“ใจเรา...ใจท่าน...ใจอคติ”

     ขอน้อมคารวะจากดวงจิต

ข้าผู้น้อยศิษย์มีครูผู้ต่ำช้า

ฝากจารแจงแถลงแก้กระทู้มา

เพียงหวังว่าโลกจรรโลงโคลงกวี

     ตั้งกระทู้เกลื่อนกลาดดูดาษดื่น

ย้อนวันคืนก่อนเก่ามาเล่าชี้

อันน้ำจิตมิตรน้ำใจผองไมตรี

ส.พิณแก้ว แลเห็นดีเป็นเยี่ยงไร

     พึงสำเหนียกเพรียกฟังเถิดนะท่านเอ๋ย

เปิดใจเผยมองอีกด้านจะดีไหม

เสือกลอนเก่าแมวกลอนใหม่ให้สิ่งใด

แล้วพื้นที่ตรงไหนไม่แบ่งปัน

     เพียงใจคิดอคติจริงไหมหนา

ท่านจารมาเราแต่งตอบย่อมสุขสันต์

หลากกระทู้เพียงเพื่อเชื่อมสายสัมพันธ์

หาเย้ยหยันหยามเหยียดเกียรติอันใด

     ทุกกานท์บทจรดจารสมานมิตร

ถ้อยลิขิตหลากเรื่องเล่าเข้าสมัย

โลกหมุนเวียนเปลี่ยนผันอยู่ร่ำไป

เหตุไฉนยังฝันเฟื่องประเทืองปัญญา

     น้อมจารถ้อยร้อยลิขิตนิมิตฝัน

อัศจรรย์คำขมสมปรารถนา

ทุกสิ่งอย่างสูญสลายตามเวลา

เพียงสักวันอาจเห็นค่าสิ่งที่มี

     โลกจรรโลงแต่งแต้มด้วยอักษร

ใยร้าวรอนตัดสัมพันธ์ฉันมิตรนี้

เปิดกระทู้เพื่อรับกว้างมิตรไมตรี

ใครจักดี ฤา จักเลวรู้แก่ใจ

     หมองปัญญานักแท้ ส.พิณแก้ว

ผู้ผ่องแผ้วนิลมณีศรีผ่องใส

แลดูเถิดวันเวลานานเท่าใด

เราคงเหลือสิ่งใดไว้แทนตน

คนนั้นเน่ากานต์หาเน่าหรอกเจ้าจ๋า

จำนรรจาข้าผันเปลี่ยนทุกวันหน

อย่ายกจิตอันหมองมัวมาหยามคน

สัปดนมิพ้นตัวชั่วในดี

     ดินผืนนี้ก็ยอมรับนับทุกศพ

ฝังสยบสู่เบื้องบาทใต้วิถี

จารจารึกเพียงคุณงามตัวเรามี

ปฐพีที่แห่งใดไม่รับเรา

     น้อมคารวะปุจฉาท่านสามข้อ

อ้อนวอนขอ ส.พิณแก้ว โปรดผู้เขลา

กานท์ประเทืองปัญญาพาขัดเกลา

ยกสักบทเถิดเจ้าพี่ชี้เมตตา

     สองท่านคงเคยหลงวัดบ้างซิหนอ

ก้มกราบขอสิ่งอันใดที่ใฝ่หา

สวดอ้อนวอนหวังพึ่งพระปฏิมา

ถามหน่อยว่าตาถ่องแจ้งแสงชีวี

     อีกข้อสามถามเถิดหน่อยขอรับ

ใครกันครับห้ามใครไม่จารชี้

ทุกท่านหวังคอยแต่งเติมเสริมพาที

โลกกวีต้องมัวหมองหรือไงกัน

ท้ายสุดขอน้อมดวงจิตคารวะ

หนุ่มมานะ ส.พิณแก้ว ผู้โศกศัลย์

ปุจฉาแลวิสัชนาเถิดเกิดรำพัน

โคลงกานท์ฉันขอขมาด้วยเมรัย

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

“เปิดใจคือแบ่งปัน”

