เขียนได้ดี! กระบี่ใบไม้
ลูกเหน็บเจ็บไส้ ไขมันหลั่ง
ประชดประเทียดละเมียดจัง
ราวทั่งสุนทรรอฆ้อนกระทบ

การเมืองคืออะไร? ใคร่ขอถาม
จากนิยมอย่างไรจะได้ขบ
ละเมียดเคี้ยวระเรียวฟันให้ครันครบ
ถ่มทิ้ง-จบ! หรือกลืนสะอื้นคลอ

เมื่อเขาต่างข้างแบ่งเข้าแข่งขัน
กวีฝันควรใฝ่-หรือใจฝ่อ
อยู่กลาง-ถูกกระทืบ ถูกด่าทอ
ทางไหนมีพอจะให้เดิน ?

ตอบหน่อยซี! กระบี่ใบไม้
น้ำบ่าฟ้าใส-อะไรเขิน
อยากจะเขียนด้วยใจก็ไกลเกิน
อำนาจเงิน-ใครไม่ง้อก็โง่งม

ราศีพิจิก

แก้คำ

นิยม เป็น นิยาม

    คำว่า กวี ของคุณกระบี่

เห็นจะมีแค่สายลมแสงแดด

ท้องทุ่งนาป่าเขาและสัตว์แรด

เสียงนกแผดก้องในไพรพนา

   หรือว่าความรักความผิดหวัง

คงวนเวียนกระมังอย่างนั้นหนา

ผมว่า กวี เป็นเรื่องประเทืองปัญญา

ใช่จะมาจำกัดกันย่านการเมือง

    อย่างเพลงยาวถวายโอวาท

ท่านสุนทรเขียนวาดยังมีเรื่อง

เขียนระบายความในใจที่ขุ่นเคือง

มิให้เปลืองลองอ่านอันเรื่องราว

อย่างหม่อมฉันอันที่ดีแลชั่ว	ถึงลับตัวก็แต่ชื่อเขาลือฉาว
เป็นอาลักษณ์นักเลงทางเพลงยาว	เขมรลาวลือเลื่องถึงเมืองนคร
แผ่นดินหลังครั้งพระโกศก็โปรดเกศ	ฝากพระเชษฐานั้นให้ฉันสอน
สิ้นแผ่นดินสิ้นบุญของสุนทร	ฟ้าอาภรณ์แปลกพักตร์อาลักษณ์เดิม
หากสมเด็จเมตตาว่าข้าเก่า	ประทานเจ้าครอกฟ้าบูชาเฉลิม
ไม่ลืมคุณทูลกระหม่อมเหมือนจอมเจิม	จะขอเพิ่มพูนพระยศให้งดงาม
เผื่อข้าไทไม่มีถึงที่ขัด	กับหนูพัดหนูตาบจะหาบหาม
สองพระองค์จงอุตส่าห์พยายาม	ประพฤติตามแต่พระบาทมาตุรงค์
รักพระยศอดส่าห์รักษาสัตย์	พูนสวัสดีสังวาสตามราชหงส์
เห็นห้วยหนองคลองน้อยอย่าลอยลง	จะเสียทรงสีทองละอองนวล
สกุลกาสาธารณ์ถึงพานพบ	อย่าควรคบคิดรักศักดิ์สงวน
เหมือนชายโฉดโหดไร้ที่ไม่ควร	อย่าชักชวนชิดใช้ให้ใกล้องค์
อันนักปราชญ์ราชครูเหมือนคูหา	เป็นที่อาศัยสกุลประยูรหงส์
จะสิงสู่อยู่แต่ห้องทองประจง	กว่าจะทรงปีกกล้าถาทะยาน
ขึ้นร่อนเร่เวหนให้คนเห็น	ว่าชาติเช่นหงสาศักดาหาญ
ได้ปรากฏยศยงตามวงศ์วาน	พระทรงสารศรีเศวตเกศกุญชร
ควรมิควรส่วนผลาอานิสงส์	ซึ่งรูปทรงสังวรณ์รัตน์ประภัสสร
ทั้งสี่องค์ทรงมหาสถาวร	ถวายพรพันวะสาขอลาเอย ฯ

.

ผมคิดว่าถ้าสถานการณ์บ้านเมืองมันไม่สงบ กวีก็คงจะไม่มีความสุขมากพอที่จะเขียนบทกวีได้ ถึงจะได้ก็คงไม่ดี ถึงจะดีก็คงไม่เลิศ ถึงจะเลิศก็คงจะหาคนอ่านไม่ได้ เพราะว่าผู้คนทั้งบ้านทั้งเมืองต่างก็ไม่มีความสงบสุขพอที่จะอ่านบทกวีที่แสนจะเลอเลิศนั้นได้

ในสมัยโบราณ ยกตัวอย่างเช่นในสมัยกรุงศรีอยุธยา ยามเมื่อพม่าข้าศึกมันยกทัพมานั้น อย่าว่าแต่กวีเลยที่จะอยู่นิ่งเฉยไม่แยแสสนใจสิ่งรอบข้าง กระทั่งพระสงฆ์องค์เจ้าที่สละโลกีย์สุขแล้วก็ยังต้องทิ้งผ้าเหลืองหันมาจับดาบเข้าโรมรันรบราฆ่าฟันข้าศึกผู้บุกรุก เสร็จศึกแล้ว บ้านเมืองสงบแล้ว ความเงียบสงบกลับมาแล้ว ขุนทหารชาญศึกหัวโล้นนั้นก็กลับไปห่มผ้ากาสาวพัตร์ตามเดิม

เห็นด้วยกับ "ราศีพิจิก" และ "ประมุข" นะ...

อยากจะเขียนเป็นบทกลอนแบบทั้งสองท่าน แต่ว่าไม่กล้า กลัวจะเป็น "กลอนประตู" ก็เลยต้องเขียนเป็นข้อความแทน

.

 กวีเศร้าทุกสายลมสังคมขื่น

กวีตื่นทุกคืนวันสูรย์จันทร์ฉาย

กวีเจ็บทุกกมลเมื่อคนตาย

กวีร้ายเมื่อเพื่อนถูกเฉือนคอ

กวีกับมวลชนราวคนเดียวกัน

ทุกข์ไหนทุกนั่นไม่เฝื่อนฝ่อ

สุขไหนสุขด้วยช่วยพะนอ

อยากเห็นโลกลออละเมียดละไม

กวีมีอุดมการณ๋ใช่อุดมเกรง

มีบทเพลงเพื่อชีวิตจิตแจ่มใส

ผูกทำนองสันติภาพอาบอวลไอ

ให้กรุ่นในโลกาสถาพร

โลกกวีนั้นกว้างใหญ่ไพศาล

จงทะยานหยั่งถนนจนไถ่ถอน

เปิดใจให้เป็นกลางอย่างคนจร

สักวันโลกจะสอนเรื่องกวี