๏ “ทะเลถามเกลียวคลื่นว่าคืนนี้
ยังอยู่ดีมีสุขหรือทุกข์ไหม
ฤๅกระหวัดพัดพาจนล้าไป
ครรลองรั้งฝั่งไกลแห่งใดกัน ?” ฯ

๏ จากพลิ้วเพริศเพลินลำนำน้ำสมุทร
ใช่เร่งรุดแต่เริงใจได้ร่อหรรษ์
จนชำแรกแหวกลมถล่มพลัน
พัลวันน้ำตาอ้าย-น้ำลายฟ้า ฯ

๏ ทุกศอกคืบทะเลเล่ห์วายุ
ช่างเดือดดุกลับกลอกหลอกร้ายหนา
บางคำรบพบแสงสุริยา
แล้วบิ่นบ้าวาตภัยให้ทุรน ฯ

๏ บางนางนวลชวนประโลมลมสงบ
บางคำรบพบวาฬพานฉงน
บางโอกาสฟาดสายฟ้าผ่าเกลียวตน
ก็ต้องทนบนกระแสที่แปรไป ฯ

๏ “ทะเลถามเกลียวคลื่นว่าคืนนี้
ชายฝั่งดีกับสูอยู่ฤไม่
ทั้งโขดหินถิ่นหาดนิราศไกล
ทอดฝั่งไว้ด้วยใจมิตรถิ่นพำนัก ?” ฯ

๏ ประสงค์ฝากความรู้สึกจารึกถ้อย
บนหาดทรายระบายรอยคล้อยตระหนัก
ทุกกระทบกลบกระแทกแทรกความรัก
จารจำหลักท่วงทำนองด้วยฟองพราว ฯ

๏ เหมือนพายุถึงฝั่งก่อนแล้วสอนเสี้ยม
กำหนดเตรียมตัวรับกับฟองขาว
พอฟองฉันสั่นกระเส่าเล่าเรื่องราว
ฝั่งก็กร้าวลาดทรายไร้รอยพลัน ฯ

๏ แล้วพายุยุนางนวลกวนสงบ
ด้วยเคารพ... พบซากวาฬขนานฉัน
จะจำหลักท่วงทำนองด้วยฟองนั้น
ไม่สนฉันลั่นปาก “นั่นซากเดน !” ๚ะ๛