ร้อยเรียบเรียงเรื่องราว

ก่อนกล้าก้าวกาศกู่ก้อง

เพลงพิณพวกเพื่อนพ้อง

ส่องสืบสานสู่สุขสรวง

เย้ยหยันหยามเหยียบย่ำ

ห้ามห้ำหั่นแห่งห้องห้วง

บอดบ้าบุกบาศบ่วง

โลกลืมเลือนล่วงลับลา

ศรศิลป์เศร้าโศกศัลย์

เสือสร้างสรรค์สุขสมสา

ซมโซเซซานซ่า

เย้ายวนยิ่งยียวนใจ

หมิ่นหยามงามอักษร

ช่างร้าวรอนอุบาทว์ไซร้

กานต์ปักรักพิไล

ไฉนใครย่ำศักดิ์ศรี

อึ่งอ่างหาเท่าวัว

แต่หากลัวราชสีห์

เพียงรักมิตรไมตรี

สืบต่อกานต์สายสัมพันธ์

เดินหนีทางย่ำเดิน

หลีกเผชิญยิ่งโศกศัลย์

เสือกลอนนอนรำพัน

สู่แดนฝันวิมานสรวง

ท่านเป็นหนึ่งไม่สำแดง

ฤ เสแสร้งแกล้งรักลวง

แบ่งปันใจทุกดวง

ร่วมบรรเลงเพลงอักษร

นอนหลับเหมือนทับสิทธิ์

เพียงชีวิตใครลิดรอน

ไขดานประตูกลอน

แห่งห้องใจอันคับแคบ

เปิดรับกับมิตรใหม่

เชื่อมสายใยไม่เจ็บแสบ

ขี้เถ้าจากขี้แกลบ

ก่อแรงรักไทยทุกคนฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”

 เข้าใจทุกท่านครับ...

มีข้อเสนออย่างหนึ่งให้เวบมาสเตอร์พิจารณาครับ จะเป็นไปได้ไหม ที่จะปรับกระทู้ให้เด้งขึ้นมาเวลามีการอัพเดตโดยอัตโนมัติเหมือนเวบอื่นเขา คราวนี้สมมติีมีคนที่ลงกระทู้แล้วคิดว่าจะลงบ่อยๆ ก็ให้ลงแต่กระทู้ของตัวเองกระทู้เดียว เวบบอร์ดก็จะไม่ถูกกระจายให้ดูเลอะเทอะรวมทั้งกลอนดีๆที่เคยถูกเบียดให้ตกขอบไปก็อาจจะเด้งกลับขึ้นมาหน้าแรกอีกได้ ถ้ามีคนสนใจย้อนกลับไปอ่านและคอมเม้นต์มันขึ้นมา...

ผมว่าวิธีนี้น่าจะเป็นวิธีที่ดี และรักษาน้ำใจของทุกฝ่ายด้วย รวมทั้งจะได้มีโอกาสดึงบทกวีดีๆจากนักกลอนระดับอาวุโสให้มีโอกาสเด้งคืนกลับมาสู่หน้าแรกๆเพื่อให้คนอ่านได้มีโอกาสเสพและศึกษาผลงานชิ้นงามๆที่มีอรรถรสได้ด้วย

เป็นคนหนึ่งที่อยากให้เวบบอร์ดนี้ เป็นเวบบอร์ดที่มีสีสันและงดงามเปี่ยมคุณค่าด้วยเช่นกัน จึงขออนุญาตเสนอแนวคิดนี้ให้พิจารณาครับ

น้อมจิตคารวะทุกท่าน 

 ตลอดสามสี่เดือนที่ผ่านมา ข้าผู้น้อยจะเอาเวลาย้อนกลับไปอ่านกระทู้ต่างๆตั้งแต่แรกเริ่ม เพื่อติดตามทั้ง

เก่าและใหม่ หากใครใคร่จะศึกษาจริง ต้องใส่ใจที่จะทบทวนสิ่งที่ผ่าน ถ้าท่านใดคิดว่าบทประพันธ์ใด

ประทับจิตประทับใจ ก็คัดลอกไปติดไว้อ่านเถิด ต้องขอบคุณเว็บมาสเตอร์เปิดโอกาสให้ทุกท่านได้ลงผล

งานโดยไม่จำกัดกระทู้ที่โพสต์ ศิลปินย่อมมีวันดับตามวัยและสังขาร หากท่านไม่เปิดโอกาสให้ผู้ผ่านมา

