แด่อีแอบ ภาคจบบริบูรณ์

ReadyPlanet.com

หน้าหลัก

ข้อมูลสมาคม

บทความ

บทร้อยกรอง

ข่าวสารประชาสัมพันธ์

กิจกรรม

กระทู้

หนังสือ

ร้อยกรองออนไลน์

แด่อีแอบ ภาคจบบริบูรณ์
[แด่อีแอบ ภาคจบบริบูรณ์] ๐ มนต์อักษรอ้อนทรวงกล่อมดวงจิต ผาดแผลงฤทธิ์พิศวาสปรารถนา หล่นจากห้วงสรวงสวรรค์เทพบัญชา สู่แผ่นหล้าบาดาลสายธารชล ๐ ก่อกำเนิดเกิดลิขิตปริศนา สร้อยสร้างสรรค์จำนรรจาสัตถาผล วิถีทางต่างปัจเจกวิเวกตน คมกระบวนทวนฝึกฝนตราบจนตาย ๐ ชิงสัมผัสสำนวนผิผวนคำ ร่ายระบำระเริงร่าคว้าความหมาย ความคมคิดคมคำล้ำประกาย เพื่อผ่อนคลายผ่อนโศกวิโยคภัย ๐ จิตวิญญาณกานต์อักษรสะท้อนจิต ไสลิขิตวิจิตศิลป์ดุจนิลใส ไทยสืบสานกานท์ฉันท์ประพันธ์ไทย งามเกริกไกรในถิ่นแผ่นดินงาม ๐ เสนาะเสียงสำเนียงร้อยเป็นสร้อยเสียง เฝ้าไถ่ถามตามเถียงไล่เลียงถาม ทุกย่ำยามหามแห่แค่ชั่วยาม ทางก้าวเดินห้ามเขินอายจึงหมายเดิน ๐ อย่าหวังรอขอดินฟ้าเมตตาทาน เมตตาให้ใส่พานท่านสรรเสริญ ท่านสรรหาว่าผู้ดีศรีจำเริญ ศรีจำรัสตัดส่วนเกินหมางเมินเรา ๐ กานต์กลอนกาพย์สาบกลิ่นระรินหยด จำจารจดบทลำนำคำเสลา เย้ายวนหยอกหลอกล่อกรอกลัดเกลา คลำคลึงเคล้าเล้าโลมโฉมไฉไล ๐ ประดิษฐ์ประดอยถ้อยร้อยรุกรับ ประเทืองประทับสอดรับกับสมัย ประดังประเดเซซมรักถมใจ ประดับประดาไว้ในแผ่นดิน ๐ ไอละมุนพิรุณสายโปรยปรายพรม รักตรอมตรมระทมเหงาถูกเจ้าหมิ่น หยดน้ำตาพร่ำอาลัยเผาไหม้จินต์ ซบผืนดินเกือบสิ้นลมขื่นขมทรวง ๐ ยำละเลงเพลงอักษรยอกย้อนเล่น ไหว้บวงสรวงเซ่นเจ้าผู้เฝ้าสรวง ดวดเมรัยไร้สิ้นหวังเรื่องทั้งปวง กลบทกฎกลอนลวงล่วงลับลา ๐ พอหอมปากหอคออ้อล้อหยอก เหล้ากระฉอกกระดกดื่มปลื้มหรรษา สอดสดับสนุกคำจำนรรจา ชื่นชีวาชีวันฝันขวัญนงเยาว์ ๐ ตะวันรอนอ่อนแสงยามแลงค่ำ นั่งดื่มด่ำฉ่ำฤดีตรงที่เก่า เหนื่อยกับงานการก่อท้อจริงเรา ปลดปล่อยเศร้าเหงาทรวงห้วงอารมณ์ ๐ ยิ้มละเมียดละไมเติมไออุ่น หอมละมุนกรุ่นกลิ่นเหล้าเคล้าผสม ดุจน้ำทิพย์หยิบจากฟ้ามาเชยชม รสชาติขมกลมกล่อมย้อมวิญญาณ ๐ คำบุราณหวานเป็นลมขมเป็นยา ฤทธิ์สุรายากระษัยใช้ผสาน คนอกหักรักษาแผลแก้อาการ ลืมนงคราญผู้หาญหักรักระทม ๐ สิบปากว่าอย่าเชื่อเมื่อพบพักตร์ รักสลักปักอุราเป็นยาขม จากหวานชื่นคืนวานเก่าเฝ้าจอมจม