โอ้สงสารชาวใต้ที่ไกลห่าง

คงกล้ำกลืนคืนวันที่หวั่นภัย

คงปวดใจคืนวันที่หวั่นกลัว

ข้าพเจ้าซับข่าวสารผ่านหน้าจอ

ยลความท้อดวงตาที่ทาทั่ว

ท่ามโลกมิดมืดด้านขึงม่านมัว

เป็นขอบรั้วขังเร้นความเป็นตาย

รถตำรวจ ยับย่อยกี่ร้อยหน

ชีวิตคนทุกข์ยากกี่มากหลาย

ทหารนอนซ้อนซบกี่ศพราย

แต่ความร้ายแรงร้อนไม่ผ่อนปรน

ผ่านหน้าจอ -ข้าพเจ้ายังเศร้าโศก

คล้ายว่าโลกไกวแกว่งจากแรงฝน

นั่นชิ้นส่วน อวัยวะของผู้คน

กระจายกล่นเกลื่อนลาน สะท้านใจ

ไม่ต้องหรอกไม่ต้องร้องอิจฉา
จะไม่ว่าวันนี้หรือวันไหน

ข้าพเจ้า ก็เช่นท่าน ที่หวั่นภัย

อยู่ภายใต้แรงบดที่กดดัน

สถานการณ์ฉุกเฉิน เกิดเกินคาด

ทรราชจึงรุก ป่วน,ปลุกปั่น

เผยร่างคนแผ่คว่ำท่ามกลุ่มควัน

สะพรึงพรั่นสงครามในยามนี้ !

ข้าพเจ้าอยู่ที่ย่านสีลม

กระโจนก้มฟุบกายกระจายหนี

ประคองร่างหลบกระสุน จนฝุ่นคลี

ตึกป่นปี้เปิดเปิงกระเจิงกระจาย

ข้าพเจ้ากับท่าน จึงวันนี้

ย่อมชีวีโศกช้ำระส่ำระส่าย

เบื้องฝ่าเท้าซากศพซ้อนซบตาย

บนแผ่นดินแผ่นสุดท้ายคล้ายคล้ายกัน…