ลงงานหรือจำกัดการแสดงออกของแต่ละคนที่จะนำผลงานเสนอ จะเป็นการแสดงถึงใจที่คับแคบไปหรือ

เปล่า ทุกคนที่นำผลงานมาลงก็เพียงเพื่อสานสายสัมพันธ์แห่งผองรักอักษรกันทั้งนั้น เรากับท่าน เรียน

ก-ฮ เหมือนกัน เรียน ะ - ฦา เท่ากัน เพียงแต่การเรียงร้อยอาจจะต่างกันตามวิถีทางเดินชีวิตแต่ละคนที่มี

ต่างจินตนาการ การดูถูกเหยียดหยามผลงานของผู้อื่น โดยส่วนตัวผู้น้อยแล้วมิได้ข่มขืนอันใดเลยสักนิด

แต่กับคนอื่นอันนี้ผู้น้อยไ่ม่ทราบ และพื้นที่ตรงนี้เว็บมาสเตอร์ก็ไม่กีดกั้นใคร ทุกคนมีสิทธิ์ใช้กันอยู่แล้วนี่

เพราะเราเป็นคนไทย รักภาษาไทยเหมือนกัน รักกานท์กวีเหมือนกัน ใยต้องแสดงอาการหยามหมิ่นคนอื่น

กันเล่าขอรับ เปิดหัวใจท่านเถิด โลกมันกว้างนัก อย่าอยู่แค่จินตนาการแห่งวิมาน แต่โดดออกมานอก

กรอบกันบ้าง สังคมเราอย่ายึดติดแค่ตัวบุคคลหรือผลงาน จนลืมมองดูว่ายังมีอีกหลายคนที่สนใจ โลกกวี

ไม่ได้มีดีแค่จินตนาการแต่มันก็ต้องคงคู่กับความจริง  

ไม่มีใครเก่งเกินใคร เพียงแต่ใครจะเปิดใจกว้างกว่ากัน

ไม่มีใครเขียนดีกว่าใคร เพียงเพราะใจต้องการเขียนหมือนกัน

ไม่มีใครสร้างสรรค์กว่าใคร เพียงเพราะต่างคนต่างใจต่างมุมมอง

ไม่มีใครดีเลวกว่าใคร เพียงเพราะใครต่างเดินต่างครรลองต่างวิถี

ไม่มีใครยิ่งใหญ่กว่าใคร เพียงเพราะทุกคนต่างตั้งใจทำในสิ่งที่ต้องการเหมือนกัน

เอาอะไรมาตัดสินดีเลว เอาอะไรมาตัดสินจรรโลงใจที่สุด อักษรร้อยเรียงร้อยเรื่อง

แต่ใจคนจะเลือกอ่านสักกี่เรื่องเล่า "ละครไทยยังน้ำเน่าแต่ก็ยังเคล้าคติเตือนใจ เพียงแต่เราเลือกมอง"

ขอน้อมคารวะจากใจ

"ทรชนบ้านนอก"

 เรียน อาจารย์ ส.พิณแก้ว ที่เคารพครับ

                ในฐานะที่เป็นผู้ร่วมใช้เวบบอร์ดสาธารณะด้วยเช่นกัน ผมเข้าใจและมั่นใจในความปราถนาดี ของอาจารย์ที่ได้กรุณาตักเตือนมายังผู้ใช้บริการพื้นที่สาธารณะ ณ ที่แห่งนี้ในบางราย และผมเองก็เชื่อว่าผู้ที่ถูกตักเตือนนั้นคงจะเข้าใจและจิตใจเปิดกว้างพอที่จะนำคำตักเตือนนั้นไปพิจารณาได้ในระดับหนึ่ง

                ในฐานะที่ผมเองก็เป็นนักเขียนรุ่นใหม่ ถ้าจะเปรียบป่าอักษรที่กว้างใหญ่แห่งนี้ ที่มีนักเขียนอาวุโสเป็นไม้ใหญ่แห่งป่า นักเขียนอย่างพวกผมก็คงเป็นไม้เล็กไม้น้อย ที่พยายามเติบโตประดับป่าอักษรให้สมบูรณ์ในอนาคต แต่ในการเติบโตของไม้เล็กอย่างพวกผมนั้นก็ต้องการพื้นที่ในการหยั่งรากลึกลงด้วยเช่นกัน อาจจะมีบ้างที่จะไม้เล็กไม้น้อยที่แคระแกรนหรือวัชพืชที่ขี้เหร่ผสมปนเปอยู่ด้วย(เพื่อความสบายใจขอสมมติตัวผมเองเป็นวัชพืชก็แล้วกัน) แต่วัชพืชเหล่านั้นก็ยังอาจมีหวังที่จะเติบโต และอยากขอมีส่วนร่วมแบ่งปันชีวิตเล็กๆในป่าอักษรอย่างมีความสุขร่วมกันกับไม้ใหญ่แห่งนี้บ้าง