สุขเสพสมล่มสลายตายทั้งเป็น ๐ ดังยาพิษปลิดวิญญาณ์ฆ่าสังหาร ทรมานซานซมขมรักเข็ญ ใจฮำฮอนอ่อนล้าเพลาเย็น ก็ยังเป็นเช่นคนเก่าผู้เมามาย ๐ ลมหายใจไหลรวยรินแทบสิ้นลม เศร้าระทมขมขื่นไห้ใจสลาย หยดน้ำตาปร่ารินรดรันทดกาย แม้นสุดท้ายพ่ายแพ้แต่มิยอม ๐ สิ้นทุกอย่างอ้างว้างสุขจางหาย คล้ายว่ากายตายทั้งเป็นลำเค็ญพร้อม สู้ดิ้นรนบนถนนจนตรมตรอม ทุกข์ห่มห้อมตรอมวิญญาณเลือดซ่านกาย ๐ ไร้เรี่ยวแรงแผลงฤทธิ์ประสิทธิ์ประสาท สุดอนาถชาติเสือเมื่อแพ้พ่าย ถือศักดิ์ศรีภักดีมั่นตราบวันตาย คงความหมายเชิงชายไว้ในแผ่นดิน ๐ ลมหายใจไหลอยู่ก็สู้ต่อ มิได้ท้อต่อชะตาฟ้าดูหมิ่น พรหมลิขิตกีดกั้นจนฉันชิน ภูผาหินดินเทียมฟ้าข้ามิกลัว ๐ ดินกลบหน้าน้ำตาหยดรดผืนดิน จิตถวิลบินท้าฟ้าสลัว มืดอำพรางทางเบื้องหน้ายังพล่ามัว หยุดพักมองตรองตัวเองวังเวงจินต์ ๐ เหนื่อยมานานซานซมหลงจมปลัก ทั้งเรื่องรักหนักงานร้าวรานสิ้น รอยตราบาปสาปฝังขังชีวิน จักดับดิ้นวิญญาณ์ ณ คราใด ๐ ใครกันเล่าเข้าใจในตัวข้า เยี่ยงคนบ้าชะตาหักถูกผลักไส ซดน้ำเหล้าเกลากล่อมย้อมฤทัย เศร้าอาลัยในรักลวงดวงชีวัน ๐ กลอนน้ำเมาขี้เหล้าเขียนเกรียนที่สุด เตะสะดุดจุดหมายท้าทายฝัน เขย่าขวดจำอวดเล่นประเด็นมัน มากเรื่องเก่าเล่าขำขันประชันความ ๐ เทพขี้เมาเกลากลอนอักษรสาน ร้อยขับขานงานศิลป์ถิ่นสยาม บทประพันธ์สรรค์สร้างอ้างนิยาม มิลือนามตามปราชญ์ชาติกวี ๐ มิเหนียมอายขายหน้าข้าก็ช่าง มองมุมต่างอย่างเข้าใจในศักดิ์ศรี รูปก็หล่อพ่อปั้นมาหน้าดูดี ถ้อยพาทีมีเชิงชั้นขั้นเทพเมา ๐ ถอยรุกรับขยับสู้อยู่ทุกวัน เพียรขยันหมั่นทอกรอเสลา หอมรวยรินกลิ่นสุรายาบรรเทา ช่วยกล่อมเกลาทุกเช้าเย็นเป็นอาจิณ ๐ รสเมรัยไสขัดบำบัดจิต ปลุกชีวิตนิมิตฝันปั้นศาสตร์ศิลป์ หยาดน้ำทิพย์สิบชั้นฟ้ามาสู่ดิน ย้อมดวงจินต์สิ้นอาวรณ์กลอนเฮฮา ๐ ร่ายเรื่องรักหนักอกวิตกทุกข์ เจ็บจนจุกอุกอั่งนั่งโหยหา หยดน้ำตาร้อยห่าหาบอาบอุรา กี่ครั้งคราข้ารันทดสลดใจ ๐ บทละครย้อนชีวิตลิขิตเขียน สลับเวียนเปลี่ยนฉากลากถูไถ ลูกชาวนาข้าแผ่นดินถิ่นเมืองไทย เป็นบ่าวไพร่ไทรากหญ้าอย่าลืมตัว ๐ ต่างผู้ดีศรีสยามงามแต่เปลือก ใต้รองเกือกเสือกไสว่าไพร่ชั่ว สุดระทมขมขื่นคืนหมองมัว ฟ้าคุ้มหัวกลัวอะไรใครก็ตาย ๐ บทสุดท้ายมิอายฟ้ากล้าสู้ดิน