เมื่อเปิดอ่านคราใดก็ให้ (ไห้) หวน

                      เปิดบันทึกเบาเบาเพราะเก่ากรอบ           อ่านเรื่องชอบเรื่องช้ำซ้ำอีกหน

                เตือนที่ลืมตอกที่จำย้ำใจตน                              คิดถึงคนที่สอนฉันให้บันทึก

                ค่อยค่อยพลิกทีละหน้าขอบตาชื้น                      ภาพวานซืนคืนสู่ความรู้สึก

                สงบนิ่งอยู่ในใต้สำนึก                                      ทิ้งจมลึกสุมรกตกตะกอน

                ภาพซากตอต้นรักตายคล้ายหลาวแหลน            ตรึงติดแน่นเนื้อใจไม่อาจถอน

                ภาพเธอที่วาดขึ้นมาด้วยอาวรณ์                       ฉันสอดซ่อนวิญญาณใส่ไว้จีรัง

                เพียงหลับตานึกถึงก็พึงเห็น                             สิ่งที่เป็นรอยรักสลักหลัง

                ยามโดดเดี่ยวเจ็บช้ำอยู่ลำพัง                          คิดถึงครั้งคู่เคียงคลออยากขอคืน

                         มองน้ำฝน...ที่่ชายคา......                      เห็นน้ำตาในหัวใจไหวสะอื้น

                มองเงาหลังคนจากไปไม่ยั่งยืน                        แล้วกล้ำกลืนวางสมุดอย่างสุดทน

                ปิดบันทึกเบาเบาเพราะเก่ากรอบ                     ทวนเรื่องชอบเรื่องช้ำซ้ำอีกหน

                ทั้งอยากลืมทั้งอยากจำช้ำกมล                        กว่าจะวนมาอ่านใหม่คงหลายปี.../

                                               สมศักดิ์    ศรีเอี่ยมกูล    นักกลอนครับ