              ผมมีความเชื่อมั่นอย่างยิ่งครับอาจารย์ ว่าการที่นักกลอนอาวุโสหลายๆท่านดูห่างหายจากเบบบอร์ดแห่งนี้ไป คงไม่ใช่เพราะความเบื่อหน่ายหรืออึดอัดอะไรหรอกครับ แต่ท่านเหล่านั้นยังคงเฝ้ามองอยู่ ด้วยจิตใจกว้างขวางและมีจิตเมตตา จึงเปิดโอกาสให้ไม้เล็กไม้น้อยอย่างพวกผมได้หยั่งรากลงพื้นที่สาธารณะให้งดงามบ้างเพื่อเป็นกำลังแห่งป่าในอนาคต

              ผมไม่ทราบว่าอาจารย์รู้สึกเหมือนผมรึเปล่าครับ ว่าเวบบอร์ดแห่งนี้ ในระยะหลังๆ มีไม้เล็กไม้น้อย พากันชูช่อ แตกดอกระบัดใบมากมาย มีความหลากหลายทั้งไม้ใหญ่ไม้เล็ก สมบูรณ์กว่าป่าเล็กๆที่มีไม้ใหญ่คอยผลิดอกออกผลให้ชื่นชมไม่กี่ต้นเหมือนเมื่อก่อนมากมายนัก

              ในฐานะไม้เล็กๆอย่างผม การที่มีไม้ใหญ่แผ่ร่มรำไรปกคลุมให้พ้นจากความร้อนแรงแห่งแสงตะวัน บนพื้นที่ที่ผู้อาวุโสกับผู้น้อยมีความเกื้อกูลและเอื้ออาทรณ์ แบ่งปันพื้นที่แห่งความสุขร่วมกัน มันมีความหมายมากมายกว่าเป็นไม้แคระที่อยู่ดายเดียวในกระถางมากมายนัก

             ขอความกรุณาอย่าเบียดขับพวกเราออกจากป่าไปเลยนะครับ พื้นที่ในป่าอักษรเองก็ไม่ได้กว้างใหญ่ไพศาลกระไรนัก พื้นที่ในป่ากวียิ่งเหลือน้อยยิ่งกว่า พวกเราก็ยังอยากจะเติบโตและงดงามให้ยิ่งกว่านี้ ร่มเงาจากกิ่งก้านสาขาของอาจารย์เองก็กว้างใหญ่มิใช่น้อย พวกเราอยากจะหวังร่มเงาจากอาจารย์บ้างคงไม่รบกวนมากมายเกินไป

              ด้วยจิตใจที่มุ่งหวังมิตรไมตรีจากป่าอักษร

              กระบี่ใบไม้

  เรียนท่านสมาชิกทั้งหลายครับ...

ผมเองก็เป็นน้องใหม่ในวงการนี้ มีความเห็นสอดคล้องกับท่านกระบี่ใบไม้เช่นกัน สังเกตดูจริงอยู่ในระยะหลังๆมานี้นักกลอนอาวุโสหลายท่านเพลาๆมือลงไปมาก แต่ก็คิดว่าท่านเหล่านั้นก็คงยังไม่ทอดทิ้งเสียเลยทีเดียว จะเห็นว่ามีนามแฝงแปลกๆเข้ามาเยี่ยมเยียนวนเวียนอยู่บ้าง ส่วนหนึ่งตามความเข้าใจของผมเองคิดว่าน่าจะเป็นนักกลอนเก่าที่ท่านไม่อยากเผยตัวจับจองพื้นที่มากนักก็เป็นได้ ท่านเหล่านั้นก็คงเปิดโอกาสให้คลื่นลูกใหม่อย่างพวกเราได้ใช้เวทีนี้บ้างตามสมควร นานๆครั้งท่านอาวุโสก็ลงมาเล่นกับพวกเราด้วย ผมว่าบรรยากาศอย่างนี้ก็ดีไปอย่างนะครับ ในขณะเดียวกันพวกเรารุ่นใหม่ๆ หน้าใหม่ก็พยามดูแลกันเองอยู่แล้วครับ บางกระทู้จึงมีลักษณะเขียนหยิกแกมหยอกกันบ้าง แซวกันบ้าง ติติงกันบ้างแบบเปิดเผยก็มี ตามประสาเพื่อนรุ่นเดียวกัน ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรนี่ครับ พวกเราก็เขียนต่อกันมาได้โดยตลอด..ผมว่าอย่าคิดอะไรเลยเถิดไปมากกว่านี้เลยครับ.