ตราบชีพสิ้นกลิ่นเมรัยไม่จางหาย ทำความดีพลีอุทิศทั้งจิตกาย ฝากเชิงชายลายสือไว้ในแผ่นดิน ๐ ผืนแผ่นฟ้าใต้หล้าสุธาธาร ต่างพบพานผ่านผันกันทั้งสิ้น เกิดแล้วดับลับลาจนชาชิน สมถวิลโผผินจากพลัดพรากไป ๐ จันทร์ส่องแสงส่องใจในค่ำคืน สุดสะอื้นสะเทือนสั่นสุดหวั่นไหว จันทร์ร่ำไห้ร่ำร้องห้องห้วงใจ สุดอาลัยอาวรณ์ช้ำสุดกล้ำกลืน ๐ คืนระทมระบมทรวงบ่วงรักร้าย เมื่อรักพ่ายรักตอกย้ำจำทนฝืน เสียน้ำตาน้ำใจนางร้างแรมคืน แม้นยามตื่นยามหลับอาภัพจริง ๐ เหม่อมองฟ้ามองดาวสกาวพร่าง คิดถึงนางถึงหน้าน้องสมปองหญิง รักแรกพบแรกสบตาน่าแอบอิง หมายพักพิงพักรักไว้ในใจนาง ๐ เป็นคู่ซ้อนคู่ชีวันขวัญชีวา อ้อนวอนฟ้าวอนดินเป็นสินจ้าง สุขสมหวังสมรักสลักวาง เป็นคู่สร้างคู่สมอย่าตรมตรอม ๐ รักผูกพันผูกเราสองประคองรัก หอมนวลพักตร์นวลนางสิปางหอม ดอมกลิ่นเจ้ากลิ่นเนื้อนวลชวนดมดอม จันทร์กระพ้อกระจ่างพร้อมห้อมเจ้าจันทร์ ๐ รอยรักเก่ารักเราสองต้องจำจาก เขามาพรากมาเป็นหนามหยามใจฉัน ลบความเหงาความเศร้าเราผูกพัน เก็บฝากฝันฝากจันทราเพื่อนข้าที ๐ โอ้เจ้าจันทร์เจ้าช่วยอวยพรข้า สมรักสมปรารถนาเถิดครานี้ ความขุ่นข้องขุ่นเคืองใดในชีวี คลายหมองเศร้าหมองฤดีที่คลุมเครือ ๐ ดินก่อกำเนิดเกิดเรือนร่าง สรรพสิ่งจริงต่างอ้างว้างเหลือ เกิดแล้วดับกับมายาหาจุนเจือ หลงภาพเงาเน่าเนื้อหนังมังสากาย ๐ น้ำไหลเวียนเปลี่ยนถ่ายเลือดกายพล่าน สีแดงฉานซ่านรวยรินกระสินธุ์สาย เหม็นคูถหนองกองขยะเป็นประปราย เทระบายถ่ายทิ้งสิ่งไม่ดี ๐ ลมแปรปรวนรัญจวนเศร้าเหงาโศก พัดโบยโบกโลกกระแสแลวิถี ความมืดหม่นระคนหมองของชีวี สิ่งเลวร้ายมากมายนี้ที่อารมณ์ ๐ ไฟเผาไหม้ในกายคายไออุ่น ปลุกกระตุ้นฉุนเฉียวเคี่ยวเพาะบ่ม ถ่อสังขารวิญญาณอันซานซม เอาสติดำริข่มคมปัญญา ๐ อันธาตุสี่ที่รู้เป็นครูฝึก แก่นผลึกสำนึกไว้ใคร่ศึกษา สรรพสิ่งจริงแท้แค่มายา อนัตตาหาจีรัง ฤา ยั่งยืน ๐ ดังแก้วเปล่าเหล้าเติ่มเพิ่มสีสัน จิตผูกพันสัญญามิกล้าฝืน รักตามติดคิดยึดมั่นทุกวันคืน จึงชอกช้ำกล้ำกลืนขมขื่นใจ ๐ แม้นแก้วใสใบเปล่าไร้เหล้าเติม เป็นดังเดิมเริ่มแรกจะแปลกไหม สละทิ้งทุกสิ่งอย่างปล่อยวางไป ก็สิ้นไร้ในทุกข์สุขนิพพาน ๐ บทกวีกี่ร้อยบทสลดเศร้า หาเทียบเท่าเจ้าดอกหนาแม่ตาหวาน อรรถรสพจนาภาษากานท์ แค่มองผ่านขานขับไขไร้คนชม ๐ เทียบเนื้อหนังมังสากานดาน้อง ผิวผุดผ่องยองใยใคร่เสพสม งามสะดุดจุดประกายหมายภิรมย์ หน้าระรื่นชื่นอกตรมชมเนื้อนวล ๐ คมอักษรกลอนลิขิตพิศวาส สุดอนาถขาดสิ้นกลิ่นหอมหวล รสคารมคมคายหลายกระบวน มิรัญจวนยวนเย้าเท่าโฉมยง ๐ ดงน้ำเน่าเล่าเรื่องประเทืองปาก กลอนกระดากสากกะเบือแจวเรือหลง อนิจจาสังขาราว่าปลดปลง ปทุมถันชันช่อตรงคงงามตา ๐ อันสุนทรีย์นารีนางต่างอักษร อรชรร่อนเล่ห์สิเหน่หา คมน้ำหมึกฝึกจากปลายปากกา แต่มารยาแม่ตาหวานล้านทะลาย ๐ ยามเป็นแฟนยากแค้นแสนลำบาก ซื้อของฝากมากของขวัญมุ่งมั่นหมาย หวังอิงแอบแนบชิดสนิทกาย เกิดเป็นชายตายเพราะรักยากหักใจ ๐ ทุ่มเทใจให้เธอละเมอหา เก็บเงินตราค่าสินสอดกอดแขไข เฝ้าถนอมยอมเหนื่อยยากลำบากไป หมายน้องนางไว้ข้างกายชายก็พอ ๐ ทำทุกอย่างสร้างค่าอนาคต ยึดเกณฑ์กฎบทบาทเจ้าเฝ้าวอนขอ เอาใจนางย่างตามงามลออ อย่าอ้อล้อต่อเถียงเนียงคนดี ๐ ยกขันหมากลากแต่งแย่งเจ้ามา เป็นภรรยาข้าที่รักสมศักดิ์ศรี ยิ้มกรุ้มกริ่มนิ่มละมุนกุลสตรี นับแต่นี้มีศรีเรือนเพื่อนคู่กาย ๐ เปลี่ยนฐานะอะไรนั้นมันก็เปลี่ยน ใบทะเบียนเขียนสัญญาว่าหมั้นหมาย เอ็งเป็นผัวของฉันจวบวันตาย รักสุดท้ายอย่าหลายเมียจะเสียความ ๐ เกิดเป็นชายร้ายกว่าเสือเชื่อหรือเปล่า แต่เมียเราเต่าหดหัวผัวเกรงขาม รบร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำทุกย่ำยาม ตะลุยข้ามย่ามเหยียบไปไม่เห็นกลัว ๐ ชาติอาชาม้าศึกคึกคะนอง หยิ่งจองหองพองขนคนไปทั่ว ต้องสิ้นลายตายอย่างเขียดส่อเสียดตัว เพราะเป็นผัวชั่วดีอยู่ที่เมีย ๐ มีมากมายหลายอย่างต่างเรียนรู้ ยืนหยัดอยู่สู้ต่อไปมีได้เสีย ทุกปัญหาหากหมักไว้ไม่ไล่เคลียร์ กระปลกกระเปลี้ยละเหี่ยใจให้ร้าวรอน ๐ บทกวีซีไรท์ไขว่คว้าอ่าน นอนอยู่บ้านขานสดับศัพท์อักษร เปิดหูตาผ่าใจไม่อาวรณ์ กฎเกณฑ์กลอนละครคำย้ำสอนตน ๐ เป็นกวีนี้มิอยากหากจะเป็น หมายโดดเด่นเช่นเขาเฝ้าฝึกฝน ร่ำเรียนรู้สู้ขยันหมั่นอดทน ปัญญาชนก็คนธรรมดา ๐ เขียนกอไก่กอกาหมาไม่แดก เขาจำแนกแตกต่างทางภาษา ศิลปินถิ่นสยามตามทุ่งนา มีแผ่นฟ้าแผ่นดินเป็นสินทรัพย์ ๐ กลอนร้อยบทงดงามตามบทกลอน รับรุกอ้อนย้อนเปลี่ยนหมุนเวียนรับ ศัพท์คำคมคารมผสมศัพท์ คนอาภัพสดับถ้อยร้อยคำคน ๐ บทกวีซีไรท์ปลุกใจตื่น วันและคืนยืนหยัดตรวจวัดผล ร่ายกระบวนทวนทบสยบตน เพื่อดั้นด้นบนถนนหนทางกลอน ๐ คมกวีกี่หมื่นคำพร่ำลิขิต ผาดแผลงฤทธิ์พิศวาสมิอาจถอน เผยวิมุตติขุดซากกากสันดอน ตกตะกอนก้อนผลึกผนึกความ ๐ เขาประณามหยามเหยียดรังเกียจฉัน ถูกเย้ยหยันกันท่ามาไถ่ถาม มีอีแอบแสบไส้ผู้ไร้นาม ร่ายประชันมันขวางห้ามหนามแทงใจ ๐ ร้องตะโกนร้องตะเบ็งดังเซ็งแซ่ อยากจะแล่อยากจะด่าหมาตัวไหน ลบกูออกลบกูทิ้งเพื่อสิ่งใด กูทำผิดทำอะไร ฤ ไอ้เวร ๐ ครั้งที่สองของรอบปีที่ลบกู แม่งอดสูผู้ดูแลแค่ขี้เหม็น มึงจะกลัวจะเกรงเพลงประเด็น ฤา กูเด่นกูดังยับยั้งกู ๐ หน้าตัวเมียเสียกะไรไอ้ฉิบหาย มึงมันร้ายคล้ายชิงชังนั่งหดหู่ นักเลงกลอนถอนหัวหงอกออกมาดู บอกโลกรู้กูมิกลัวตัวสูดอก ๐ สมาคมนักกลอนแห่งประเทศไทย ถามได้ไหมไฉนไยลวงหลอก กลัวกระทั่งพลังสานคนบ้านนอก แค่ขี้ครอกกระจอกเง่าเจ้ายังกลัว ๐ กูเหลืออดเหลือทนจะกร่นด่า โอ้ไอ้ห่าไอ้เวรไม่เห็นหัว เป็นผู้หลักผู้ใหญ่นะจ๊ะตัว ก็ช่างหัวช่างแม่งมันไอ้จัญไร ๐ กูมีที่ให้เขียนระเบียนสาน เลิกหน้าด้านหน้าทนบ่นได้ไหม ไม่ต้องแลต้องสนผลสิ่งใด ระบายใส่ระบายไปในห้องกู ๐ นักเลงกลอนหอนเห่ามาเล่าบอก อยู่ต่างคอกต่างฝูงไม่ยุ่งสู เลือกที่รักมักที่ชังช่างน่าดู สูก็อยู่ของสูไปกูไม่กวน ๐ ฝากส่งต่อข้อสานบ้านหลังนี้ ไปถึงที่ชี้ด่าหัวหน้าก๊วน เป็นกลอนถ่อยถ้อยรบครบกระบวน นับแต่นี้ไม่มีหวนกลับก๊วนใคร ๐ รูปไม่หล่อพ่อไม่รวยควายไถนา ไพร่ขี้ข้าหมาไม่แดกแปลกตรงไหน ปริญญากอไก่กาค่าเทียมใด แค่บ่าวไพร่มีไว้รับใช้ทุน ๐ กูไม่ใช่ไอ้ผู้ดีมีเบี้ยอัฐ หมาจรจัดรัฐกีดขวางต่างเจ้าขุน มันทวงเช้าทวงเย็นเป็นบุญคุณ แค้นเคืองขุ่นทารุณกูอยู่เพียงพอ ๐ ดูอ้ำอึ้งตะลึงดูกูใครหว่า เห็นหน้าตาท่าทางวางมาดหล่อ ขึ้นมาร้องสองเพลงบรรเลงคลอ ขับลูกคอก่อผลงานร้านฮังเล ๐ คนเยี่ยงข้าบ้าใบ้ใครจะสน ยืนหยัดตนบนเวทีไม่มีเป๋ ไขขับขานงานดนตรีนี้ฮาเฮ ขับกล่อมเห่ลมเลเหงาเศร้าวังเวง ๐ ขอสามคำจำหน้ากูสูรู้เห็น ไอ้หน้าเหม็นเช่นตะกวดเสือกอวดเก่ง เดินกระเตงละเลงยำขำกันเอง เทพสุราหมานักเลงเองอ้างเอา ๐ เขาผลักไสไล่ส่งพ้นดงกลอน นั่งอาลัยอาวรณ์ก่อนหอนเห่า สรรพสิ่งกลิ้งกลอกลวงหลอกเรา แต่น้ำเหล้าเมาแท้และแน่นอน ๐ ระบำสานขานเอ่ยเผยกระบวน