ์กลอนสะดุดหยุดลงได้ ดังนั้นนอกจากเค้าโครงฉันทลักษณ์หลักแล้ว เรื่องสัมผัสซ้ำ สำผัสเลือน ชิงสัมผัส เสียงสั้นยาวในการรับส่งสัมผัส หรือลักณะต้องห้ามอื่นๆในบทร้อยกรองที่มองเห็นได้ยากก็มักพลอยถูกละเลยไปด้วย ตามหลัก(เข้าใจว่าเป็นหลักของผมคนเดียว) "เนื้อความย่อมสำคัญกว่าเนื้อคำ" แต่ก็อย่างที่บอกต่อไปนี้ผมก็ต้องนำองค์ประกอบต่างๆเหล่านี้เข้ามาพิจารณาเพิ่มขึ้นบ้างแล้ว

มีความเห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งครับที่ "ท่านนักกลอนเฒ่า" หรือครูอาจารย์ท่านอื่นๆ จะเข้ามาทักและวิจารณ์งานเขียนของผม เพราะคนเป็นครูอาจารย์ต้องสอนนักเรียนเป็นจำนวนมากย่อมต้องยึดหลักการที่เที่ยงตรงในการสอนลูกศิษย์ เพราะถ้ายึดหลักที่เที่ยงตรงไว้ไม่ได้แล้ว การสอนก็จะกระจัดกระจายบทร้อยกรองที่เป็นสุนทรียะทางภาษาก็จะล่มสลายไปในที่สุด อีกทั้งเวบบอร์ดนี้ เป็นเวบบอร์ดที่ครูอาจารย์ภาษาไทยแนะนำให้ลูกศิ็ษย์เข้ามาศึกษาหาข้อมูลจำนวนมาก เด็กๆอาจจะไขว้เขวในข้อมูลที่คลาดเคลื่อนได้

ดังนั้น ในการนำผมงานของผมมาลงในเวบนี้ ผมมีความยินดีอย่างยิ่งที่จะให้ครูอาจารย์และผู้รู้ทั้งหลายเข้ามาวิจารณ์ได้เต็มที่ครับ อย่างน้อยก็เพื่อประโยชน์ทางการศึกษาและทักท้วงในจุดที่ผมประพันธ์คลาดเคลื่อนไปจากที่พวกเด็กๆทั้งหลายต้องศึกษาในห้องเรียน คำชมอาจสบายหูสำหรับผู้แต่งคนเดียวแต่มันไม่มีความหมายสำหรับคนอื่นหรอกครับ

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้นมุมมองของผมต่อบทร้อยกรองไทยในสมัยปัจจุบันผมก็ยังคงมองว่า "ฉันทลักษณ์สมควรจะคลี่คลายและเปลี่ยนแปลงได้ตามความเหมาะสมของยุคสมัยอยู่ดี" "แต่นั่นคือ "แนวคิด" ครับ ไม่ใช่ "หลักการ" อย่างที่บอกมาแล้ว

ขอแสดงความนับถือ

กระบี่ใบไม้

 งานชิ้นนี้ หลุดพ้นจากกรอบของกลอนแบบสุนทรภู่ไปแล้วครับ จึงไม่ควรนำกรอบแบบสุนทรภู่มาจับ 

                           ทัศนะของ คุณราศีพิจิก สมเป็น "ครูกลอน" ครับ ขอชื่นชม