อันป่าดงพงพีนี้กว้างใหญ่
หลากพันธุ์ไม้หลายชนิดชิดภูเขา
บ้างใหญ่โตมโหฬารแต่นานเนา
บ้างอ่อนเยาว์หวังรอดแตกยอดใบ
บ้างก็เลื้อยเลาะเลี้ยวเกี่ยวพันต้น
บ้างโตพ้นผิวน้ำลำธารใส
บ้างดูรกปกคลุมเป็นพุ่มใบ
บ้างอาศัยคาคบอยู่คู่ทางเดิน

ล้วนมากมายหลายหลากยากจะนับ
โตสลับมองเห็นเป็นผิวเผิน
ย่อมพึ่งพาอาศัยให้เจริญ
ไม่ขาดเกินกลมเกลียวหนึ่งเดียวกัน
ป่าอักษรกลอนกวีนี้ก็เหมือน
สถานเพื่อนพี่น้องจำลองฝัน
ผ่านกลอนบทรจนาสารพัน
ร่วมแบ่งปันตามสามารถที่ขาดเกิน

ในฐานะผู้มาใหม่ ผมเห็นว่าการเปิดโอกาสเป็นสิ่งที่ดี และการน้อมรับฟังความคิดเห็นของผู้อื่นก็ย่อมเป็นสิ่งที่ควรอย่างยิ่งเหมือนกัน  จึงอยากเห็นผู้มาใหม่ทุกท่าน รวมทั้งผมเอง  สามารถมีพื้นที่ร่วมกันจรรโลงความงามทางบทกวีให้ปรากฏแก่ชนรุ่นหลัง ตามสมควรแก่ความสามารถและกำลังสติปัญญาอันพึงจะพัฒนาไปได้  ทั้งยังคงอยากให้ผู้อาวุโสให้คำชี้แนะเพื่อการดำรงความสามารถในเชิงภาษา ทั้งในด้านความหมายและฉันทลักษณ์ให้เป็นแบบอย่างที่ดีไว้ เพื่อความรู้แก่ทุกคนผู้สนใจอนุรักษ์บทกวีของไทย   

ปล.  ความแตกแยกในสังคม มีให้เห็นอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน   ผมเองหวังพึ่งพาอาศัยพื้นที่นี้เป็นที่พักใจจากความวุ่นวายทั้งหลาย  มิปรารถนาจะเห็นความขัดแย้งอันเกิดจากอัตตาของตนเอง บนพื้นที่ที่ควรแก่การสร้างสรรเช่นนี้เลย   ด้วยความเคารพในความคิดเห็นของทุกท่านอย่างยิ่ง

     คำติฉินนินทาเมื่อปรากฏ

ย่อมสลดหดหู่อยู่ไม่หาย

ถึงสิ้นเสียงเพียงลมปากยากจะคลาย

ย่อมอับอายขายหน้าพาหมางเมิน

     หากอ่อนน้อมถ่อมตนยามคนหมิ่น
แม้ได้ยินยังอดทนคนสรรเสริญ
หากตอบโต้ด้วยโทสะจะก้ำเกิน

แม้เขาเมินก็จงน้อมประนอมตน
     ด้วยความเห็นเป็นไปได้ทุกแง่
ย่อมแล้วแต่ความคิดผลิตผล