คำคมครวญป่วนเมืองเฟื่องอักษร คนหน้าด้านหน้าทนบ่นฮำฮอน โรงละครหมอนมุ้งคือทุ่งนา ๐ ซดเหล้าไหไก่ต้มถ่มถุยขาก ต่างผู้รากมากดีขี้เมาบ้า เปี่ยมล้นรักภักดีมีศรัทธา ดวดสุราเย้ยฟ้าดินย่ำถิ่นกลอน ๐ เขาเลือกรักมักชังช่างหัวเขา ถอนรสเหล้าเมาต่อขอไถ่ถอน นอนอาภัพหลับใหลในห้องนอน รักบังอรงามงอนอ้อนอ้ายรัก ๐ เป็นหมาบ้าท้าฟัดกัดไม่ปล่อย ทำสำออยคอยระรานรุกหาญหัก พร่ำละเมอเพ้อหาบ้ายิ่งนัก เมาเสียหลักเขาผลักไสหมาไล่มา ๐ ร่ายระเริงเถลิงสานกานต์อักษร หวังเว้าวอนอ้อนทรวงดวงยี่หวา เจ็บชอกช้ำคำหยามหมิ่นกวินทรา นามของข้าจำหน้าไว้อย่าลืมเลือน ๐ "เทพสุรา ผู้ไร้รัก" สลักชื่อ โลกร่ำลือคือข้าอย่าแชเฉือน ทุกข์ลำบากฝากคำมาย้ำเตือน ใครบิดเบือนเหมือนหัวเต่าเข้ากระดอง ๐ มันเจ็บแค้นเจ็บใจในอีแอบ มันตัวแสบตัวอัปรีย์ที่จองหอง มันขี้กลัวขี้ขลาดวาดประลอง มันลำพองลำนำแค่คำลวง ๐ ลำหับอัปสราธิดาสวรรค์ พรหมเสกสรรค์เทวัญสร้างสล้างสรวง โฉมเฉิดฉายท้าทายฝันรำพันทรวง โอ้แดดวงพวงผกาฟ้าประทาน ๐ แลทรวดทรงองค์งามอร่ามเหลือ สวยระเรื่อเนื้อนวลแขแม่ตาหวาน หลงละเมอเพ้อพร่ำช้ำดวงมาน อนงค์คราญสราญรมย์เชยชมนาง ๐ อรชรอ้อนแอ้นกระแท่นต้นกุ่ม สาว ฤ หนุ่มนุ่มละมุนกรุ่นสาบสาง คิ้วกนกอกเอวกิ่วผิวบอบบาง ชวนดมดอมหอมนางมิสร่างซา ๐ รัศมีโสภีฉายประกายส่อง เผยผุดผ่องคล้องจิตนิมิตหา ดุจต้องกลมนต์เสน่ห์เล่ห์มายา ติดตรึงตราอุราเศร้าเร้ารัญจวน ๐ ข้อพระกรอ่อนช้อยชม้อยตา สิเหน่หารวยระรินกลิ่นหอมหวล พิศวาสปรารถนาพาเย้ายวน ใคร่คร่ำครวญชวนหลงใหลในโฉมยง ๐ อันนิลเพชรเกล็ดมณีที่มีค่า ช่างเหินห่างต่างราคาพญาหงส์ แสงเกล็ดแก้วแวววับมอดดับลง อีแอบคงปลงตกตระหนกเกรง ****โคลงอีแอบแสบไส้ ๐ โครงกระดากปากอ้าง.....เอกโท ฤาพี่ สำรอกออกคุยโว................พร่ำโม้ เสียงลือสื่อคำโต.................อายแน่ แท้เวย โทสี่ดีอวดโอ้......................โผล่พ้นกลโคลง ๐ โรงเรียนเขียนร่ายร้อง....ระบำ ระเริงเฮย หลงถลำขำคำ....................ปราชญ์รู้ บอกเอกสี่เจ็ดจำ................โทใส่ ไว้เลย บังคับจับเคียงคู้..................ซ่อนชู้ครูสอน ๐ ตอนเป็นเด็กเชื่อแท้......คำครู นะพ่อ ตาปิดมืออุดหู...................ท่องไว้ แตกแถวผิดนะหนู............