*****ต้นยาง******

ยางนาบ้านหนองกระโดนและบ้านยางสองแขนคนโอบมีหลายต้น
...ทั้งนี้อยู่ในถิ่นในฉากตำบลในงานเขียนของผมนั่นแหละ คือ เขตบ้านโป่ง จังหวัดราชบุรี

นาหกไร่ ตรงหัวนาบ้านทุ่งที่ผมอยู่ด้านทิศใต้ ผมเอายางนามาปลูกเช่นกัน คงจะสองแขนโอบอีกในไม่ช้าคือ ร้อยปีข้างหน้า ไม่นานหรอกเมื่อเทียบกับกัปอันเป็นผู้น้องและนับญาติกับนายกัลป์

ยางนา บ้านยางถูกตีตราอนุรักษ์ ผมขับรถผ่านต้องจอดดู ดูแบบซาบซึ้ง คนเห็นก็คงจะคิดว่าบ้า จอดดูต้นยาง...ปานเพ่งหานางไม้ในต้นนั้นนั้น

ต้นยางไม่มีตำนานแบบต้นตะเคียน ต้นกร่าง...
ต้นกร่างตรงหัวมุมหมู่บ้านทางแนกทุ่งประทุน ที่ที่พ่อตาจะยกให้ภรรยา มีต้นกร่าง นัยว่าศักดิ์สิทธิ์ ทางหลวงจะขยายที่ เงื้องวงแบ็กโฮ เป็นเครื่องดับ
ต้นโพธิ์ ตรงศาลปู่ตาบ้านไร่ โพรงมะเดื่อบ้านเกิดผม ก็เงื้องวงแบ็คโฮดับเช่นกัน กรมทางหลวงชนบท จึงเว้นไว้

ต้นไม้สองต้นนี้จึงขลัง ขลังแบบไม่ต้องตีตราประทับป้องกัน...

ยางนา สัก มะม่วงกะล่อน ตะเคียน ถ้ามีอายุ ศัพท์เทคนิคว่า "เปลา"งาม...
คำว่าเปลา ผมก็มาได้ยินจากปากคนเมืองกาญจน์นี่แหละ เปลา หมายถึงต้นตรง สูง สูงเด่น เป็นสง่า ปราศจากกิ่งก้านตรงโคน ผมคิดถูกหรือเปล่าไม่รู้

"แจ้" ผมได้ศัพท์มาจาก เอนก นาวิกมูล จากหนังสือเล่มหนึ่ง จำไม่ได้ แจ้ จามจุรีพุ่มแจ้ แจ้ก็ต้องสวย แบบไก่แจ้ หมายถึงพุ่มไม่ใหญ่นักพองาม หนังสือคุณเอนกเล่มนั้นมีภาพประกอบ ว่าพุ่มแจ้ขนาดไหน จึงถ่องแท้เรื่องแจ้

แจ้ จะงาม แฉ้ จะบีบเสียงเวลาร้องเพลง เสียงหล่อ แหลมกังวานเป็นที่นิยม ผมก็เป็นแฟน"พี่แฉ้"ในยุคหนึ่ง วันนี้ก็ยังนิยม ตามฟังอยู่

ยางนา ต้นเปลาเปลา ขนาดตึกหกชั้นที่ผมจอดดูแถวบ้านยาง บ้านโป่ง ราชบุรี ผมเอาไปใส่ในเรื่องสั้นบ่อย

คราสุดท้าย ผมเขียนว่า นางนางยาเจ็บเหลือแล้ว เพราะพวกนับถือพระเยซู แล้วบอกว่า ให้คนเกรงกลัวต่อบาปที่คนกระทำต่อกัน
ต่อคนเทศน์กำลังทำบาปกับนางไม้ นางยางนา คือเอาตะปูไปตอกป้ายให้คนศรัทธาในพระเจ้า และเกรงกลัวต่อบาปนั้นนั้น กำลังทำบาปกับต้นยางนาอย่างไม่รู้
ปราศจากโยนิโสมนสิการ เปิดศัพท์พุทธธรรมเอานะ คำนี้

โดนไปสักต้นละเป้งสองเป้ง ถ้าไม่แกร่งจริง ก็น่าจะยางเยิ้มแหละ ยางเยิ้มผิวเป็นแผล ต้องรักษาผิวต่อรอยตะปูนั้น...
นี่ทำบาปต่อต้นไม้

ต้นมะขามสนามหลวง เคยมีผู้รณรงค์ ว่าอย่าเอาตะปูไปตอก เอาป้ายไปปิดโดยการตอก หรือขายก๋วยเตี๋ยวแล้วเอาน้ำร้อนรดโคน เป็นการทรมานพืช
ต่อไอ้การ เอาอิฐตัวหนอนไปล้อม ใบร่วงกลายเป็นฟอสซิลตรงโคนไม่ได้ ให้ต้นมะขามบำเพ็ญเพียร เป็นฤษีปากเจ็บ อดอาหาร ก็มิบังควรเช่นกัน

เป็นเพลงลูกทุ่ง ก็ว่า"อยู่กรุงเทพผิวพรรณมันซีด ผู้หญิงในเมืองคอนกรีต มีแต่ชีวิต ไม่มีชีวา"
มะขาม และต้น คูณ ต้นตะแบกในเมือง เป็นดั่งนี้ เหมือนกันหมด
คือ มีแต่ชีวิต ไม่มีชีวา

ต้นยางนา ที่ผมจอดรถมองชะเง้อชะแง้ มองยอดมองฟ้า ไม่ได้มีนางไม้สิง คนไม่กลัว แต่ผมสืบทราบว่า ต้นไม้ใหญ่พวกนี้ ที่เรียงราย ต้นโน้น ต้นนี้ อยู่ทั่วหมู่บ้านบ้านยาง นั้น ได้รับการปลูกสำนึกจากผู้ใหญ่บ้าน ว่าต้องรักษา
ยินเลื่อยยนต์เมื่อไร ตัดโค่น ก็อย่านึกว่าจะขนย้ายออกไปได้

ผมซื้อยางนา มาปลูกหัวนา เมื่อเช้า ค็อปเตอร์ปีกหมุน ผมพลาดไปถูกต้นที่งามที่สุด ประมาณแค่เอวแล้วกุดเหลือแต่ตอ
คนแก่ ตาไม่ดี ปั่นคอปเตอร์ ตัดต้นยางละอ่อนเสยโคนกุดไปหนึ่งต้น
ต้นยางที่ก้มมอง แล้วไม่เห็นเพราะหญ้ารกล้อม...

แล้วอย่างนี้เมื่อไร จะได้ยางต้นใหญ่ สูงชะแง้สุดแลเหลียว เหมือนต้นยางที่หมู่บ้านบ้านยางล่ะ
บักอย่างแก่แก่...ประมวลเอ๊ย...
***********************