แม้คิดต่างไม่อย่างเขาเราต้องทน
ให้ได้ยลจนเข้าใจใช่เฉยเมย
     เอาใจเขาใส่ใจเราดั่งเขาว่า
ควรศึกษาอย่างอดทนจนเฉลย
ว่าแท้จริงทุกความคิดไม่ผิดเลย
เราอาจเคยพบมาบ้างต่างประเด็น
     รู้อภัยอโหสิดำริชอบ
รู้กล่าวขอบคุณคนจนเขาเห็น
รู้สำนึกความผิดพลาดเราอาจเป็น
รู้บำเพ็ญก็เย็นใจไร้อัตตา

ด้วยความเคารพและปรารถนาดีต่อทุกครูอาจารย์ และเพื่อนทุก ๆ คนนะครับ

สวัสดีอาจารย์ทุกท่านครับ

สวัสดีอาจารย์ส.พิณแก้วด้วยครับ สบายดีไหมครับ อาจารย์เองก็หายไปนานเหมือนกันนะครับ

ความจริงผมเข้าเวบเกือบทุกวันเข้ามาอ่านนู้นอ่านนี่ไปเรื่อย แต่ไม่ได้โพสอะไรเท่านั้นเองครับ ยกเว้นวันที่ผมเอางานมาลงก็จะตามไปแสดงความคิดเห็นของคนอื่น ทั้งที่อ่านมาแล้วและอ่านใหม่ ทั้งนี้เพราะผมใช้แอร์การ์ดในการเชื่อต่อสัญญาณอินเทอร์เนต จะโพสจะเขียนอะไรลงไปก็รำคาญ เดี๋ยวช้า เดี๋ยวล่ม....ทรู มูฟ ไฮ สปีดดดดด!! ตัวดี

หวังว่าอาจารย์ทุกท่านคงสบายดีกันนะครับ

             “คำติฉินนินทาคือชม”

 อยากให้ผู้ใช้นามปากกาว่า กวินทรากร มาอ่านเจอ

อยากฟังความคิดเห็น

เข้ามาส่งข่าวให้ คุณ ส.พิณ แก้ว

ที่ไม่ได้เห็นพรรคพวกและคนรู้จักเข้ามาในเว็บนี้บ่อยดังก่อน  ให้ลองไปเปิดดู เฟสบุ๊ค  หน้าสมาคมนักกลอนดูบ้างอาจจะเจอหลายคน นะ แล้วเค้าจะเขียนกลอนกันอิสระ หลากหลายมาก เข้าไปเยือนดูได้เลยจ้า

จาก สมุทร สาครบุรี  พี่น้อย

    ถ้อยปุจฉาว่าเสือเฒ่าเข้าถ้ำแล้ว

ตอบครูแก้วลองสิ่งใหม่ดูไหมหนา

เชิญเยี่ยมชมแมวตัวน้อยละห้อยตา

เผื่อพบพาต้องไฉไลหนอนจำแลง

 ต้นหญ้าเขียวใต้ร่มเงาไม้สูงใหญ่

ชูเรียวใบพลิ้วลู่ลมรอชมแสง

ต้องไออุ่นแดดสุรีย์อันร้อนแรง

คล้ายจักแกล้งแผดเผาให้เฉาตาย

   เมล็ดน้อยเจ้าเติบโตคลุมผืนป่า

สวยงามตาชูยอดงามสล้างหมาย

หลากสายพันธุ์ส่งกลิ่นฟุ้งกำจาย

แล้งสลายชื่นชุ่มฉ่ำป่าพงพี

   เสียงกบจ้อยใต้กะลามาขับขาน

หญ้าเบิกบานนั่งม้าไม้ก็สุขี

รินเมรัยร่วมลำร้องข้างนที

สายวารีเป็นพยานประสานใจ

   เย้ยแสงจันทร์ฟ้ากระจ่างยามค่ำคืน

สิ้นกล้ำกลืนทุกข์ขื่นขมอารมณ์ใส

เงียบสงัดวิวังเวงละเลงไป

สุขฤทัยก่อเกิดรักอักษรงาม

    ใฝ่ถึงมิตรฝากใจรักถักอักษร

สู่สะท้อนกลอนสมัยคงสยาม

หลายวิถีต่างชีวิตที่ติดตาม

ทุกเขตคามเชิญชุมนุมประชุมเทอญฯ

ขอน้อมคารวะจากใจ

“ทรชนบ้านนอก”