บอกอย่า ทำเลย จำจดรสโคลงได้.............ไป่รู้อีแอบ ๐ เจ็บแสบทรวงเร่าร้อน....กลอนกาพย์ คำสั่งดังคำสาป.................หยาบถ้อย กรอบกฎกลิ่นสางสาบ......บาปนัก แม่เอย ยามรักมักเรียงร้อย...........เอ่ยสร้อยกลอยใจ ๐ ถูไถแถแหย่เต้า.......รังแตน กล้าฤา อีแอบแสบสุดแสน.......ทั่วหล้า เตะถีบไล่ไสแกน........เปลือกเน่า เนื้อเอย หมอกวีผีบ้า.................ลากไส้ไทกานท์ ๐ สานกอกาห่าเหี้ย......ครบบาท พี่เอย สานไก่ฮูกปลูกชาติ......เวี่ยไว้ บทโคลงสี่พิลาส...........ปมเงื่อน ฤาพี่ บทที่จะดีได้..................ใส่ไว้เอกโท ๐ โงหัวตัวโผล่พ้น.........โครงโคลง ฤาพ่อ ปากเอ่ยกูจรรโลง..........ฤ นั้น อีดอกคอกกระโดง........ผีห่า เปรตนอ ยังห่างทางเชิงชั้น.........หน่วยก้านคนละเบอร์ ๐ เจอหมาหมอกู่ก้อง...ลองเชิง อีแอบแสบระเริง..........ขู่ข้า ยกหางหยิ่งเถลิง.........อวดเบ่ง ตัวอึ่งตะเบ็งท้า............เอ่ยอ้างครูบา ๐ ตามองตาขลาดแท้....ตัวเมีย ฤาแม่ แอบด่าเขาซะเสีย..........ชั่วช้า วาทะถ่อยโลมเลีย.........ละเหี่ย ใจเวย ถุยถ่มคมคนบ้า..............ธาตุแท้อิจฉา ๐ เวทนาเยี่ยงแท้.......ผีเปรต ห่าเอย สวดส่งเนรเทศ.........ไล่พ้น สวรรค์สุดสมเพช......นรก เมินแล แอบจิตพิษเหลือล้น...สาปไว้ประจาน ๐ กูศิษย์วัดต่ำต้อย.........เชิงกลอน เรียงร่ายยามหลับนอน....ค่ำเช้า เหม็นปากเน่าเอ็งสอน.....หอนเห่า แท้นอ ทุเรศนักคำเว้า................พล่ามเอื้อนกาพย์กานท์ ๐ สานอีแอบว่าไว้........ครวญคิด อวดโอ่ตนเป็นศิษย์......ภู่นั้น กระบวนร่ายลิขิต........ยังห่าง นักแม่ เสือกส่อโวเชิงชั้น........แค่ขั้นอนุบาล ๐ จารจารึกสาบสร้อย.....คำหยาบ ไหลหลั่งรินรดอาบ..........แผ่นพื้น ผืนธรณีบาป....................คนถ่อย ถ่อยเฮย ปราชญ์เง่าหอนสะอื้น.....ตื่นเต้านกกา ๐ เห็นหมาหมอเห่าโฮ้ง....โครงเครง ตัวเต่าหดหัวเกรง.............คุดคู้ ขับขานกี่บทเพลง.............ฤา พี่ หางตกหูตูบรู้....................แซ่ซ้องเมามัน ๐ ฉันทลักษณ์ผิดเพี้ยน....กาพย์กลอน โคลงเอย เพาะบ่มคมอักษร..............ห่อนเหี้ยน ติเตียนเปลี่ยนตัดตอน......เรียงร่าย ใหม่นา แตกต่างดุจหนามเสี้ยน.....ทิ่มเนื้อเถือปราชญ์ ๐ ดำรงชาติเวี่ยไว้.........