มีในความไม่มี

ดิน น้ำ ลม ไฟ : สรรพสิ่ง

                สมมุติก้อนอ่อนแข็งแห่งวัตถุ

                มองทะลุปรุโปร่งโล่งเตียนสิ้น

                เขาเอ่ยนามตามประเภทว่าคือ “ดิน”

                ทั้งโขดหินทรายพืชสัตว์ทั้งมวล

                สรรพสิ่งเย็นร้อนอ่อนแข็งนั้น

                มีสำคัญเนื้อดินสิ้นกระสวน

                อาจแทรกซ้อนน้ำลมไฟในกระบวน

                ที่สุดย่อมแยกส่วนสลายกลาย

                สมมุติสิ่งของเหลวลื่นไหลนุ่ม

                ดูชื้นชุ่มไหลลงต่ำย้ำความหมาย

                เขาเรียก “น้ำ” ตามวิถีเคลื่อนคลี่คลาย

                ชอบเคลื่อนย้ายในดินและไฟลม

                สมมุติเลื่อนเคลื่อนไหวไม่หยุดนิ่ง

                ย่อมทอดทิ้งความใกล้ชิดสนิทสนม

                นักเดินทางข้างหน้าไปมาคม

                ต่างนิยม “ลม”เพรียกเรียกคำนาม

                โดยวิถีมีอบอุ่นกว่าทุนเก่า

                เคลื่อนเลื่อนเร้าสรรพสัตว์อุบัติสนาม

                แผดเผามวลสรรพสิ่งให้เสื่อมทราม

                ยืนยงยามเป็นมีนี่คือ “ไฟ”

                ล้วนเป็นสรรพสิ่งยิ่งสมมุติ

                เกิดและทรุดคือนามความยิ่งใหญ่

                “มีในความไม่มี” ใช่อื่นไกล

                สักแต่ว่าเป็นไปเช่นนั้นเอง ฯ

                ปรัชญ์  วลีพร