เรื่องของหน้ากาก
(คอลัมน์ เหนือกาลเวลา)

1}  ไข้หวัด 2009 เป็นข่าวใหญ่
ลุกลามดังไฟไหม้ทุกหย่อมหญ้า
ลูกเกิดไอ  เมียไข้จับ  ป่วยกับตา
เพื่อนก็ลาหาหมอ รอตรวจกัน

เหลืออยู่ตัวคนเดียวชักเสียวไส้
กลัวติดเชื้อหวัดใหญ่ จนใจสั่น
เร็วหรือช้าคงเจอหนักเข้าสักวัน
หยิบหน้ากากสวมกั้น เพื่อมั่นใจ

ออกจากบ้านขึ้นรถ ให้หดหู่
กระเป๋าดูหัวจรดเท้าก่อนเข้าไล่
นึกว่าเป็นหวัดสองพันตัวจัญไร
ผู้โดยสารหนีกันใหญ่   ทำใจปลง

กลายเป็นเราน่ากลัว เป็นตัวโรค
จะเรียกโบกแทกซี่ไม่ยอมส่ง
เมืองนอกคนใส่หน้ากากหากหวัดลง
เมืองไทยตรงกันข้าม น่าช้ำใจ

        คนไม่เป็น  ต้องมาสวมหน้ากาก
คนเป็นน้อย เป็นมาก กลับไม่ใส่
   หวัดฮึกเหิมเพิ่มเชื้อกันทุกวันไป
   เพราะหน้ากากอนามัย ใส่ผิดคน

    หลีกเลี่ยงสวมเหมือนเห็นเป็นผิดร้าย
ราวหน้ากากแห่งความตายให้ฉงน
ทีหน้ากากสวมตบตาประชาชน
ควรเตือนตนให้กระชากจากหน้ามัน

                                             “แฟนคอลัมน์เจ้าเก่า”

2 }  จากหน้ากากป้องกันหวัดพันธุ์ใหม่
ถึงหน้ากากที่ใส่ตบตานั่น
เป็นหน้ากากที่ใช้ไม่ต่างกัน
 แต่นัยะสำคัญนั้นผิดไกล

ยิ่งอยู่ในการเมืองก็ยิ่งใส่กัน
สวมหน้ากากหลายชั้นตามกาลสมัย
แต่ละชั้น แต่ละชั้น ซ้อนกันไป
ไม่รู้ว่าตรงไหนคือหน้าตา

ไม่มีใครคิดกระชากหน้ากากใคร
ต่างคนต่างใส่ไว้พรางหน้า
ไม่มีความจริงใจในวาจา
อยู่กับกระบวนท่าที่ซับซ้อน

อยู่ใต้หน้ากากทางการเมือง
ซึ่งวาระแต่ละเรื่องล้วนพรางซ่อน
จึงใส่หน้ากากเข้าหากันนิรันดร
ตามเส้นทางโคจรแห่งการเมือง

อัคนี หฤทัย
                  

(สยามรัฐสัปดาหวิจารณ์ ปีที่ 56 ฉบับที่ 44  ศุกร์ที่  24 – พฤหัสบดี ที่ 30 กรกฎาคม 2552)