ผัวเมียนี้ กูมึง อย่าได้เว้า

ข่อยและเจ้า สองเฒ่าชั่วชีวัน

คันว่ายามกินข้าว ให้ผัวนี่กินก่อน

ให้มันเหลือแต่ก้าง นางหล่าจั่งค่อยเล็ม.....นางเอ๊ย

อันว่าบุญ ๆ นี้ บ่มีไผปันแจก

มันบ่แหกออกได้คือจั่งไม้ผ่ากลาง

คือจั่งเฮากินข้าว เฮากินเฮากะอิ่ม

มันบ่ไปอิ่มท้อง เผิ่นพุ้นผู้บ่กิน

ไกล ขอให้ไกลแต่บ้าน ซั่วไห่นาสวน

ไกล ขอให้ไกลแต่มวลหมู่เฮือนกับบ้าน

คันว่าวาจาเว้าของคนเฮา อย่าได้ห่วง

ต่างคนแม่นสิอยู่ต่างบ้าน คำเว้าอย่าต่างกัน เด้อ......

คันบ่อออกจากบ้าน บ่เห็นด่านแดนไกล

คันบ่ไปหาเฮียน กะบ่มีความฮู้

คันแม่นมีความฮู้เต็มพุง กะตามซ่าง

โตสอนโตบ่ได้ ไผสิย้องว่าดี...

คือจั่งเห็นแก้วมณีนิลหัวใส

บาดได้มาแท้ ๆ ดมเล่นดั่งเม็ดดิน

คือจั่งบ่สมโส่ง เสียทรงผู้ฉลาด

คือจั่งคนขี้โม้ บ่สมผ้าเผิ่นทาน

ฯลฯ