แม้เป็นเพียง แมลงน้อย น่าขบขัน         ยังดีกว่า สุริยัน สูงตระหง่าน

โดดเด่นกลาง ท้องฟ้า กว้างเอาการ          ดลบันดาล ความร้อน มิอ่อนแรง

ตั้งดวงเดียว กลางนภา น่าขันนัก            ขาดคนรัก แม้จันทร์ยัง ถูกบังแสง

โดดเด่นแต่ ขาดมิตรคู่ ดูเคลือบแคลง             ขอเป็นแมง ก็ยังดี มีมิตรเคียง

•เป็นดวงดาววาวแววในแนวฟ้า

เมื่อหล่นมา...แสงยศก็หมดเกลี้ยง

ทิ้งร่องรอยให้เห็นก็เป็นเพียง

แนวสำเนียงเตือนใจใครหลายคน

•เป็นเศรษฐี "มีทรัพย์นับไม่ถ้วน"

สติด้วน...มีไป...ก็ไร้ผล

ได้กลับคืนผลิกผันสามัญชน

จากเื้บื้องบน..หมดฤทธิ์จึงติดดิน

•ว่ายศเอย...ยศถาบรรดาศรี

เพราะสั่งชี้พระเดชยศ...จึงหมดสิ้น

มัวตลกตกแนบแทบธานินทร์

ไม่เคยยิน..."สูงสุดค่า...สู่สามัญ"

เอ่ยวาจา คารม  เฉียบคมยิ่ง             นำความจริง เป็นสัจธรรม นำสุขสันต์

ช่างสาธก ยกถ้อย มาร้อยกัน            คำรำพัน ไพเราะ เสนาะความ

ชื่นชม ผู้ตั้งกระทู้ ดูสมถะ                  ได้ลดละ  โมหา ที่น่าหยาม

ตอบกระทู้ ต่อมา พยายาม                 อาจลือนาม อย่างอุโฆษ โดด(เดี่ยว)ไม่จริง

เรื่องรักชัง นี้หนอ ก็ต่อได้                 เป็นเรื่องไม่ ลึกลับ  ซับซ้อนยิ่ง

มีมิตรแท้ มิตรปลิ้นปลอก หลอกดังลิง  มิตรช่วงชิง ผลประโยชน์ โทษให้เรา

ยามเรารวย มองเห็น เราเป็นญาติ     ยามพินาศ หลีกลับ ให้อับเฉา

หลีกลี้ไป ไม่เห็นหัว หรือเห็นเงา      ต้องซึมเศร้า หดหู่  อยู่คนเดียว

    มีเพื่อนกิน เปรียบเสมือน เพื่อนไม่แท้        เพื่อนแย่แย่ น่าโกรธา พาฉุนเฉียว

มีเพื่อนตาย รักกัน มั่นกลมเกลียว                เพื่อนจอมเบี้ยว ไม่น่าคบ จบเห่กัน

หากไร้เพื่อน ก็เหงา เศร้าดวงจิต              หากมีมิตร พาชีวี มีสีสัน

เพื่อนดีดี มีให้เลือก เลือกคบมัน               แต่ "โดดเี่ดี่ยวในเงาจันทร์" มีคนจอง

คอยประคอง โอบไหล่ ยามเธอล้า

คอยห่วงหา พูดคุย ยามเธอเหงา

คอยติดตาม ให้เห็น คอยเป็นเงา

คอยนั่งเฝ้า มิห่าง ข้างข้างเธอ

ก็แค่นี้ แหละหนา ตัวของฉัน

ไม่อาจฝัน เพ้อไกล เหมือนใจเผลอ

ขอเพียงแค่ ได้ใกล้กัน ได้ใกล้เธอ

เธอไม่รู้ ก็ออเออ ไม่สนใจ

เป็นอะไร  ถ้ามันดี  มีศีลสัตย์

เป็นเด็กวัด  รัฐมนตรี  ย่อมดีแน่

มีธรรมะ ประจำใจ ไม่วอแว

เป็นได้แค่  เท่านี้  ก็ดีแล้ว

(บทเดียวก็พอนะครับ หมัดตรง)