ยุคสมัย สอดรับขับขานไข.........หน่อเนื้อ ผดุงเกียรติเกริกไกร.....เถลิงศก ผองประชาโอบเอื้อ.......เทิดไท้กวีชน ๐ กฎกรองเสน่ห์ร้าย.....ตรึงตรา กำหนดบทภาษา...........รัดร้อย ผิดทางต่างเพลา...........คุณค่า งามแล มิปรับขยับถ้อย.............อ่อนด้อยเชิงกานท์ ๐ สานสำเนียงเร่าร้อง.......บอกความ เองเอ่ยพึงเหยียดหยาม.....เล่าอ้าง เอกเจ็ดหัดหาบหาม...........ครบเครื่อง เรื่องฤา โทสี่งามสล้าง....................ไต่เต้าเหลาโคลง ๐ รักษ์จรรโลงก่อเกื้อ.....อักษรา สานต่อคำครูบา..............ก่อนกี้ อบรมสั่งสอนมา..............จำจด ไว้เอย บันทึกผนึกชี้...................แต่นี้แปรผัน ๐ ฉันทลักษณ์ปลกเปลี้ย.....เสียกานท์ ตกต่ำคำฉะฉาน..................สอดคล้อง อนุรักษ์ผลงาน....................ยากยิ่ง จริงเวย รวบรัดสัมผัสต้อง................กี่ร้อยกระบวน ๐ ทบทวนครวญคิดถ้อย....บริบท พันหมื่นแสนพากย์พจน์......สลดเศร้า เพียงเพราะยึดกรอบกฎ.....จดท่อง ดวดดื่มลืมรากเหง้า............คลุกเคล้าตัวตน ๐ อลวนแต่งแต้ม.........ยำละเลง แจวถ่อลากกระเตง......กู่ก้อง ลีลาร่ายรำเพลง...........โดดเด่น แท้ฤา ตีเกราะกะลาฆ้อง.........ม่าเด้อขวัญเอย ขอน้อมคารวะจากใจ ทรชนบ้านนอก ๐๖ กรกฎาคม ๒๕๕๘
ผู้ตั้งกระทู้ ทรชนบ้านนอก :: วันที่ลงประกาศ 2015-07-06 08:25:00

[1]

ความคิดเห็นที่ 1 (3847209)
uเคยมีนักเรียน2คนเป็นเพื่อนกัน >>ทั้ง2สนิทกันมาก >>ไปไหนไปด้วยกัน >>สุขด้วยกัน >>ทุกข์ด้วยกัน >>ทั้งสองเรียนที่เดียวกัน >>อยู่หอพักเดียวกัน >>เรียนปีเดียวกัน >>เรียนห้องเดียวกัน >>นอนด้วยกัน >>มีวันหนึ่งเพื่อนคนหนึ่งป่วย >>และเขาอยากทานก๋วยเตี๋ยว >>เพื่อนอีกคนจึงไปซื้อให้ >>และเมื่อซื้อเสร็จก็รีบกลับ >>แต่ระหว่างทาง >>เกิดอุบัติเหตุขึ้น >>เขาเสียชีวิต >>แต่ด้วยความรักเพื่อน >>วิญญาณของเขาก็นำก๋วยเตี๋ยวมาให้เพื่อนและตายไป >>ทำให้เขาหมดห่วงและตายอย่างสงบสุข >>ได้รับข้อควา มนี้แล้วต้องโพสซ้ำ 20 กระทู้ ไม่ใช่ 20 >>copyถ้าไม่ทำ ตามจะเกิดอุบัติเ หตุ อีก 7 ชม.นับถอยหลัง >>ขอโทษนะที่หล อกนี่เป็นกระทู้ท ี่ 20 แล้ว ตอนแรกเราก็ไม่เช ื่อ >>เพื่อนเราในก ลู่ม 5 คน เกิดอุบัติเหตุ
ผู้แสดงความคิดเห็น ,,, วันที่ตอบ 2015-07-26 10:03:10

[1]